Έχεις δει ποτέ χελώνα να πηγαίνει προς τα πίσω; Να κάνει όπισθεν εννοώ.
Το φαντάστηκα πως όχι.
Μπορεί όταν φοβάται να κλείνεται στο καβούκι της, όπως κάνεις κι εσύ συχνά, άλλωστε. Μα όταν το πάρει απόφαση γοργά και αποφασιστικά βαδίζει προς τα εμπρός, συνήθως στο άγνωστο, στο ανεξερεύνητο.
Ναι, γοργά, γιατί σε παραξενεύει; Πρέπει κάποτε να τη δεις να περνά κάθετα στην απέναντι άκρη του δρόμου, πώς σηκώνει το καύκαλο, πώς εφαρμόζει αποφασιστικά την τετρακίνηση και πηγαίνει ίσως πιο γρήγορα απ' όσο εσύ κι εγώ αποφασίζουμε να αλλάξουμε πεζοδρόμιο. Είναι, βλέπεις, που εμείς συνεκτιμούμε τους κινδύνους και τις περισσότερες φορές μένουμε κολλημένοι at the safe side.
Γι' αυτό αγαπάω τις χελώνες, τις θαλάσσιες, του γλυκού νερού, της ορεινής γης. Γιατί πορεύονται μπροστά. Ξεκινούν θαρρετά και ό,τι έρθει, όταν έρθει, το αντιμετωπίζουν αναλόγως. Στη σχετική ιστορία, τελικά, μύθος δεν είναι ότι νικάει η χελώνα τον λαγό, αλλά που σχεδόν ρατσιστικά αναφέρουν και έχει επικρατήσει καθολικά ότι περπατάει αργά.
Μια επόμενη φορά θα σου πω και για τις χελώνες τις θάλασσας, τις ανταμώσεις μας και τον βαθύ σεβασμό μου γι' αυτές. Τώρα όμως είναι αργά, ήρθε ώρα να μπω ξανά στο καβούκι μου.
