«Σημασία έχει να πηγαίνεις εκεί που σου λέει η ψυχή σου».
«Η δική σου τι σου λέει;»
«Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Η κατοικία της ψυχής ου τόπος, αυτό να το θυμάσαι».
«Η φωνή της όμως έρχεται από κάποια κατεύθυνση, δεν μπορώ να τη φανταστώ αλλιώς».
«Έχω καταλάβει ότι όλος ο αγώνας της ζωής μας είναι πώς θα βρούμε ένα κόσκινο που θα διαχωρίζει τα πρόσκαιρα και τα ευτελή από εκείνα που έχουν πραγματική αξία. Εκεί που νομίζεις πως έχεις βρει το σωστό κόσκινο κι ενώ βλέπεις όλος χαρά το αλεύρι να πέφτει κάτω από τη σήτα πλούσιο στη σκάφη, όταν έρθει η ώρα να φας το ψωμί, νιώθεις στα δόντια σου πετραδάκια. Πού πήγε λοιπόν το ξεδιάλεγμα;»
«Όλα αυτά που μου λες είναι φιλοσοφία ή απλώς θλίψη;»
«Απλή άγνοια, γιατί φοβάμαι πως τα αιώνια αιωνίως θα μας διαφεύγουν».
* Από το μυθιστόρημα του Ισίδωρου Ζουργού, Περί της εαυτού ψυχής, εκδ. Πατάκης
