Μόνο η στιγμή που εξευτελίζεται η ζωή μας περιέχει όλες τις άλλες στιγμές της ζωής μας. Μόνο τότε, ό,τι και όσα επράξαμε λερώνονται και καταργούνται. Όσα μάθαμε και ακούσαμε και όσα θαυμάσαμε. Σαν να μην γράφτηκε ποτέ η Ενάτη και να μην ειπώθηκαν από χείλη ανθρώπων οι μυθικοί μονόλογοι του Κύκνου. Να μην ράγισε τις πέτρες των θεάτρων ο θρήνος της Αντιγόνης και του τυφλού Οιδίποδα.
Αυτό που είμαστε δεν είναι μόνον ο εαυτός μας. Είμαστε ακόμα και εκείνα που χάσαμε και όσα χαρίσαμε και ό,τι κερδίσαμε με κόπο και αγρύπνιες. Είναι ακόμα και τα αινίγματα των φίλων και των συντρόφων μας, των συγγενών και των αγνώστων, τα πάθη και οι αμαρτίες τους, η δόξα της ομορφιάς τους και τα έργα τους, γιατί πάντα σέρνουμε τους διπλανούς μας και πάντα εκείνους που δεν γνωρίσαμε και τους βλέπουμε από μακριά. Είναι οι φωνές τους μέσα στη νύχτα όταν ζητούν βοήθεια, το παρακλητικό βλέμμα τους, όταν παντού μες στον κόσμο και μες στο σπίτι σταματά ο αέρας και μόλις που απλώνεται ικετευτικά το χέρι που αγάπησες και το φίλησες κάποτε γονατιστός, όταν μας έδιναν την ευχή τους και προσεύχονταν για μας και ίσως γι' αυτό, όταν αγγίζουμε την ξερή πέτρα, η πέτρα βγάζει σπαρακτικό αναστεναγμό και σκίζεται στα δύο και αμέσως αναβρύζει δροσερό νερό. Έτσι εξηγείται γιατί αλλάζει και η φωνή μας, που άλλοτε μοιάζει με των Αγγέλων και άλλοτε με των θηρίων και, όταν περνάμε στους δρόμους, οι περαστικοί μάς κοιτάζουν με κατάνυξη ή παραμερίζουν έντρομοι και κάνουν τον σταυρό τους.
* Μάνος Ελευθερίου, Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές, εκδ. Μεταίχμιο 2006
