Το τελειότερο με το Τζάντε δεν είναι η φυσική ομορφιά του νησιού, οι εξωτικές του παραλίες, τα απόκρημνα βουνά, τα δάση που αντιστέκονται στη φθορά της φωτιάς, οι καλόκαρδες χελώνες, το απόκοσμο ναυάγιο, η νυχτερινή ζωή και οι πανέμορφες τουρίστριες (μανούλα μου!), η μεγάλη του πλατεία που θα ζήλευαν οι περισσότερες πόλεις της χώρας, και η γεμάτη με κόσμο και κυρίως παιδιά πλατεία, που θα τη ζήλευαν διπλά πολλές πόλεις της χώρας· δεν είναι η ζεστή του καλοκαιρία που σε κάνει να φοράς κοντοβράκια ως τον χειμώνα, ούτε η θέα από τον παρακείμενο στην πόλη λόφο της Μπόχαλης, ούτε το πνιγμένο στο πεύκο παλιό της κάστρο, ούτε το σχεδόν τέλειο ηλιοβασίλεμα από τους βράχους του Κερίου·
είναι αυτή εδώ η εξαιρετική δυνατότητα ν' απολαμβάνεις την τελειότερη μουσταλευριά που γεύτηκες ποτέ, καλύτερη κι απ' το πετιμέζι της γιαγιάς σου τα παλιά φθινόπωρα στη Μπάρα, καλύτερη κι απ' τ' αγιορείτικο κέρασμα που σου φέρνουν συμπλήρωμα στα πεινασμένα ξενύχτικα πρωινά γεύματα στον Άθωνα· είναι η σπαρταριστά φρέσκια, της ώρας ή των λεπτών, απ' τον μικρό φούρνο της γειτονιάς, σερβιρισμένη σε πλαστικά κεσεδάκια με ντόπια σταφίδα και καρύδι, τα οποία στήνει με δεξιότητα η φουρνάρισσα σε στυλ πυραμίδας, το καθένα να στηρίζεται πάνω σε δύο, και σου χαμογελούν και τα τρία μαζί να τα πάρεις, να τα μυρίσεις, να τα κάνεις δικά σου, κλήση σε κατάκτηση εκεί κι επί τόπου, όταν ο καψερός έχεις μπει αμέριμνος να ψωνίσεις μονάχα μισό κιλό χωριάτικο ψωμί (που επίσης θα ζήλευαν όλες οι πόλεις της χώρας, τ' αγιόρους συμπεριλαμβανομένου)·
είναι το "δόξα τω Θεώ" που ψελλίζεις λιώνοντας την τελευταία μπουκιά στον ουρανίσκο σου, καθώς λικνίζεις τη σιδερένια καρέκλα της βάρδιας σου στα πίσω δυο της πόδια, ξεχειλίζοντας από γλυκάδα και μούστο, φχαριστώντας για όλα της σήμερον· και του χθες· για το άγνωστο αύριο, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίσεις, αλλά κι αυτό να μην καταφέρεις, δεν θα σε ψέξει κανείς·
αναλογίστηκε, και πέταξε στην ανακύκλωση το πλαστικό κυπελλάκι και το καπάκι του· εννιά και σήμερα.
