Ο τύπος των ήλων

«Παλιό ταξίδι έσβησε στα μάτια σου
κι όμως ανιχνεύω τα σημάδια σου..»

Μικρός είχα την την αφέλεια να πιστεύω σχεδόν σε ό,τι άκουγα. Από το πιο συνηθισμένο ως το πιο απίθανο. Αν ήμουν στην Αμέρικα στα τέλη του '30, θα ήμουν σίγουρα απ' αυτούς που τρέχαν στους δρόμους έκπληκτα πανικόβλητοι, με το στόμα να χάσκει ανοικτό και το κεφάλι να στριφογυρίζει στον ουρανό να 'βρει τους εξωγήινους του Όρσον Γουελς.

Μεγαλώνοντας, στην προσπάθεια να εγκαταστήσω ένα φίλτρο κόντρα στις ..πεπονόφλουδες που έντεχνα φύτρωναν στο διάβα μου, πρόσθετα ένα  «σιγά..!» στην πρώτη μου έκπληξη/απορία, κρύβοντας για λίγα δευτερόλεπτα την αφέλεια της ευκολοπιστίας. Μα μόλις ακολουθούσαν οι πρώτες λεπτομέρειες το «σιγά» μεταμορφωνόταν σε «έλα!» και το πρωτόγονο αυτό firewall γκρεμιζόταν σαν τραπουλόχαρτα που ζήλεψαν τον πύργο της Βαβέλ.

Ενήλικας πλέον, και έχοντας περπατήσει άπειρα χιλιόμετρα στα μποστάνια του ψαρώματος και του κοροϊδέματος, ο τείχος προστασίας αναβαθμίστηκε κι από «σιγά» έγινε σιγή! Παύση. Αμιλησιά. Το στόμα βουλωμένο και τα μάτια σε κατάσταση άγρυπνου REM να τρεκλίζουν ψάχνοντας εστίαση σε κάποια βέβαιη αλήθεια. Κι όση ώρα ο νους καταβροχθίζει αχόρταγα την πληροφορία, η γλώσσα να ψάχνει μηχανισμό άμυνας στη νέα "αλήθεια" που θηλυκώθηκε αποφασιστικά στην κρεμάστρα της αφέλειας.

Γιατί όσο κι αν άλλαξαν οι μηχανισμοί απόκρισης, σημάδι μαύρο απόμεινε -η αφέλεια- κι ας έσπασε ο χαλκάς της άγνοιας. Τόσα λάθη, πόσα ψέμματα, πόσα παθήματα και «άλλη φορά δεν έχει» και τόσες απογοητεύσεις.. Παλεύουν όμως μέσα μου σαν δυνάμεις αντίθετες τα «Πίστευε τα μισά απ' όσα βλέπεις και τίποτα απ' όσα ακούς» vs «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».

Αυτή εκεί, όμως, η αφελής εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Χωρίς δισταγμό, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς καν το δάχτυλο να ψηλαφίζει τα σημάδια.

Today's Soundtrack:

Γ. Κακουλίδης | Θ. Μικρούτσικος | Δ. Μητροπάνος

"Θα κόψω το κεφάλι σου"

"Εσύ που έρχεσαι σε με τον πεθαμένο

και βλέπεις μέσα μου όσα εγώ αγνοώ.."

* Η ..ωμή εικόνα είναι λεπτομέρεια του πίνακα "The Incrudelity of Saint Thomas", του Caravaggio (1601-2). Δείτε τον ολόκληρο εδώ.

Δεινόν η ραθυμία

Πώς μας πιάνει όλους, την ύστατη στιγμή! Κι ενώ έχει προηγηθεί τιτάνια προσπάθεια, παροιμιώδης υπομονή, εντατική εργασία, καθώς πλησιάζει η ευλογημένη εκείνη ώρα οι δυνάμεις κάμπτονται, η διάθεση σβήνει, η καθάρια σκέψη μολύνεται, η ψυχή λιποψυχεί και σκοτεινιάζει. «Τι ραθυμείς αθλία ψυχή μου;» αναρωτιέται ο υμνωδός.

Αυτή την ώρα, όμως, που η ψυχή δικαιολογημένα κλονίζεται κι αγκομαχά, αχνοφέγγει ελπιδοφόρο το μήνυμα..

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις
τό τέλος ἐγγίζει καί μέλλεις θορυβεῖσθαι·»

Κι αργοξυπνά και συμμαζεύει τις δυνάμεις της και ετοιμάζεται για την τελική προσπάθεια, την ολική εν τέλει επαναφορά.

«ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός,
ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν».

Καλή Ανάσταση.

* Οι στίχοι είναι του Ρωμανού του Μελωδού, από το προοίμιο του κοντακίου που συμψάλλεται με τον Μέγα Κανόνα.

Should I stay or should I go?

* από το "κυρίως πιάτο" του Fight Club

Είσαι 27 χρονών. Ξυπνάς με τα χίλια ζόρια. Κοιτάς το πρόσωπό σου στον καθρέφτη. «Πότε ήμουν 16;». Φτιάχνεις καφέ και ετοιμάζεσαι να πας σε μια δουλειά που δεν γουστάρεις ή δεν έχει καμία σχέση με αυτό που σπουδάζεις. Αφού περάσει το νωχελικό και αβάσταχτο οχτάωρό σου (που σου φαίνεται για εικοσιτετράωρο), σχολάς. Μπαίνεις σε ένα αυτοκίνητο που σε εκλιπαρεί εδώ και καιρό για σέρβις και σε κάθε γωνία τρέμεις μην σε αφήσει. «Βάστα λίγο καιρό ακόμα» σκέφτεσαι. «Να μαζέψω κανα φράγκο και θα στο κάνω το τιμημένο. Ποιός ξέρει τι μπορεί να σου βρούνε...».

Γυρνάς στο σπίτι σου να χαζέψεις λίγο στον υπολογιστή. "Operating System Error". Με τα χίλια, ακούς την ιερή μουσική των Windows. Πας να μπεις στο internet. Περιμένεις και ξαναπεριμένεις, ώσπου συνειδητοποιείς ότι πιθανότερο είναι να μπεις στο δίκτυο της NASA παρά στο δικό σου. «Άαααααααααμφιβολίες, το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, κάρτα δικτύου ή motherboard θες;».

Διάλειμμα για τσιγάρο. Ένα μόνιμο άγχος σε καταπλακώνει χωρίς να ξέρεις τι σου πρωτοφταίει. «Να ανοίξω την τηλεόραση;». Για να έρθει σε κλάσματα δευτερολέπτου η απάντηση. «Απαπαπαπαπα». Περικοπές, μιζέρια, άναρθρες κραυγές από παντού. Κόσμος που φοβάται για το αύριο, κόσμος που δεν ξέρει πώς και αν θα την βγάλει καθαρή χωρίς να ψωμολυσσάξει. Όλοι σε μια μόνιμη εγρήγορση και ένας έντονος εκνευρισμός στην ατμόσφαιρα.

«Φουτούυυυυυυ! Έχω να κάνω και μια εργασία για τη σχολή». Με όλα αυτά είναι το τελευταίο που σου έρχεται στο μυαλό. Μπορεί το εκπαιδευτικό σύστημα να θέλει μερική ή πλήρη αναδιάρθρωση αλλά, κακά τα ψέματα, έπρεπε να είχες στρωθεί και να την έχεις τελειώσει. Βέβαια όταν μπήκες πριν από τόσα χρόνια αλλιώς τα είχες προγραμματίσει. Θα έβρισκες μια δουλίτσα να βγάζεις τα έξοδά σου και σιγά-σιγά θα ξεμπέρδευες. Δεν υπήρχε περίπτωση να σε διώξουνε. Τώρα όμως που υπάρχει ο φόβος της διαγραφής, τρεχάτε ποδαράκια μου! «Και να το πάρω το παλιοπτυχίο μετά από τόσα χρόνια τι θα το κάνω; Θα το κολλήσω στον τοίχο και θα φοβάμαι να το πάω στο λογιστήριο. Άστο να πάει, καλύτερα να παίρνω 80 ευρώ λιγότερα και να εξακολουθήσω να έχω δουλειά».

«Ανάβω άλλο ένα τσιγάρο», που λέει και ο Μαχαιρίτσας. Ακούς για εβδομηκοστή συνεχόμενη ημέρα το Comfortably Numb των Pink Floyd. Αυτοί οι στίχοι... αυτοί οι στίχοι. «Μήπως βολεύτηκα; Μήπως συνήθισα να είμαι έτσι μουδιασμένος;». Κάτι πρέπει να κάνεις. Να βρεις έναν τρόπο να μπορείς να ζεις λίγο καλύτερα. Λίγο πιο άνετα, λίγο πιο υπερκαταναλωτικά. Κοιτάς για μια δεύτερη δουλειά. Κάτι να μπορείς να κάνεις από το σπίτι σου. 800 ευρώ τον μήνα με μόλις 2 ώρες εργασίας την εβδομάδα, εγγυημένα! Κερδίστε τώρα χρήματα από τον υπολογιστή σας, αβασάνιστα. Τζίφος.

Today's Soundtrack:
Pink Floyd - "Comfortably Numb"
"The child is grown,

the dream is gone"

Ώσπου, σαν άλλο Seek for the Holy Grail των Monty Python, χωρίζουν τα σύννεφα, ο ήλιος εμφανίζεται και ξάφνου -ώ Θεοί!- ακούγεται φωνή βοώντος. Σαν άλλος Κύρος Γρανάζης βλέπεις την λαμπίτσα πάνω από το κούτελό σου να ανάβει, και ΝΑΙ! Τάτσντάουν! Γιουρίκα!

Θα φύγω ρε! Θα πάω στην Αστραλία (Α, ρε Βασιλειάδου ήσουν πολύ μπροστά!). Και να σου που εμφανίζονται το κατάλευκο Αγγελάκι (που κρατάει μπεγλέρι και μοιάζει στον Άγγελο τον Αναστασιάδη) και το κατακόκκινο Διαβολάκι (που κρατάει ακόμα μεγαλύτερο μπεγλέρι και πούρο και μοιάζει στον Μάκαρο) στους ώμους σου:

Α: Να πας στο εξωτερικό, ε; Μήπως να το ξανασκεφτούμε;
Δ: Τσου ρε Λάκη. Μια φορά είπαμε να σκεφτούμε άουτσάηντ οφ δε μποξ και πετάχτηκες. Τι λέει εκεί; Ταρίφας στην Αυστραλία; Τέσσερα χιλιάρικα τον μήνα;
Α: Ναι αμέ, καταπληκτικά! Εικοσιτέσσερις ώρες ταξίδι από το σπίτι σου. Δουλειά δώδεκα ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα.
Δ: Κλάϊν ρε! Τέσσερα χιλιάρικα το μήνα!
Α: Και δεν μου λες φωστήρα μου, πώς θα πας ακριβώς; Με τι βίζα;
Δ: Καλά τυφλός είσαι; Τα λέει όλα από κάτω. Σου βγάζουνε φοιτητική βίζα λέει.
Α: Ναι, ε; Και ισχύει για πάντα;
Δ: Εεεεεεεε, όχι; Δεν ξέρω, φαντάζομαι πως θα τη βρεις την άκρη εκεί. Δε θα σε αφήσουνε και στους πέντε δρόμοι, σαν το Βασιλάκη τον Καΐλα!
Α: Μχ... Μάλιστα, πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα δηλαδή.
Δ: Μην με κουρντίζεις. Πάμε παρακάτω ρε μάστορα, γιατί η αγαπούλα από 'δώ έχει κέφια. Τι λέει εδώ; Ζητείται Έλληνας για λάντζα σε Ελληνικό εστιατόριο στη Γερμανία. Δυόμισι χιλιαρικάκια τον μήνα. Πώς σου φάνηκε, Λάκη;
Α: Στη Γερμανία; Να σε έχουνε του κλώτσου και του μπάτσου; Εκεί ρε τους τρώνε τους Έλληνες!
Δ: Ναι αλλά προσφέρεται και διαμονή. Είναι και γεμάτο Έλληνες. Παίζεις και καμιά κιθαρούλα μια στο τόσο και τα παίρνεις διπλά! Ξέρεις, κανένα Νταλάρα, Πλιάτσικα, Κοργιαλά να νιώσουνε λίγο πατρίδα ρε παιδί μου! Άσε που άμα ο θρύλος νικήσει καμιά Βέρντερ πάλι του χρόνου τους σκας και κανένα «Πως σου φάνηκε» ή «Δε σε χάλασε!»
Α: Ναι, μια μέρα το χρόνο. Τις υπόλοιπες 364; Και λάντζα;
Δ: Καλά, δεν πάμε Γερμανία. Έχει και κρύο. Πολύ με κοντράρεις, όμως, και θα έχουμε άλλα.
Α: Την κρεμούλα σου εσύ! Δεν το ξεχνάμε ρε αφεντικό;
Δ: Μην τον ακούς, πάμε παρακάτω. Χμμμμμ, Έλληνας ζητείται από Αγγλική εταιρεία στοιχήματος για το τμήμα Ελληνικής εξυπηρέτησης πελατών. Τρία χιλιάρικα τον μήνα.
Α: Το κουράζεις, διάολε. Αγγλία; Βροχή τριακόσιες μέρες τον χρόνο. Ξενέρωτες γκόμενες, ξενέρωτα φαγητά.
Δ: Είναι πολλά τα λεφτά, Λάκη.
Α: Ε, και; Τα λεφτά είναι το παν; Πώς θα ζεις; Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι; Πού θα αφήσεις την Ελλαδάρα μας ρε! Πού θα βρεις τέτοιον ήλιο; Ακόμα και αν βρεις κάτι και είσαι σίγουρος ότι όλα είναι όπως στα λένε, θα την κάνεις έτσι εύκολα;
Δ: Και τι να κάνουμε ρε μάστορα; Να κάτσουμε εδώ να περιμένουμε κάθε 5 του μηνού πότε θα ξαναπάει 1η να πληρωθούμε;
Α: Ναι ρε, να κάτσεις εδώ. Με τη βοήθεια της Παναγίας θα παλέψουμε και θα τα καταφέρουμε. Με την οικογένειά σου, τα φιλαράκια σου, τα νησάκια σου και τα όλα σου. Με ποιόν θα πηγαίνεις για μπύρες; Με τον Τομ Ίνγκλαντσον ή τον Φραντζ Άλλεμάιγκεν;
Δ: Συνεχίζεις να με κουρντίζεις...
Α: Γουατσα γκόνα ντου αμπάουτ ιτ, μπίατς;
Δ: Ε, να...!

Μπαίνεις για λίγο στο πετσί του καθηγητή Λάγκτον και οι δικοί σου Άγγελοι και Δαίμονες παίζουν ταβερνόξυλο στο μυαλό σου. Τρίαινες και εξαπτέρυγα ξεπετάγονται από το σύννεφο πάνω από το κεφάλι σου, εκεί που πριν λίγο ήταν η λαμπίτσα.

Μη έχοντας κάτι άλλο να κάνεις παίρνεις τα φιλαράκια σου και μαζεύεστε σπίτι σου για μπύρες και ταινία. Όλοι έχουν τα δικά τους (που δε διαφέρουν και τόσο πολύ από τα δικά σου) αλλά τουλάχιστον όλοι μαζί ξεχνιέστε για λίγο. «Πού να πάω ρε #@#... Αυτή την καβλάντα της παρέας πού θα την βρω;».

Πέφτεις για ύπνο και τα όνειρά σου είναι πιο μπερδεμένα και από έργο του David Lynch. Ο Darth Vader παρέα με τους G.I.Joe κυνηγάνε το Alien που έχει κάνει κόμμα με τον Christiano Ronaldo για να καταλάβουν τη Γη. Ο Καρατζαφέρης ντυμένος αρχηγός των Ινδιάνων χορεύει τον χορό της βροχής γύρω από την φωτιά και ζητάει την ευλογία του μάγου-γιατρού Κώστα Σημίτη. Τελικά την κατάσταση σώζει από το πουθενά το Σκαρλετάκι - Μάυρη Χήρα με τη βοήθεια της βαμπιροαναθρεμμένης Kate Beckinsale.

Ξυπνάς. Ετοιμάζεσαι για δουλειά.

Είχες ρεπό και ξύπνησες τζάμπα από τις 7:30.

* Κεντρικό άρθρο-ιστορία στην ιστοσελίδα του Fight Club (ραδιοφωνική εκπομπή του NovaΣΠΟΡ 94,6). Του ακροατή με nickname "Μάρλον Πάντο".

* Λίγο το ζόρικο πρωινό ξύπνημα, λίγο το σαραβαλάκι που εκλιπαρεί για σέρβις, κάτι τα του μήνα που δε φτάνουν, παρέα με τις νότες των Pink Floyd και την ανάπαυση της καλής παρέας, η ιστορία αυτή μοιάζει βγαλμένη απ' τα δικά μου όνειρα, χμ! Οκ-οκ, χωρίς το τσιγάρο έστω..

Όταν σαλτάρουν τα γερόντια..

* του Μίλτου Πασχαλίδη

Ο εβδομηντάρης που μπήκε στην Εφορία ουρλιάζοντας «δε θα μου πάρετε το σπίτι» και πυροβόλησε στον αέρα, είναι μόνο η αρχή. Ο επόμενος δεν θα πυροβολήσει στον αέρα. Θα σημαδέψει τον πρώτο κακομοίρη ταμία και μάλλον θα πετύχει τον πρώτο κακομοίρη φορολογούμενο που ελπίζει να ρυθμίσει τις οφειλές του. Και τις μολότοφ που είχε στην τσάντα, θα τις ανάψει βγαίνοντας απ' το Πρωτόκολλο.

Η γιαγιά που αυτοπυρπολήθηκε για να μην είναι βάρος στα παιδιά και τα εγγόνια της, είναι μόνο η αρχή. Η επόμενη γιαγιά θα αυτοπυρποληθεί στο τοπικό κατάστημα του ΙΚΑ. Αγκαλιά με κάνα δυο υπαλλήλους.

Ο 68χρονος που γκάζωσε τη BMW και φούνταρε στο λιμάνι του Πειραιά, είναι μόνο η αρχή. Ο επόμενος θα παρασύρει στο διάβα του και μερικούς ανυποψίαστους τουρίστες που ονειρεύονται διακοπές στα Κουφονήσια.

Προσποιείστε τους "υπεράνω", τσαλαπατάτε όποιον νομίζετε ότι δεν έχει τρόπο να αντιδράσει, ψηφίζετε νόμους - χειροπέδες για το καλό του έθνους, αλλά σε πολύ λίγο θα το πάρετε χαμπάρι. Με τα γερόντια δεν είναι να παίζει κανείς. Τους κόψατε τη σύνταξη, τους απαξιώσατε, τους εξευτελίσατε, δεν έχουν πια φράγκο για να παίρνουν δωράκια στα εγγόνια τους, τους συστήσατε να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα για να μην σας κοστίζουν στον προϋπολογισμό, λεηλατήσατε τις οικονομίες τους, καταχραστήκατε τις εισφορές τους, τους λοιδορήσατε, τους εξοντώσατε.

Ένα μόνο δεν σας πέρασε απ το μυαλό.
Τα γερόντια δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Τι τους νοιάζει αν, αύριο, βγουν στο δρόμο ζωσμένοι εκρηκτικά κι όποιον πάρει ο Χάρος; Έτσι κι αλλιώς, το δικό τους ραντεβού με το Χάρο είναι ήδη κλεισμένο.
Το δικό σας;

* Τραγικά επίκαιρο το προ 15νθημέρου σχόλιο του Μίλτου στην άτακτη αρθρογραφία του στο e-tetRadio. Μου φάνηκε όταν το πρωτοδιάβασα πολύ σκληρό, "αμερικάνικο". Δυστυχώς η πραγματικότητα δεν είναι καλύτερη. Το άρθρο του, της 20ης Μαρτίου, εδώ.

Σκόλοψ

Φυτρώνει μικρούλι-μικρούλι σαν το κεφάλακι ενός καρφιού, αλλά πονάει το άτιμο απ' την πρώτη στιγμή! Στην αρχή δεν του δίνεις σημασία.. ένα ακόμα τσιμπηματάκι σαν τα πολλά που απασχολούν το σώμα σου: μια αμυχή στην κνήμη, ένα σφίξιμο στη γάμπα, μια σκλήθρα στο ένα δάχτυλο, μια παρανυχίδα στο άλλο, ένα μπιμπίκι που ξαναφούντωσε πλάι στη μύτη. Τι είναι λοιπόν άλλη μια τοσηδά τσιμπιά.. έστω στον πισινό;

Την άλλη μέρα το νιώθεις περισσότερο. Και από χθες, αλλά περισσότερο κι απ' όλα τ' άλλα. Το ψαχουλεύεις, το πασπατεύεις, χεχ, πονάει. Τι στο καλό.. πιάνεις το καθρεπτάκι και προσπαθείς με επιδέξιες κινήσεις να πετύχεις να δεις το είδωλό του, για να διαπιστώσεις ότι εκεί χάμω είναι φτωχός ο φωτισμός που να πάρει! Αλλά μια ιδέα την πήρες.. είναι εκεί, περήφανο και πονηρό. Ένα κακό σπυρί στον κ*λο!

Αποφασίζεις να επιστρατεύσεις όλα τα δυνατά μέσα να το πολεμήσεις. Ω, ναι, γιατί μιλάμε για πόλεμο εδώ, όχι αστεία! Και μετράς τις δυνάμεις υπεράσπισης: μπεταντίν, βαμβάκι, αντισηπτικά, αντιβιοτική αλοιφή και -έσχατη ζώνη άμυνας- πρόπολη και λαδάκι αγιασμένο. Χλωμιάζεις και μόνο στη σκέψη της μάχης, έχεις φάει ήδη γκολ από τα αποδυτήρια, αλλά και κάθε χαμένο λεπτό αποδεκατίζει την ήδη διαλυμμένη αυτοπεποίθησή σου. Και ξεκινάς επίθεση..

Μα το καταραμένο ανθίσταται και μάλιστα σθεναρά! Κι όχι μόνο, αλλά γιγαντώνεται κιόλας! Τρέφεται -λες- από τις δικές σου επιθέσεις καθαριότητας. Σε τρεις μέρες μέσα το πεδίο της μάχης έχει γύρει επικίνδυνα και απειλεί να σε πνίξει. Το κεφάλι του καρφιού έχει γίνει ολόκληρο φουντούκι, με απειλητικές τάσεις εξάπλωσης σε ακτινική δέσμη. Ξαναμετράς τις δυνάμεις που σου απέμειναν, επανα-υπολογίζεις τη δραστική τους ικανότητα και αποφασίζεις να δανειστείς τους πρώτους μισθοφόρους: μερικά πειθαρχημένα λευκά στρατιωτάκια - αντιβιοτικά, με σκοπό να πλήξεις τον εχθρό στο κέντρο του.

«Σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν», "άδικα πολεμάς, μη τα βάζεις με τα σίδερα" σαν να σου λέει και το φουντούκι γίνεται κάστανο, με την ουρά του να έχει καταλάβει κάποιο από τα νεύρα που ελέγχουν το πόδι. Αυτό ήταν.. πλέον εκτός του πισινού παρέλυσε και το δεξί σου πόδι και η μόνη πλέον ανακουφιστική στάση είναι εκείνη της απόλυτης ξάπλας. Χεχ!!

Τετέλεσται..

>>>

..μα -πώς γίνεται καμιά φορά στις ταινίες- την έσχατη στιγμή, στην κρισιμότερη φάση, εκεί που όλα δείχνουν ότι άλλο πια ο πόνος δεν αντέχεται, έρχεται σαν απο μηχανής θεός η λύση από ψηλά, απ' τον αέρα, σαν άλλη αεροπορία να βομβαρδίσει το ισχυρόν κέντρον και να σώσει τις αποδεκατισμένες δυνάμεις υπεράσπισης. Έτσι κι εδώ, χμ! Χρειάστηκε μια ιδέα, μια προτροπή, ένα κάλεσμα και φυσικά μια αποφασιστική κίνηση. Και ΜΠΟΥΜ έφτασε μια αιχμηρή καλοστοχευμένη οβίδα και έσκασε ακριβώς στο κέντρο του κάστανου και σκόρπισε τον πανικό στις τάξεις του πονηρού. Και μετά ήρθαν τα πυροσβεστικά να ξεπλύνουν κάθε του απομεινάρι.

Και να ανακουφίσουν ακαριαία τον συσσωρευμένο πόνο.

Τι κι αν παραμένουν τα σημάδια της μάχης, τι κι αν δεν σβήνει η μνήμη του πόνου. Το αποτέλεσμα μετράει, που στο βάθος-βάθος του δε διαφέρει και πολύ απ' το αποστολικό:

«ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν,

ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι»

(Β΄Κορ. ιβ΄7)

Το sms του Απρίλη

Βουίζει απόψε μυστικά μες την καρδιά μου ένας σκοπός

και με κυκλώνει από παντού ο κόκκινος χορός.

Απ' το σκοτάδι έρχομαι μ' ένα μικρό τραγούδι,

ένα τραγούδι φωτεινό κρυφά να το χαρίσω

στους φίλους που είναι πια αργά να κάνουν πίσω.

Πότε θα τραγουδήσουμε τραγούδια ευτυχισμένα,

Απρίλη ψεύτη χάνομαι στα ψεύτικα όνειρά σου...

* Το σκίτσο είναι του Δ. Χατζόπουλου από την εφημερίδα «τα Νέα» της 23ης Σεπτεμβρίου 2011.
* Οι στίχοι από το τραγούδι «Κόκκινος χορός» των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, από το δίσκο τους «Απρίλη ψεύτη» (1989). Ακούστε το εδώ.