SeptemberFest

Today's Soundtrack:

«Όλα τα πήρε το καλοκαίρι»

Ελύτης | Παπαδημητρίου | Αρβανιτάκη

"Όλα τα πήρε το καλοκαίρι / κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι"

Οι 30 μέρες που άλλαξαν τον κόσμο.

Τον κόσμο μου.

Τριάντα σεπτεμβριάτικες μέρες, και φέτος. Ξανά. Το δικό μου SeptemberFest. Και έξω και εντός μου, που έλεγε ένα παλιό σύνθημα.

«Έχει αλλάξει ο..»..

«Κάτι έχεις εσύ»..

«Τι συμβαίνει στη ζωή σου, μίλα μας»..

Συνέβη Σεπτέμβρης. Τόσο απλά. Σας είχα προειδοποιήσει, μη μου λέτε όχι, σας είχα προϊδεάσει. Ότι αυτό το μήνα ειδικά γίνονται πράγματα που σαλεύουν, αλλαγές και ανακατατάξεις, αλλοιώσεις και συναισθηματικοί ..τραμπαλισμοί. Και έγιναν! Ελπίζω να το είδε ο καθένας στην μικροσκοπική ζωούλα του. Ελπίζω ότι όλοι νιώσατε τι εστί Σεπτέμβρης. Εγώ το ένιωσα για τα καλά. Κι ας το περίμενα, δεν το περίμενα τόσο!

Κάθε χρόνο συμβαίνουν: οι 30 μέρες που αλλάζουν τον κόσμο (μου).

Και τώρα; Τώρα τέλος; Επιστροφή στο νήμα που κόψαμε τον Αύγουστο;

Δε θ' αφήσει τίποτα πίσω του ο Σεπτέμβρης; Θα παραμείνει απλά μια «μαγική» παρένθεση;

Ποιος να πει..

Παίρνω τη ..σανίδα μου κι αρχίζω να γλιστρώ πάνω στα απόνερα αυτής της παρένθεσης. Για πόσο θα με σπρώχνουν ακόμα; Για πόσο θα ισορροπώ χωρίς να μπάσω νερά; Με το 'να χέρι κρατώ το νήμα του Οκτώβρη που έρχεται φορτωμένος, με τ' άλλο το μπολιάζω με το νήμα του Σεπτέμβρη που εκπνέει απόψε, προσευχόμενος να πιάσει το μπόλι! Να καρποφορήσει η νέα χρονιά που ξεκίνησε. 

Όπως και να 'χει, ποιος να πει.. την Άνοιξη θα φανεί!

Άμα σε θέλει..

Χειμώνας 2007

Μέσα στο τζάκετ του σκυφτός, κτελ Μακεδονία-Θεσσαλονίκη. Σκυφτός, ναι, αποκοιμισμένος μάλλον. Με τα πόδια πλεγμένα-τεντωμένα εμπρός και τα χέρια στις τσέπες του σκουρόχρωμου μπλουτζήν, κάθεται διαγωνίως σε μια γωνιά της αναμονής. Ζεστούλα, ησυχία. Προχωρημένη η ώρα, αναμένοντας το τελευταίο δρομολόγιο επιστροφής. Κοιμάται αμέριμνος, παρά τα φώτα.

*

Μέρες είχε να απολαύσει τέτοιον ύπνο. Και τέτοια ζεστη. Λίγο οι απανωτές αγχωμένες υπηρεσίες, λίγο οι χειμωνιάτικες ασκήσεις. Πολύ η παγωνιά της ..εβρολίγκας!

*

Προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια ανοικτά. Το κατάφερε για καμια ώρα ώσπου βάρυναν κι έκλεισαν ερμητικά, συσκοτίζοντας βαθιά το κουρασμένο μυαλό του. Αλέκα-Σαλονίκη, δυο όνειρα δρόμος. Τον ξύπνησε η φασαρία της αποβίβασης. Και το βιβλίο που έσκασε με θόρυβο ανάμεσα στα καθίσματα. Σηκώθηκε βιαστικά μ' ένα νευρικό πέταγμα, μην ξέροντας πού πατά και πού πηγαίνει. Πού είναι; Λεωφορεία, άνθρωποι, κακό. Και κρύο. Ένας σάκος τον περίμενε στις αποσκευές. Τον σήκωσε χωρίς να πολυ-σκεφτεί αν ήταν ο δικός του και έσυρε τα φθαρμένα μποτάκια του προς τα εκδοτήρια. Μιάμιση ώρα για την ανταπόκριση, πώς να την πάλευε; Έριξε μια βιαστική ματιά στην αναμονή. Τρεις-τέσσερις φουκαράδες λαχειοπώλες, μερικοί παππούδες, καναδυό γυναικόπαιδα. Σωριάστηκε σε μια καρέκλα, βόλεψε το σάκο κάτω απ' το κάθισμα και αποφάσισε να μην το κουνήσει από 'κει. Δεν έβγαλε βιβλίο. Δεν είχε κουράγιο ούτε το βλέμμα του να τρέξει στο χώρο.

*

Προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια του ανοικτά. Έπρεπε να τα κρατήσει. Αν έχανε το τελευταίο δρομολόγιο.. Το κατάφερε για δέκα λεπτά ώσπου βάρυναν κι έκλεισαν ξανά γλυκά, μαλακώνοντας το κουρασμένο μυαλό του.

*

..Τινάχτηκε κάθιδρος! Επ.. οπ.. τι είχουμ' εδώ; Μια φωνή.. φώτα.. Στα μάτια του μια θολούρα σαν τη βλέψη ενός βρέφους, που δεν έλεγε όμως να φύγει. Τα φώτα γυρνούσαν, το ίδιο και το κεφάλι του. Και μια φωνούλα που αύξανε ένταση. Τον φώναζε. «Έι! Εσύ! Τι κάνεις, πού είσαι;». Ποιος.. πότε.. Και για να 'χουμε καλό ερώτημα.. τι ώρα είναι;;;

*

Η ώρα ..5λεπτά προ αναχώρησης. Του τελευταίου δρομολογίου, ναι. Για πότε πέρασε το σάκο στον ώμο κι έτρεξε -όχι με το βλέμμα τούτη τη φορά- και επιβιβάστηκε.. Αυτή τη φορά δεν προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια του ανοικτά. Ούτε λεπτό. Έσβησε το διακόπτη και παραδόθηκε στη λαχταριστή αγκαλιά του ύπνου. Της νύχτας. Της παγερής νύχτας, σ' ένα μισοάδειο λεωφορείο. Σ' ένα μισοάδειο ζεστό λεωφορείο επιστροφής στα Τρίκαλα.

>>>

Φθινόπωρο 2011

Αυτό το ξύπνημα, βρε παιδί μου, που ανοίγεις τα μάτια καθώς το κορμί σου τινάζεται απ' το κρεβάτι, και το μυαλό σου αδυνατεί να συγχρονιστεί με τα τρέχοντα δεδομένα.. πού βρίσκομαι.. τι ώρα είναι.. γιατί κοιμάμαι.. τι πρόγραμμα έχω.. Και στροβιλίζονται όλα αυτά ασύχγρονα, άμετρα και κυρίως νευρικά μες στο κεφάλι, που όση καλή πρόθεση και να έχει, εκείνη την ώρα crash-άρει από χαμηλή μνήμη buffer! Μπαφιάζει κοινώς! Μπλε οθόνη με λευκά ακαταλαβίστικα γράμματα. Το reset είναι αναπόφευκτο.

*

Ξανακλείνω, λοιπόν, τα μάτια. Επιστρέφω και το κεφάλι στη φυσική του θέση. Στο μαξιλάρι φυσικά! Breath-in, breath-out. Δυνατές ανανποές, γεμάτες. Ανακουφιστικές. Με το δεξί χέρι ψαχουλεύω το ρολόι πάνω στο βιβλίο του κομοδίνου. Εκεί είναι. Μπράβο μου! Να μια πρώτη επαφή με το περιβάλλον, με την πραγματικότητα του τώρα. Ωραία. Τώρα αρχίζουν στο δευτερόλεπτο οι πραγματικότητες μία-μία να βρίσκουν τη θέση τους στο νου μου. Να τακτοποιούνται σε μια λογική σειρά. Είμαι στο κρεβάτι, ωραία. Στη Θεσσαλονίκη. Απ' τις γρίλιες των παντζουριών μπορώ να καταλάβω ότι έχει ξημερώσει. Μια χαρά! ...μια χαρά αλήθεια;; Καθόλου μια χαρά! Γιατί ξυπνάω; Γιατί έπρεπε να ξυπνήσω; Στο επόμενο δευτερόλεπτο φορτώνει στη μνήμη μου και το πρόγραμμα: πρωινό ταξίδι Θεσσαλονίκη-Τρίκαλα, με το πρώτο δρομολόγιο. Το πρώτο και τελευταίο βάσει διαθέσιμου χρόνου, δεν γίνεται να χαθεί! Τι ώρα είναι; Χτύπησε το ξυπνητήρι; Δεν το άκουσα.. γιατί δεν χτύπησε; Νωρίς είναι ή αργά; Ανοίγει το ένα μάτι, μετά το άλλο. Τα εστιάζω και τα δυο στους δείκτες του ρολογιού μ' έναν τρόμο έτοιμο να ξεπηδήσει απ' το βουβό μου στόμα.

*

Η ώρα ..80λεπτά προ αναχώρησης. Του πρώτου και τελευταίου δρομολογίου, ναι. Νωρίς δηλαδή, αλλά αρκούντως αργά! Για πότε ντύθηκα και ετοιμάστηκα δεν κατάλαβα. Βιαστικό πλύσιμο, δυο μπουκιές στο στόμα, κλείδωμα και δρόμο!!

*

Στο δρόμο ανοίγω το κινητό-ξυπνητήρι. Ρυθμίσεις-αφύπνιση-προσαρομογή.. ώρα 08.30 λέει. Α καλά.. Της νύχτας τα καμώματα.. τι 6, τι 8...

*

Αχ αυτή η Φωνούλα! Άμα σε θέλει..

R.E.M. call it a day

"...we have decided to call it a day as a band. We walk away with a great sense of gratitude, of finality, and of astonishment at all we have accomplished. To anyone who ever felt touched by our music, our deepest thanks for listening."

R.E.M.

to anyone who ever felt touched by our music..

Αναρωτιέμαι ποιος ποτέ δεν "φτιάχτηκε" με τη μουσική τους.

"A wise man once said the skill in attending a party is knowing when it's time to leave"

Michael Stipe

Το κλικ

* της Νίνας Κουλετάκη

Όλα είναι θέμα «κλικ» και το θέμα είναι πότε θα γίνει το κλικ. Πότε θα έρθει αυτή η στιγμή, που όλα σου τα τσάκρα θ’ ανοίξουν ταυτόχρονα ή θα κλείσουν ερμητικά. Αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που θα διαβείς τη λεπτή, κόκκινη γραμμή, που χωρίζει τον παλιό σου εαυτό από τον καινούριο, το γερό σου μυαλό από το σαλεμένο, την αγάπη από το μίσος σου, την σιωπή σου από την κραυγή, τον εγωισμό σου από την αποδοχή του άλλου όπως είναι, τα ταμπού σου από την τόλμη, τον παιδεμό από την πίστη.

Όταν γίνεται το κλικ, μπορεί να είναι για καλό ή για κακό αν και, καμιά φορά, οι έννοιες αυτές δεν είναι απόλυτα διακριτές. Ένα κλικ χρειάζεται ο φιλήσυχος οικογενειάρχης για να πάρει μια καραμπίνα και να θερίσει όποιον βρεθεί στο δρόμο του. Ένα κλικ είναι αρκετό για να καταρρεύσουν μέσα σου οι κοσμοθεωρίες και οι πεποιθήσεις μιας ζωής και να μπορείς να δεις τον κόσμο (σου) με άλλα μάτια. Ένα τόσο δα μικρούλι κλικ χρειάζεται, για να μετατραπεί η σιωπηλή λίμνη σε οργισμένο ποτάμι που πνίγει τα πάντα στο πέρασμά του. Ένα απειροελάχιστο κλικ φτάνει για να γίνεις -ίσως- καλύτερος άνθρωπος. Ή χειρότερος…

Ένα κλικ, για να περάσεις από την εξάρτηση (παντός είδους…) στην απεξάρτηση.

Ένα κλικ, για να αντιμετωπίσεις όλες σου τις φοβίες.

Ένα κλικ, για να σκοτώσεις ό,τι αγαπάς ή ό,τι -απλά- είναι ζωντανό.

Ένα κλικ, για ν’ αγαπήσεις ό,τι μισούσες.

Ένα κλικ, για ν’ απολαύσεις τον έρωτα γυμνό, χωρίς το ρούχο του εγωισμού.

Ένα κλικ.

Μόνο.

Κάποια στιγμή…

* Από το blog της, «ιγ' ι'». Ανάρτηση και σχόλια εδώ.

Την κάτσαμε τη βάρκα..

Γελοιογραφίες από «τα Νέα» της 13ης και 14ης Σεπτεμβρίου 2011. Τις βρήκα εδώ και εδώ.

Νανούρισμα

Σαν τον φρουρό μπροστά στην πύλη

ξάγρυπνος μένω στο πλευρό σου,
μα σαν γελάς μες στ' όνειρό σου

ξεχνάει ο ήλιος ν' ανατείλει.

Τι παραμύθι να σου πω ποια ιστορία
να κοιμηθείς και να 'χεις όνειρα γλυκά...

Από τα τραγούδια του Μίλτου Πασχαλίδη «Του Φθινοπώρου τα φιλιά» και «Νανούρισμα» 
(οι στίχοι στο πρώτο τραγούδι είναι του Μίλτου, στο δεύτερο του Άλκη Αλκαίου)

Fear of the ..park!

Γιατρέ, νιώθω ένα φόβο, έναν έντονο φόβο τις τελευταίες μέρες..

Σ' ακούω πολύ καθαρά. Πες μου λοιπόν, πώς εκφράζεται αυτός ο φόβος;

..ή μάλλον τις νύχτες, όχι τις μέρες. Βλέπω όνειρα άσχημα, παράξενα όνειρα ξέρετε.

Περίγραψέ μου ένα από αυτά. Τι είναι αυτό που βλέπεις;

Το ίδιο και το ίδιο όνειρο ξανά, κάθε φορά και πιο παραστατικό, όλο και πιο έντονο, όλο και πιο ζωντανό... Είναι μεσημέρι. Απογευματάκι δηλαδή. Ο ήλιος ακάλυπτος χτυπάει ενοχλητικά. Κάνει ζέστη, φοράω κοντομάνικο t-shirt που κολλάει πάνω μου. Θα 'ναι καλοκαίρι λοιπόν, χεχ! Τέλος πάντων η ατμόσφαιρα είναι ενοχλητική. Αποπνιχτική. Γεμάτη υγρασία και καυτή ζέστα. Λαμπάδα που έλεγε κι ο παππούς μου! Γιατί δε φοράω βερμούδα; Δε φοράω βερμούδα.. ποιος ξέρει γιατί.. κανονικά θα 'πρεπε να....

Πες μου πού βρίσκεσαι.. τι βλέπεις μπροστά σου;

Ναι, ναι.. εμ.. προχωρώ σ' ένα δρομάκι, όχι πολύ στενό. Μάλλον ανοιχτό είναι. Δεν κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα. Μάλλον κανένα δεν κυκλοφορεί, δεν επιτρέπεται. Βλέπω όμως ανθρώπους πολλούς. Πάνε έρχονται. Και παιδιά, αμέτρητα παιδιά! Ξεφωνάζουν, γελάνε, τρέχουν. Παιδιά χωρίς γονείς, χωρίς μεγάλους. Κι όμως τόσο χαρούμενα. Στα χέρια κρατούν παγωτά και κοκακόλες, κι ένα χαρτάκι σφιχτά στ' αριστερό. Πάνε από 'δω κι από 'κει συνέχεια κι εγώ τους χαζεύω.

Κοίταξε τριγύρω.. ωραία.. πες μου τώρα.. τι άλλο βλέπεις;

Στ' αριστερά μου βλέπω νερά. Μια λιμνούλα είναι, ναι. Και ρυάκια που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Και μες στα ρυάκια κυλάνε σχεδίες, ξύλινες σχεδίες, και άλλα αμέριμνα παιδάκια πάνω στις σχεδίες πλατσουρίζουν στα νερά. Χμ! και πιτσιλιούνται.. εμ, φυσιολογικό με τέτοια κάψα.. κι αυτό το 'λεγε ο παππούς μου. Θέλω κι εγώ ν' ανέβω στη σχεδία, θέλω κι εγώ! Πλησιάζω και περιμένω την επόμενη να 'ρθει να με πάρει. Σε δευτερόλεπτα είμαι πάνω στη σχεδία και σκίζω τα γάργαρα νερά. Είναι τ-τ-ττέλεια γιατρε! Το αεράκι, οι δροσερές σταγόνες.. χαλάλι ο ήλιος! Αλλά ξάφνου η καρδιά μου χτυπάει ασύμμετρα.

Γιατί; Τι είναι αυτό που προκαλεί το καρδιοχτύπι;

Η σχεδία αρχίζει και ανεβαίνει γιατρέ. Το ρυάκι ανεβαίνει και η σχεδία ακολουθεί. Τώρα είμαστε πάνω στην πλαγιά και ανεβαίνουμε ασθμαίνοντας. Αργά... βασανιστικά αργά! Και το καρδιοχτύπι όλο και μεγαλώνει. Τώρα αρχίζω και βλέπω την κορυφή του λόφου.. πού θα πάμε; Θα συνεχίσουμε; Δε γίνεται.. δε βλέπω την άλλη μεριά.. θα πέσουμε; Πού πάμε; Θα πέσουμε!! Ααααα!!!!!....

Τι έγινε ακριβώς;

Πέσαμε...

Ααα.. και μετά;

Και μετά συνεχίσαμε. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα πολύ. Τώρα όμως ξανα-ηρέμησε η καρδιά μου. Ναι, ναι, τώρα χτυπάει σχεδόν κανονικά. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το προηγούμενο. Το νερό τελειώνει. Κατεβαίνω από τη σχεδία και πατάω σε στεριά, ουφ! Τι τρομάρα κι αυτή..

Αυτό είναι όλο;

Όχι... Τώρα βλέπω στο βάθος ένα τεράστιο στύλο. Πηγαίνω προς τα 'κει. Με μαγνητίζει κυριολεκτικά, θέλω να πλησιάσω. Στα δεξιά μου ξεπροβάλει ένας τεράστιος τροχός. Δεν του δίνω σημασία. Έχω το στύλο μου. Πλησιάζω, φτάνω μπροστά. Είναι ψηλός, πολύ ψηλός. Κι έχει κάτι παράξενο. Γύρω-γύρω έχει πολυθρόνες, πιασμένες όλες μαζί με μια βάση. Και οι πολυθρόνες πάνε πάνω-κάτω! Συνέχεια.. πάνω-κάτω.. και γρήγορα, πολύ γρήγορα!!

Μμμ

..και με μιας κάτι με σπρώχνει και με βάζει σε μια από αυτές τις πολυθρόνες και με δένει εκεί σφικτά. Τόσο σφικτά. Προσπαθώ να ξεφύγω, να λυθώ.. δε μπορώ! Δε θέλω-δε θέλω! Με σφίγγει.. παλεύω να βρω τρόπο να δραπετεύσω, να σταματήσω αυτό που πρόκειται να γίνει.. δε μπορώ, δε θέλω.. και τότε αρχίζει, αρχίζει και ανεβαίνει. Στην αρχή σιγά.. όμορφα.. τώρα επιταχύνει όμως, ωχ, Θε μου! Πού με πάει; Ανοίγω τα μάτια και βλέπω τη γη ν' απομακρύνεται βιαστικά, όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο έντονα. Είμαι ψηλά, πολύ ψηλά και βλέπω μακριά τον ορίζοντα να χαμηλώνει.. τα παιδάκια να μικραίνουν.. τη λίμνη να χάνεται σε μια κουκίδα.. Πόσο πάνω είμαι; Κοιτώ.. βλέπω το στύλο να τελειώνει μα εγώ ακόμα επιταχύνω προς τα πάνω.. πού θα φτάσω; Πού πηγαίνω; ....ΑΑΑΑ!!!

...

Ωχ, μου ξέφυγε ένα ξεφωνητό γιατρέ, συγνώμη, αλλά... Ένα αόρατο χέρι μας σταματά στην κορυφή και μας σπρώχνει τώρα με χειρότερη ορμή προς τα κάτω! Το αίμα μου ανεβαίνει αυτοστιγμεί στο κεφάλι. Κι εγώ βυθίζομαι σε μια ανελέητη ελεύθερη πτώση χωρίς τέλος. Έχει τέλος -τι λέω- το τέλος είναι η γη, το έδαφος, που τώρα ολοένα και πλησιάζει.. με τρομακτική ταχύτητα!! Ο πισινός μου δεν ακουμπάει πλέον στην καρέκλα, σαν να 'φυγε αυτή κάτω απ' τα πόδια μου. Οι ώμοι μου πιέζονται στα σίδερα που μ' έχουν φυλακίσει σ' αυτή τη θέση. Νιώθω θα τα σπάσω και θ' αφεθώ στο κενό. Να πω την αλήθεια το θέλω. Θέλω ν' αλλάξω τη μοίρα μου τώρα! Ν' αποδεσμευτώ και να πετάξω προς τη λίμνη. Τη λίμνη που ξαναμεγαλώνει με ρυθμό γεωμετρικό. Είναι κοντά, μπορώ να τα καταφέρω.. Είμαι παγιδευμένος, δεν υπάρχει.. Δεν υπάρχει αμφιβολία, η πτώση είναι τετελεσμένη.. σίγουρη.. βίαιη.. δε θα μείνει τίποτα, αυτό είναι σίγουρο!... Ξεφωνίζω γιατρέ, ουρλιάζω με όλη μου τη δύναμη... με όση δύναμη έχει απομείνει στα πνεμόνια μου... δε γίνεται... πέφτω...έρχεται κατά πάνω μου.. πέφτω..πέφ.. αα...αααα...αααααα!!!

***

Είσαι εντάξει τώρα.. μπορείς ν' ανασάνεις κανονικά. Με ακούς; Άκου τη φωνή μου. Ωραία. Βλέπεις; Είσαι καλά. Δεν έπεσες. Είσαι ακόμη στην καρέκλα. Δεν είσαι δεμένος. Βλέπεις; Είσαι στο έδαφος, μην ανησυχείς, δεν υπάρχει στύλος εδώ. Είσαι ασφαλής. Αυτή η καρέκλα δεν ανεβοκατεβαίνει. Είσαι ασφαλής. Ανάσανε κανονικά... έτσι μπράβο! Τα πήγες πολύ καλά.

Τι πήγα γιατρέ; Τι καλά; Δε θυμάμαι.. τι είπα;

Τα πήγες υπέροχα. 

Υπέροχα, ε... Τι έχω γιατρέ; Τι μου συμβαίνει;

Τίποτα παιδί μου, μην ανησυχείς... Θα σου γράψω δυο φάρμακα να πάρεις και θα γίνεις καλά. Σύντομα θα 'ναι όλα μια κακιά ανάμνηση. Ένα σιρόπι magic park δυο φορές τη μέρα, για ένα μήνα, και μια κάψουλα 4G κάθε που θα επιστρέφουν τα ίδια όνειρα. Τα πήγες υπέροχα... δε θυμάσαι, ε;

Δε θυμάμαι.. ή μάλλον κάτι θυμάμαι.. θυμάμαι ένα τροχό πελώριο.. Πού ήταν αυτό γιατρέ; Έναν τροχό, ναι.. κι εγώ εκεί κοντά. Ανέβηκα πάνω; Δε θυμάμαι. Θυμάμαι και νερά, πολλά νερά.. πού ήμουν; Στο χωριό; στο χωριό μάλλον ε... Και ο τροχός; Κανένας νερόμυλος; Ποιος ξέρει..

Μάλλον, ποιος ξέρει...

Ναι, μάλλον.. ποιος ξέρει.... Μα.. μισό λεπτό γιατρέ.. δεν έχει νερόμυλους το χωριό γιατρέ... γιατρέ... γιατρέεεεε!!!!!!

***

Ανοίγω τα μάτια έντρομος. Είμαι ιδρωμένος. Γυμνός και ιδρωμένος. Κοκκαλωμένος στο κρεβάτι. Το κεφάλι μου στάζει μουσκεύοντας το ήδη μουσκεμένο μαξιλάρι. Είναι νύχτα. Περασμένα μεσάνυχτα σίγουρα. Στρέφω αριστερά το κεφάλι μου με δυσκολία και προσπαθώ να διακρίνω τους φωσφορίζοντες δείκτες του ρολογιού μου. Περασμένες τρεις. Η καρδιά μου ανεβοκατεβαίνει υπερωρίες στο στήθος μου κι εγώ προσπαθώ ν' απλώσω το αριστερό χέρι να ψηλαφίσω το διακόπτη. Τον βρίσκω με δυσκολία, αλλά τα καταφέρνω. Το φως ανάβει. Με τυφλώνει, αλλά τούτη την ώρα το προτιμώ από το σκοτάδι.

Προσπαθώ και βρίσκω ξανά την αναπνοή μου. Η καρδιά μου έντονη ακόμη, αλλά πιο στακάτη. Το γλιτώνω το καρδιακό σκέφτομαι. Ψάχνω σχεδόν αντανακλαστικά το βιβλίο στο κομοδίνο μου. Αντ' αυτού πιάνω ένα φυλλάδιο. Τι είν' αυτό, πού βρέθηκε εδώ; Ανασκουμπώνομαι. Το ξεδιπλώνω και διαβάζω τα μεγάλα γράμματα Magic Park και flash tower, 4G και χίλια δυο άλλα. Κοιτάζω τις φωτογραφίες. Σε μια απ' αυτές ένας στύλος. Και γύρω γύρω πράσινες πολυθρόνες, που ανεβοκατεβαίνουν. Πολυθρόνες που ανεβοκατεβ...

...και με μιας βρίσκομαι ξανά σε δεμένος σε μια καρέκλα και εκτοξεύομαι στον ουρανό! Και μετά πέφτω.. πέφτω.... πέεεεεφτωωωωωω.......πέφ..

Το «τι» και το «ποιος»

* του Στέφανου Μάνου

Σύμφωνα με την πρώτη έκθεση της νεοσύστατης υπηρεσίας παρακολούθησης εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού, που στεγάζεται στη Βουλή, εκτός ελέγχου κινείται η δυναμική του δημόσιου χρέους. Η έκθεση δημοσιοποιήθηκε την τελευταία εβδομάδα και τα συμπεράσματά της παραλληλίζονται με τα συμπεράσματα δεκάδων εκθέσεων οργανισμών του εξωτερικού. Η μέχρι σήμερα στάση της κυβέρνησης απέναντι σε αυτές τις προβλέψεις ήταν να τις αγνοεί. Τι σημαίνει ότι η δυναμική του χρέους είναι εκτός ελέγχου; Ότι παρά τα κυβερνητικά μέτρα, τους φόρους, τις περικοπές συντάξεων κ.λπ. το χρέος μεγαλώνει. Τρέχουμε, ιδρώνουμε, πονάμε και αντί να πλησιάζουμε στον στόχο, απομακρυνόμαστε.

Για τη σταθεροποίηση του χρέους είναι σημαντικό να μπορούμε να δανειστούμε με χαμηλό επιτόκιο. Οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου μας έλυσαν το πρόβλημα. Θα δανειζόμαστε με προνομιακό επιτόκιο 3,5 %. Οι ξένοι κάνουν ό,τι μπορούν για να μας βοηθήσουν. Κρίσιμο είναι επίσης να πάψουμε να δημιουργούμε νέα ελλείμματα που προστίθενται στο χρέος. Να δημιουργήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Να ξοδεύουμε λιγότερα από όσα εισπράττουμε. Αυτό εξαρτάται μόνον από εμάς και φέτος, το 2011, ξοδεύουμε -παρά τις διάφορες περικοπές- περισσότερα από την αντίστοιχη περίοδο του 2010.

[...]

H τρόικα και οι ξένοι που θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα κάνουν το λάθος να ρωτούν ή υποδεικνύουν ΤΙ πρέπει να γίνει, ενώ το ζητούμενο είναι να βρεθεί ΠΟΙΟΣ θα το κάνει. Το ΤΙ είναι το οικονομικό πρόβλημα, το ΠΟΙΟΣ το πολιτικό. Σε λίγες γραμμές περιέγραψα ΤΙ πρέπει να γίνει: πρωτογενές πλεόνασμα, καλοί ρυθμοί ανάπτυξης, πώληση περιουσίας. Για το ΠΟΙΟΣ δεν έχω πρακτική απάντηση. Πάντως, όχι η τωρινή κυβέρνηση. Είχε δύο χρόνια στη διάθεσή της και τα σπατάλησε. Είμαστε σήμερα σε πολύ δυσμενέστερη θέση από την ήδη δυσμενή που κληρονόμησε. Και όπως επισημάνθηκε, η προοπτική είναι να γίνει ακόμη δυσμενέστερη. Ούτε η Νέα Δημοκρατία. Διότι όπως ειπώθηκε για τους Βουρβόνους: «Δεν έμαθαν τίποτα και δεν ξέχασαν τίποτα».

Σε πρόσφατο άρθρο μου περιέγραψα τι χρειάζεται να κάνει η κυβέρνηση ώστε να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα: να κόψει κάθε δαπάνη που δεν είναι απαραίτητη για τη σωστή λειτουργία του κράτους. Κάθε δαπάνη που δεν καλύπτει ουσιώδεις κοινωνικές ανάγκες. Ο περιορισμός των δαπανών σημαίνει απολύσεις προσωπικού. Χωρίς απολύσεις δεν θα μειωθεί η δαπάνη. Για να περιοριστούν κάπως οι συνέπειες, να γίνει ομαλότερη η μετάβαση από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, πρότεινα οι απολύσεις να γίνουν σε δύο φάσεις: υποχρεωτική αργία για τρία χρόνια με αποδοχές ίσες με το 70% των τακτικών αποδοχών. Στη διάρκεια της τριετίας ο υπάλληλος θα μπορεί να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ή να αναλάβει οποιαδήποτε επιχειρηματική δράση. Θα μπορεί επίσης να επιμορφωθεί -με τη συνδρομή του κράτους- ώστε να αποκτήσει γνώσεις και δεξιότητες που θα τον διευκολύνουν να βρει δουλειά. Στο τέλος της τριετίας θα γίνει η οριστική απόλυση με αποζημίωση ίση με την προβλεπόμενη για τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα.

Οι απολύσεις προκαλούν παραλυσία τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη Ν.Δ. (για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα δεν φαίνεται να ταράζονται). Όσο τα δύο αυτά κόμματα δεν αντιμετωπίζουν τη μαζική απόλυση του υπεράριθμου προσωπικού του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, δεν θα μπορέσουν να αντιστρέψουν την ανεξέλεγκτη διόγκωση του χρέους που οδηγεί την Ελλάδα σε σίγουρη χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη. Όσο υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες υπεράριθμοι ο στόχος δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος θα παραμένει άπιαστος.

Το ταμπού της απόλυσης συνδέεται και με τη διάλυση της Δημόσιας Διοίκησης. Διότι δεν μπορεί να διοικηθεί αποτελεσματικά μια ομάδα 1 εκατ. υπαλλήλων αν η κύρωση της απόλυσης δεν υπάρχει έστω και ως απειλή. Η Δημόσια Διοίκηση για να μετατραπεί από «οίκο ανοχής» σε Δημόσια Διοίκηση χρειάζεται σκληρές ποινές και σημαντικά κίνητρα. Με τη σημερινή Δημόσια Διοίκηση είναι δύσκολο να φανταστώ προσέλκυση επενδύσεων και αναπτυξιακών δραστηριοτήτων.

Αλλά γύρισα πάλι στο ΤΙ. Όσοι θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι χρειάζεται για την αναζωογόνηση της απομακρυνόμενης ευρωπαϊκής προοπτικής της Ελλάδας, καλά θα κάνουν να στοιχηθούν σε μια κοινή προσπάθεια. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει στο τέλος να αποφασίσει για το ΠΟΙΟΣ. Καλό είναι όμως να ξέρει τους άμεσους (αμεσότατους) κινδύνους που διατρέχει αν κάνει λάθος επιλογή.

Από το άρθρο του στην Καθημερινή της 6ης Σεπτεμβρίου 2011. Το βρήκα εδώ.

Ένα restore point για το Φθινόπωρο

«Κάποτε θα 'ρθουν καλοκαίρια / κι ύστερα το Φθινόπωρο..» 

(Αλκίνοος Ιωαννίδης)

Αχ! αυτό το Φθινόπωρο...

..το Φθινόπωρο των αναμνήσεων, των καλοκαιρινών στιγμών που πέρασαν, άγγιξαν και κουρνιάστηκαν στο μπαούλο των θυμησών και των συναισθημάτων. Αναμνήσεις που όλο το Σεπτέμβρη βρίσκουν χαραμάδες και ξεπετάγονται ανάμεσα στις πρωινές μέριμνες, που στροβιλίζονται στις μελαγχολικές σκέψεις των δειλινών, που συντροφεύουν τις βασανιστικές αϋπνίες του μεσονυκτικού.

..το Φθινόπωρο των πρωτοβροχών, των έκτακτων καταιγίδων και αστραπών. Που ξεσπούν απροσκάλεστα και αιφνίδια και γίνονται κατάρα στα χείλη της κοπελίτσας που τρέχει να καλύψει μαλλιά και ξώπλατο, ξεχασμένο γυμνό απ' το θερμό καλοκαίρι. Μπόρες που γίνονται κατάρα στο στόμα της γης. Που δεν προλαβαίνει απ' την ορμή να ποτίσει τη δίψα της.

..το Φθινόπωρο της έναρξης. Της έναρξης της χρονιάς που έρχεται. Της σχολικής χρονιάς, της αγωνιστικής χρονιάς, της επαγγελματικής χρονιάς. Της αρχής της ινδίκτου. Των μαθημάτων και πρωταθλημάτων, της πολιτιστικής σεζόν. Μπρος στις ενάρξεις του Σεπτέμβρη, τι να φτουρήσει ο Γενάρης;

..το Φθινόπωρο της αβεβαιότητας. Για το πρόγραμμα που αργεί να φτιαχτεί, για το διορισμό/τοποθέτηση που δεν έρχεται. Των αναβολών που εξακολουθούν να αναβάλλονται, των μεταχρονολογημένων αποφάσεων που εμμένουν στην καθυστέρηση. Της αβεβαιότητας για το χειμώνα που έρχεται.

..το Φθινόπωρο της μελαγχολίας για το φως που λιγοστεύει. Και χάνεται στα πηγάδια του παγερού χειμώνα. Μελαγχολίας για το χρόνο που σφίγγεται και ποτέ δε φτάνει. Για τις άδειες που εξαντλήθηκαν και αποχαιρετούν θλιμμένα τις εκδρομές που φώλιασαν στα όνειρα. Για τα φύλλα που χλώμιασαν και έληξαν τη σχέση πάθους με τα δέντρα.

..το Φθινόπωρο των επιθυμιών και των αποφάσεων. Και της ελπίδας των πραγματοποιήσεών τους.

>>>

..κι ο Σεπτέμβρης! Ο δραπέτης μήνας του Φθινοπώρου που φλερτάρει εξώφθαλμα με το Καλοκαίρι. Ο Σεπτέμβρης των αργοπορημένων διακοπών και των νωχελικών εργασιών. Ο Σεπτέμβρης των χιλίων χρωμάτων, ο μήνας της εναλλαγής συναισθημάτων.

Το Φθινόπωρο της αλλαγής. Το διαφορετικό Φθινόπωρο. Κάθε Φθινόπωρο είναι διαφορετικό απ' το προηγούμενο. Κι εμείς είμαστε διαφορετικοί κάθε Φθινόπωρο, τόσο όσο σε καμία άλλη εποχή του χρόνου. Έτσι κι αυτό το Φθινόπωρο που μπήκε αθόρυβα σήμερα. Όλα θα 'ναι διαφορετικά, αλλιώτικα. Από πέρσι, από χθες, από μεθαύριο.

Ας βρούμε γρήγορα τη σταθερά μας, αυτό που μας προσδιορίζει, το κουμπί που μας επαναφέρει στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις». Ποιος ξέρει.. οι αλλαγές δεν είναι πάντα προς το καλύτερο. Εγώ καλού-κακού δημιούργησα χθες ένα restore point ;-)

Το αγαπημένο μου Φθινόπωρο!