ένας Kobe η χαρά μου

Θυμάμαι όταν ήμαστε μικροί και ρίχναμε σουτάκια στις μπασκέτες της γειτονιάς ή στήναμε "θρεί ον θρεί" στα γηπεδάκια του σχολείου, φωνάζαμε «..και σουτάρει ο Μπάνε» όταν έφευγε η μπάλα απ' τ' ακροδάχτυλα. Ή αντίστοιχα «..ο Γκάλης» ή «..ο Φάνης» ανάλογα με τις οπαδικές προτιμήσεις ή φυσικά «Σούμποτιτς για τρεις..» όταν βαρούσαμε απ' τη γωνία και η μπάλα κατέληγε κάπου πίσω απ' το ταμπλώ ή έβγαινε με περίσσεια δύναμη άουτ από την άλλη πλευρά.

Στα mid '00s στην κατασκήνωση, όμως, όλα μα όλα τα παιδιά ένα όνομα είχαν στα χείλη τους. Και στις φανέλες τους, φυσικά, αρκετά από αυτά.
«Κόμπε για τρειιιιιις!»
«Σπάσιμο της μέσης και Κόμπε για δύο..»
«Φεύγει στον αιφνιδιασμό και Κόμπε αφήνει τη μπάλα στο καλάθι».

Το Νεραϊδοχώρι σε τίμησε θρύλε Κόμπε, έτσι, με -ε στο τέλος, όπως σου έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια. Και ήσουν εκεί, κάθε χρόνο, στα best-of της καλοκαιρινής σεζόν.

Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις και την παρουσία σου στ' αμέτρητα μονά· ψήλωνες περισσότερο το μπόι μας, έμπαιναν και καναδυό κουφά παραπάνω.
Ώρα καλή.

nobody's second choice

[♪] Get through this night

there are no second chances [/♪]

- Better than when we were married.
- How about that?
- It isn't always there for us. Maybe that's why it's good.
- Yeah, well.. I mean.. we're older now.
- Older is better?
- More like smarter. You know. I mean, maybe if, maybe if we'd been what we are now back then things would have played out differently. Just something to think about.
- I guess. But now it is what it is, Vin.

- Hm. Why, you don't think we could, though?
- I think it's like we took what we had, and we dropped it on the floor, like it was some old teacup or something.
- Hm.
- And now, with the kids grown and the years gone, we could sit there on the floor with the glue and put it all back together again, every piece where it needs to go. And then, at the end, after all that work, you'd still see all the cracks and the missing pieces. You and Abby?
- Nah.

- Nobody wants to be anybody's second choice, Vin. That never works.
- Easier to just.. buy a new teacup?
- Yeah. Easier.

* Andrea and Vincent, The Deuce, 3rd season - 7th episode, "That's a wrap"

Μάντεψε ποιος

[♪] Heart of gold [/♪]

​​Θυμάστε όταν ήμαστε παιδιά, ερχόταν κάποιος από πίσω μας, έκλεινε τα μάτια μας με τις παλάμες του και το παιχνίδι ξεκινούσε, να προσπαθούμε να σκεφτούμε ποιος ήταν αυτός που μας αγκάλιαζε κρυφά. Οι πρώτες μαντεψιές ήταν οι πιο προφανείς, των κοντινών φίλων, των κολλητών. Στις επόμενες ο νους διερευνούσε μακρινές εκπλήξεις. Μήπως ο ένας; Μήπως ο άλλος; Ή άραγε εκείνη; Όσο πιο πολύ κρατούσε η σιωπή του κρυμμένου, τόσο πιο δύσκολη ήταν και η σωστή πετυχεσιά. Κι έμενε πάντα ο φουντωμένος πόθος μην ήτανε άραγε το κορίτσι ή το αγόρι που είχαμε κρυφά ερωτευτεί. Μα στους διάφανους κοντινούς μας δεν πήγαινε εύκολα η σκέψη.

Δεν ξέρω τι μας εκνεύριζε περισσότερο όταν δυσκολευόμασταν να βρούμε τον "ένοχο", που χάναμε και βρισκόμασταν σε αδιέξοδο μνήμης ή ότι συνειδητοποιούσαμε τη φτώχεια μας σε ανθρώπους σημαντικούς και αγαπημένους.

***

Πόσους θα θυμόμασταν να αριθμήσουμε σήμερα αν μας έκλειναν τα μάτια; Μέχρι πού θα πήγαινε ο νους μας; Η καρδιά μας; Ή μήπως «στενεύουν τα περάσματα κι οι φίλοι μου φαντάσματα» για να μνημονεύσω τον Θάνο που θα μας λείψει. Ή το εγώ μας συμπλήρωσε όλα τα κενά της ζωής και ζορίζεται να χωρέσει άλλον.

Αγαπημένοι μου, μες στο δυο-φορές-20 συνεχίζουμε φωτισμένοι το δικό μας άδειασμα, αφήνοντας χώρο για να αναπαύεται δίπλα μας η παρουσία των αγαπημένων μας. Αυτό σας εύχομαι.

Κι ας μην είναι πάντα πετυχημένη η μαντεψιά.