Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος για να ξέρει πόσο μπορεί ο αέρας
του ωκεανού να φουσκώσει τα μυαλά ενός νέου, πώς μπορεί ο αέρας των
ταξιδιών να μεταμορφώσει ένα μυαλό
σε χαρταετό, πόσο εύκολα κόβονται τα σχοινιά των χαρταετών και μένουν
αυτοί ύστερα να μετεωρίζονται ανάμεσα σε κομήτες και όνειρα.
***
Έξω στην αυλή ακούστηκε να κελαηδάει ένα αηδόνι.
«Πιάστε μου αυτό το αηδόνι», είπε, «κι αύριο θα σας ψήσω αηδονόπιτα».
«Θα κάνεις τι;» ρώτησα ξαφνιασμένος.
Όταν λένε εδώ αυτή τη λέξη εννοούν κάτι όπως πίτα με όνειρα, πίτα γεμάτη από το άπιαστο, το χιμαιρικό, πες το όπως θέλεις.
«Είσαι έτοιμη για τέτοιο όνειρο;» τη ρώτησα μέσα στο σκοτάδι.
«Πιάστε μου ένα αηδόνι και τότε θα δείτε...» απάντησε γελώντας.
Όλος ο αγώνας φαίνεται τώρα πια μες στο μυαλό μου σαν μια μεγάλη αηδονόπιτα. Τ' αηδόνια είναι κρυμμένα βαθιά στα φυλλώματα της νύχτας, πώς να τα πιάσει κανείς; Αν εκείνη μου ζητούσε να κατέβω στον κάτω κόσμο, θα γινόμουν Ορφέας και θα πήγαινα. Εδώ στην Ελλάδα λένε ένα παραμύθι για το αθάνατο νερό - αν το ζητούσε, θα της το 'φερνα. Τ' αηδόνι όμως πώς να το βρω, πώς να το πιάσω στη χούφτα μου;
* Από το βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού, η αηδονόπιτα, εκδ. Πατάκης.
