Έτσι, τελικά, σώθηκα· επειδή κι οι δυο τους πήραν τους δρόμους και με γύρευαν. Εκείνη την εποχή βέβαια δεν το ήξερα, τώρα όμως, ξέροντας όσα ξέρω, μου είναι αδύνατο να ξαναθυμηθώ εκείνες τις μέρες χωρίς να με κατακλύζει η νοσταλγία για τους φίλους μου.
Κατά μία έννοια αυτό μεταβάλλει την πραγματικότητα των όσων βίωσα. Μόλις πήδηξα από την άκρη άκρη ενός γκρεμού και τότε, ακριβώς τη στιγμή που θα συντριβόμουν στα βάθη του, συνέβη ένα εξαιρετικό γεγονός· έμαθα ότι υπήρχαν άνθρωποι που με αγαπούσαν. Το να σε αγαπούν μ' αυτό τον τρόπο κάνει όλη τη διαφορά. Αυτό δεν μειώνει τον τρόμο της πτώσης, δίνει όμως μια νέα προοπτική στο νόημα του τρόμου.
Είχα πηδήξει από την άκρη του γκρεμού, και τότε, ακριβώς την τελευταία στιγμή, κάτι πρόλαβε και με άρπαξε στον αέρα. Αυτό το κάτι το ορίζω ως αγάπη. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να ανακόψει την πτώση ενός ανθρώπου, το μόνο πράγμα που είναι τόσο ισχυρό ώστε να ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας.
* Σου διάβασα ένα ελάχιστο απόσπασμα από το σπαρακτικό μυθιστόρημα του Paul Auster, Το παλάτι του φεγγαριού, εκδ. Μεταίχμιο.
