R Siete

Με διδάσκει το R7. Νιώθω την ψυχή του. Τα φόρτε και τα ντάουν του, τη δυσφορία του. Τη ρεγουλαρισμένη άνεσή του. Ώσπου κάποιες σπάνιες στιγμές με αποζημειώνει με εκπλήξεις. Το ίδιο και χθες όπως και τότε, την τελευταία φορά, πριν 4 μήνες. Απ' το πρωί κινούνταν βαριεστημένα. Λες και το τελευταίο καύσιμο δεν τραβούσε. Σταμάτησα στο πλάι του δρόμου και έριξα μια ματιά στα λάστιχα. Όλα ΟΚ. Τι να πω.. θα ήταν μια από αυτές τις μέρες, με τις παρεξενιές του. Το απόγευμα αποφάσισα να το πάρω για το μάθημα. Το ζέστανα καλά, κούμπωσα ταχύτητα κι έφυγα. Άλλο νιώσιμο, ζωηρό. Με διδάσκει το R7. Ότι όσο πεσμένος και να είσαι, έχεις δυνάμεις κρυφές-ανεξερεύνητες που μπορείς να ενεργοποιείς.
 
Με δίδαξε ξανά. Στη μεγάλη ανηφόρα του περιφερειακού μου φόρεσε το καλύτερό μου χαμόγελο, χθες, μια κρύα και βροχερή ημέρα, σαν άλλοτε, παραμονές εκλογών, τότε που...

>>>

"...είναι Πέμπτη κι απ' το πρωί έχω επιδοθεί σ' ένα σαφάρι συναλλαγής με υπηρεσίες και τα περίφημα τέρατά τους. Εφορία, Τράπεζα, λογαριασμοί, ασπαιτέ, ...σουπερ-μάρκετ,χα! Δίδαγμα: η εξυπηρέτησή όλων τους άψογη... όταν είναι να πληρώσεις!! Έχω φάει, λοιπόν, τη μισή μέρα (τουτέστιν 4 εργατο-ώρες) και επιτέλους με τα πάντα όλα τακτοποιημένα (πλην περαίωσης που ακόμα την περιμένω) βαδίζω προς το αυτοκίνητο, το R7, για να φύγω προς Θέρμη. Υπάρχει και μια εργασία (πόσο ακόμα;), μην ξεχνιόμαστε!

Αλλά τι να δω ...3 μέρες μόλις για τις εκλογές και κάποιοι αποφάσισαν να ασφαλτοστρώσουν την παρά το Ιπποκράτειο οδό, στη γωνία της οποίας είχα παρκαρισμένο το R7, έτοιμο γυρισμένο ώστε να βγαίνω κατευθείαν στην Εγνατία. Και πού να πάω; Από πίσω κλεισμένος από άλλα παρκαρισμένα. Από μπρος μηχανήματα σε όλο το πλάτος του δρόμου.... πώς βγαίνει κανείς;;;

...από το πεζοδρόμιο!! Χε,χε!

Λίγα δεκατόμετρα πίσω, φίλημα προφυλακτήρα-προφυλακτήρα, μαρσάρισμα και ωωωωππ! πάνω στο πεζοδρόμιο. Τα υπόλοιπα εύκολα. Και να 'μαι τώρα ήδη στη Βούλγαρη, σε σπάνια περίπτωση που το φανάρι της Εγνατίας είναι πράσινο. Γκαζώνω κι εγώ να πάρω φόρα για την επερχόμενη ανηφόρα. Δεξιά λωρίδα και στο βάθος ένα εκπαιδευτικό. Πάει αργά. Χε, ναι, ακόμα και για τα δικά μου δεδομένα. Σταυρό στους 3 Ιεράρχες, κι εγώ με 4η και 60. Πίσω μου ένα Renault Clio ανοιχτο-πράσινο, βγάζει φλας αριστερά και ξεκινά προσπέραση στον ανήφορο. Με έχει. Με διπλαρώνει και κάνει να απομακρυνθεί.

Χεχ, και τότε χαϊδεύω κι εγώ το γκάζι του R7 και βλέπω ότι δίνει.... βρε, τι γίνεται εδώ λέω.... μπροστά πλησιάζει το εκπαιδευτικό. Εγώ το πλησιάζω δηλαδή, αλλά έτσι πώς πάει είναι σαν να 'ρχεται πάνω μου. Και το μοτέρ δίνει κι άλλο! Είμαι τώρα με σχεδόν 90 στην ανηφόρα και μέσα στο τούνελ (ποτέ ξανά δεν είδα τέτοια ταχύτητα εκεί) και όσο πλησιάζει το εκπαιδευτικό, τόσο αρχίζει να μένει πίσω και αριστερά μου το Clio.

«Βγαίνουμε μωρό μου βγαίνουμε / μέσα απ' το τούνελ» (Φατμέ, 1986)

Και ...φρααααπ! τελευταία στιγμή πετάγομαι αριστερά αποφεύοντας τον δάσκαλο και μένω να χαζεύω στον καθρέφτη το Clio να απομακρύνεται, χε,χε!
Και μετά από μεσαία λωρίδα, τέρμα αριστερά και δώστου! 100-110-120-125... κι απανωτά προσπεράσματα. Το αμάξι χορεύει στις μαλακές αναρτήσεις και τα φθαρμένα αμορτισέρ, αλλά αχ! μοιάζει να έχει κι άλλο! Πολύ ακόμα. Κι εγώ να νιώθω σαν τον Μάρκο του «Μάρκου και της Άννας» (Κατσιμίχες 1989) και της στιγμής όπου «αρχίζουν να πετάνε αγκαλιά μες στη ζαλάδα».

Σ' αυτή τη γλυκειά ζαλάδα κι εγώ, αγκαλιά με το R7, σαν Μάρκος με την Άννα του. Μόνο που εκείνοι στο τέλος εθεάθησαν να γυρνάνε σ' άλλα μέρη, χέρι με χέρι, εκεί κοντά στ' αστέρια. Κι εγώ τη στιγμή εκείνη -σκέφτομαι- ή το ..πετσώνω, σπάω το κοντέρ (στην κυριολεξία), τεντώνω τα έμβολα στους θαλάμους και ρισκάρω να φύγουμε αγκαλιά στ' αστέρια ή χάνω μια για πάντα ΤΗΝ ονειρώδη στιγμή της κοινής ύπαρξής μας.

Και βέβαια, διαλέγω το 2ο. Ένστικτο επιβίωσης θέτε; ...Υψοφοβία;; Δεν ξέρω. Ας όψονται τα μπαγιάτικα λάδια.

>>>

Τώρα που θα επιστρέφω σπίτι, θα πάω σαν κότα. Χε,χε, κλασική αντίδραση, ε ψυχολόγε; Να φροντίσω και τα λάδια πρέπει, σύντομα, σωστά μηχανικέ;
Εμ, πού 'ν' τα λεφτά, λογιστή μ'; 500 ευρώ μέτρησα χθες και σήμερα.

>>>

Αλλά και το κοντέρ γράφει ήδη 500km από το τελευταίο φουλάρισμα. Ο δείκτης βενζίνης έχει να λειτουργήσει απ' τη δεκαετία του '90 κι εγώ προσεύχομαι τα 37 λίτρα του να φτάσουν, πέραν των ήδη 500, και για τα 13 της επιστροφής. Κάντε τη διαίρεση και ...τρομάξτε μόνοι σας (συνυπολογίστε 31 χρόνια στην καμπούρα -όχι τη δικιά μου καλέ!, του R7- και μικτή χρήση, λίγο στην πόλη-λίγο απ' όξω. Πόσα σημερινά χιλιάρια το καταφέρνουν αυτό;)

Χεχ, οι ανάστροφες εκλογικευμένες σκέψεις μου λένε ότι η σημερινή ...πυροδότηση ήταν αποτέλεσμα του ελαφρού φορτίου, σαν οδηγό F1 που παίρνει Pole Position «με τις αναθυμιάσεις». Με το ειδικό βάρος της βενζίνης κοντά στο 0,74kg/lt (maximum), το μέγιστο πρόσθετο βάρος στο R7 μου, λόγω των 37 λίτρων, είναι 27kg, ήτοι 3,3%.
 

Πφφφ! Ανοησίες. Εγώ νομίζω ότι μετά το ...στρώσιμο των 260.000km και 31 χρόνων, ήρθε η στιγμή το μοτέρ να τρίξει δόντια!! Να απελευθερώσει αγνή δύναμη, χρόνια προστατευμένη και ευλαβικά διατηρούμενη!

Κι εγώ θα είμαι εδώ να το νιώσω, και το R7 μαζί, τ' ακριβό μου μονοθέσιο, σ' αυτά τα μέρη, χέρι με χέρι, αγκαλιά μες στη ζαλάδα..."