Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ, να ταξιδεύεις για το «σπίτι» σου και να μην είσαι βέβαιος ότι «επιστρέφεις». Πηγαίνω ή γυρίζω; Έρχομαι ή φτάνω;
Επιστρέφω λοιπόν στο μεγάλο νησί και ανυπομονώ για την ώρα της αγκαλιάς και του «καλωσήλθες»· μα καλά, δεν χαιρετάτε εσείς εδώ; Πού είναι η προσμονή τόσων μηνών και τόσων τηλεφωνικών επαφών; Μα αντί για τον κόρφο, ένας αγκώνας προσφέρεται για καλωσόρισμα κι ένα αμήχανο χτύπημα πατ-πατ στην πλάτη.
Και μετά μπαίνω στο κλειστό από μήνες «σπίτι μου» και σκέφτομαι την αγκαλιά της κομπανιέρας στη μεγάλη πρωτεύουσα, «είμαι covid-free, μη φοβάσαι, έκανα το τεστ», μα εγώ δεν είμαι γλυκιά μου, «δεν μπορώ να μη σ' αγκαλιάσω»· σκέφτομαι τη διπλή αγκαλιά της κολλητής στη μεγάλη πόλη, «πότε θα σε ξαναδώ;»· σκέφτομαι το φιλί της μεγάλης μπουμπούς, «σ' αγαπώ νονέ», και τη μικρή μπουμπού την οποία έχω στερηθεί για μήνες· σκέφτομαι το τηλεφώνημα των αγαπημένων από τη μικρή πόλη, «εμείς εδώ κάνουμε αγκαλιές, πότε θα 'ρθεις;»· σκέφτομαι την κοινή σαλάτα στου Βασίλη τις προάλλες με την παλιοπαρέα, «δεν υπάρχει κόβιντ ρε». Σκέφτομαι κι εσένα και το μικρό σου σημάδι, ας πούμε στον λαιμό· που όταν το άγγιζα έλεγες ότι ήταν σαν να πήγαινε ευθεία στην καρδιά σου το φιλί.
Ξεφυλλίζω τους ατσάκιστους ταξιδιωτικούς οδηγούς που σκονίζονται στη βιβλιοθήκη και σκέφτομαι τα ακυρωμένα ανοιξιάτικα ταξίδια. Αν σπίτι, αν πατρίδα είναι το φιλί της μάνας - η αγκαλιά του πατέρα,
τότε το μόνο ταξίδι που τώρα προσδοκώ είναι εκείνο στη χώρα των φιλιών και των αγκαλιών. Πότε θα διαλυθούν τα μάγια που
μας κρατάνε ενάμιση μέτρο απόσταση· που κάνουν το βλέμμα να πέφτει παραιτημένο;
Πού χάθηκε το σπίτι μου, δεν ξέρω.
