My name is Sam

Τι κοινό μπορεί να έχουν η ασπαίτε, μια καφετερία με τ' όνομα Sugar, το εξωσχολικό διάβασμα και ένα ..σαμιαμίδι -ο παντελής- που έσκασε μύτη το περασμένο Σάββατο στο σπίτι του Δ.;

Απ' ό,τι φαίνεται όλοι τους έβαλαν το ..ποδαράκι τους να στηθεί η Λέσχη Ανάγνωσης "Το σαμιαμίδι", που  εμπνεύστηκε ο Δ. και αγκαλιάσαμε όλοι οι ασπαιταίοι με το ..καληνύχτα, μια ωραία Παρασκευή στο Sugar. Είναι η προσπάθειά μας να μη σκορπίσουμε εκεί απ' όπου ήρθαμε ο καθένας, στην ασπαίτε, μια καλή Δευτέρα του Νοέμβρη.

Και το σαμιαμίδι; Μα φυσικά το γούρι μας! Εμφανίστηκε την επομένη της Παρασκευής του Sugar, στο σπίτι του Δ., του εμπνευστή, και έκτοτε έγινε το κατοικίδιο της οικογένειάς του! Τυχαίο; Δε νομίζω..

Τα πάντα για τη Λέσχη μας στον παρακάτω σύνδεσμο. Δεχόμαστε προτάσεις και συμβουλές. Τυχόν διάθεσή σας για συμμετοχή καλοδεχούμενη.

Λέσχη Ανάγνωσης "το σαμιαμίδι"
http://samiamidigroup.blogspot.com/

Γράμμα στους αγανακτισμένους φίλους μου

* του Χάρη Γούλιου

Φίλοι μου, μαζευτήκατε πολλοί στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο, στην πλατεία Αγ. Γεωργίου και αλλού. Είδα τις αναρτήσεις, τα tweets, την αναμετάδοση από την τηλεόραση. Αρκετοί μου στείλατε μήνυμα να έρθω. Ας εξηγήσω λοιπόν, γιατί δεν το έκανα.

Οι μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις έχουν πάντα κάποιο λόγο που γίνονται και ένα στόχο που υπηρετούν. Οι Τυνήσιοι μαζεύτηκαν στις πλατείες τους για να ρίξουν ένα δικτατορικό καθεστώς. Και πολλοί έχασαν τη ζωή τους γι' αυτό .Οι Ισπανοί, που τόσο θαυμάσατε, είχαν ένα μακρύ κατάλογο συγκεκριμένων αιτημάτων. Αναζητήστε τον! Εδώ, όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα τι ακριβώς ζητούσατε. Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει μια πολύ μεγάλη κρίση. Ποιες είναι οι θέσεις σας; Είστε αγανακτισμένοι επειδή το Κράτος είναι υπερβολικά μεγάλο ή επειδή απολύει συμβασιούχους; Θέλετε να ψωνίζετε με το ευρώ περισσότερα από όσα μπορείτε σήμερα λόγω κρίσης να ψωνίζετε ή θέλετε τη δραχμή στο πορτοφόλι σας (κι ας μην υπάρχει τίποτα να ψωνίσετε;). Είστε αγανακτισμένοι επειδή υπάρχουν πολλοί μετανάστες στη χώρα ή τους θέλετε κι εκείνους δίπλα σας στην πλατεία;  Μπορώ να απαριθμήσω και πολλά άλλα ερωτήματα. Φοβάμαι πως οι απαντήσεις θα είναι πολύ διαφορετικές από τον καθένα σας. Όμως, εσείς δεν θέσατε καν τις ερωτήσεις. Άλλος έγραψε στο facebook για την ηρωική Κερατέα που δείχνει το δρόμο, άλλος μίλησε για τη συγκίνηση που νιώθει, άλλος για το ελικόπτερο που πρέπει να πάρει τους υπουργούς.

Ξέρετε τι σκέφτομαι; Ότι χρησιμοποιήθηκε η τρομακτική πράγματι δύναμη των social media απλά για να εκφραστεί η απελπισία μιας γενιάς που δεν καταλαβαίνει τι της συμβαίνει. Κι αυτός δεν είναι λόγος ούτε για συγκίνηση, ούτε για πανηγυρισμούς. Οι περισσότεροι ένιωσαν προσβολή στο ελληνικό τους φιλότιμο γιατί οι ισπανοί είπαν ότι οι Έλληνες κοιμούνται… Εμένα αυτό σαν κίνητρο για μια μεγάλη κινητοποίηση, μου προκαλεί ντροπή!

Θα ερχόμουν κι εγώ αν… Αν κάποιος με καλούσε σε μια διαδήλωση-γιορτη γιατί επιτέλους μια γενιά απελευθερώνεται από την πίεση της μαμάς να πάει να γλύψει τον βουλευτή για μια 6μηνη σύμβαση! Τέρμα τα κρατικά φράγκα για ρουσφέτια - τέρμα κι ο εξευτελισμός!

Θα ερχόμουν αν κάποιος μου πρότεινε να πάμε να πιούμε όλοι μαζί γιατί γκρεμίζεται η Ελλάδα που αναπτύχθηκε με όραμα την οικοδομή! Γιατί επιτέλους καταλαβαίνουμε πως δουλείες θα υπάρχουν μόνο για όσους ασχοληθούν με τη βιολογική γεωργία, με τις πηγές ενέργειας της χώρας, με τον ποιοτικό τουρισμό ή την καινοτομία που μπορεί να πουληθεί στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα σήμερα λόγω της κρίσης δεν χάνονται μόνο δουλειές. Συμβαίνουν κι αυτά! Αυτό σας κάνει να αγανακτείτε;

Θα με πείτε τρελό! Ότι εδώ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει κι εγώ πανηγυρίζω και μιλάω για το μέλλον που μπορεί και να μην έρθει. Κάποιος έγγραψε στη σελίδα των Αγανακτισμένων ότι «αυτή είναι μόνο η αρχή». Εννοούσε η αρχή μιας διαμαρτυρίας δίχως τέλος; Εγώ λέω πως αξίζει πολύ περισσότερο τον κόπο να είναι η αρχη μιας νέας εποχής. Δε δέχομαι η νέα γενιά της Ελλάδας να είναι απελπισμένη. Αγανακτήσαμε - ας τελειώνουμε επιτέλους μ' αυτό. Η επόμενη συγκέντρωση θα 'θελα να έχει ένα στόχο. Και όχι βέβαια να μας δείξει η ισπανική τηλεόραση(!!). Αλλά να φωνάξουμε πως θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη και να τα ξαναφτιάξουμε όλα από την αρχή. Θα 'θελα μια πλατεία γεμάτη με ενημερωμένους συνειδητούς πολίτες που βλέπουν την Κρίση να γκρεμίζει την Ελλάδα της αρπαχτής.

Και είναι αποφασισμένοι να κάνουν και θυσίες, φτάνει να υπάρχει καθαρός στόχος. «Δεν έχουμε σχέση με κόμματα» λέγατε στο facebook. Υποχρεώστε τα κόμματα να πάρουν ξεκάθαρη θέση για το τι πρέπει να γίνει στο μέλλον, λέω εγω. Ή ελάτε να φτιάξουμε τα δικά μας κόμματα.

Δεν ήρθα στις συγκεντρώσεις. Αλλά ζήλεψα το πλήθος! Πιστεύω πως είμαστε πάρα πολλοί που μας αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που ζήσαμε τόσα χρόνια. Σταθείτε μια στιγμή. Σκεφτείτε ότι μέσα από την κατάρρευση του παλιού θα βγει το καινούριο. Ένα πράγμα χρειάζεται. Να πάψουμε να καταριόμαστε το παλιο και να επικεντρωθούμε στο καινούριο. Όσοι συμφωνείτε, ελάτε να ξεκαθαρίσουμε σε τι πιστεύουμε. Και καλέστε με στην επόμενη συγκέντρωση. Όχι των απελπισμένων! Αλλά αυτων που ονειρεύονται, που αισιοδοξούν και είναι αποφασισμένοι να πάμε μπροστά!. Με σαφείς επιλογές.

Να είστε σίγουροι ότι θα έρθω!

* Ο Χάρης Γούλιος είναι επικοινωνιολόγος, δ/ντης επικοινωνίας του MEGA. Το άρθρο του είναι από το protagon, θα το βρείτε εδώ.

>>>

Κι εγώ θα απαντούσα αυθόρμητα.. Και ποιος είσαι που θες και πρόσκληση; Ωραία είναι να λες "θα πάω όταν όλα θα 'ναι όπως τα θέλω..". Να πας εκεί και να τα φτιάξεις όπως θες. Αν είναι να περιμένεις από τους άλλους πρώτα, τότε κι εγώ -να πω την αλήθεια- δεν περιμένω και τίποτα από σένα..._adis99

Ηγεσίες σε αδιέξοδο

* του Στέφανου Μάνου

Στην «Καθημερινή» της 19ης Μαΐου δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα έρευνας της Public Issue για το πώς νιώθουν οι πολίτες ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο.

Τα αποτελέσματα προκαλούν μεγάλη ανησυχία επειδή αναδεικνύουν την πλήρη σύγχυση στην οποία έχει περιέλθει η κοινή γνώμη αφενός και την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης στις ηγεσίες αφετέρου.

Στην ερώτηση για τον βασικότερο υπεύθυνο για το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, μόλις 2% απαντά «τα δάνεια και ο υπερδανεισμός». Η σωστή και απλή απάντηση ότι «ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε» δεν αναφέρεται καν.

Στην ερώτηση τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για το χρέος της, μόλις 17% απαντά ότι πρέπει να πληρώσει ολόκληρο το χρέος της. Θα μεταφράσει τα ευρήματα της έρευνας η γερμανική πρεσβεία και θα τα στείλει στην κ. Μέρκελ για τη χώρα της οποίας το 67% έχει αρνητική γνώμη. Τι λέτε; θα ενισχυθεί στη Γερμανία η διάθεση να μας δώσουν νέα δάνεια; Για να μην τα πληρώσουμε;

Ποιος δασκαλεύει τον ελληνικό λαό στη λογική του μπαταχτσή; Γιατί δεν κατανοεί ο ελληνικός λαός ότι το «φέσι» μπορεί να ωφελήσει στιγμιαίως αλλά θα βλάψει διαρκώς και πολλαπλασίως για είκοσι και πλέον χρόνια; Η απάντηση στα ερωτήματα είναι: Οι ηγεσίες που δεν μπήκαν στον κόπο να ενημερώσουν και να καθοδηγήσουν τον λαό (στην πράξη απεμπόλησαν τον ηγετικό τους ρόλο).

Τι λένε τα στοιχεία της Public Issue για τις ηγεσίες; Τον Φεβρουάριο του 2010, το 55% είχε εμπιστοσύνη στον κ. Παπανδρέου για τη διαχείριση της οικονομίας. Το ποσοστό περιορίζεται ομοιόμορφα και γραμμικά για να φθάσει τον Μάιο του 2011 σε μόλις 22%. Ακόμα χειρότερα εξελίσσεται η εμπιστοσύνη για τον κ. Παπακωνσταντίνου. Από 58% πέρυσι τον Φεβρουάριο σε μόλις 18% φέτος. Παρόμοια τα στοιχεία για τον κ. Σαμαρά (από 58% σε 21%) μολονότι δεν ασκεί εξουσία.

Οπως όλοι γνωρίζουμε, η εμπιστοσύνη χάνεται εύκολα και γρήγορα και ανακτάται δύσκολα και αργά. Το δυστύχημα είναι ότι δεν έχουμε πια χρόνο. Πρέπει να ληφθούν μεγάλες και δύσκολες αποφάσεις αμέσως, σε ελάχιστο χρόνο. Για τις αποφάσεις αυτές πρέπει να πειστεί ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης. Αν δεν πειστεί, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε βίαιες και καταστρεπτικές αντιδράσεις. Αλλά πώς να πείσουν ηγεσίες στις οποίες μόλις το 20% έχει εμπιστοσύνη; Διάβασα στον Τύπο ότι ο κ. Παπανδρέου σκέπτεται να απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό για το νέο Μνημόνιο. Καλύτερα να μην το κάνει. Δεν θα τον κάνουν πειστικότερο τα διαγγέλματα ακόμη και αν ξεχειλίζουν από ειλικρίνεια και αλήθειες. Είναι πια αργά.

[...]

* απόσπασμα από άρθρο της Καθημερινής, την 22α Μαΐου 2011. Διαβάστε το όλο εδώ.

senza falafel

Σκοτάδι.

Σκοτάδι δε λες τίποτα! Όλη η Αγ. Δημητρίου χωρίς φώτα. Ρομαντικό.. Εντάξει, κέρδισε και μια φορά το παοκάκι.. έτσι το γιορτάζετε βρε καρντάσια; Με συσκότιση;

Έκανα να κατέβω την Κατσιμίδη. Χειρότερα εκεί, ούτε τα φανάρια δεν λειτουργούσαν. Και μια παράξενη ηρεμία. Ελάχιστα αυτοκίνητα, ακόμα πιο λιγοστοί πεζοί, το σκηνικό θύμιζε χωριό επαρχίας. Κι εγώ γερμένος απ' την κούραση μιας μέρας χωρίς ανάσα. Με την κιθάρα σαν αγγαρία στην πλάτη. Και χωρίς φαλάφελ σήμερα.

>>>

Είχαμε να φάμε φαλάφελ από την προπερασμένη φορά. Τότε που στο πήγαινε καιγόταν το πελεκούδι έξω απ' το Ιβανώφειο από μια χούφτα πιωμένους ηρακλέους. Που έσπαγαν-έβριζαν-κατουρούσαν κατά βούληση. «Μια βροχή θα μας σώσει», πέρασε από τη σκέψη μου και έφυγε όπως ήρθε, μπρος στην οσμή κάτουρου και ξερατών. Πιο κάτω μια στραβοπατημασιά σ' ένα ξεχάρβαλο πλακάκι πιτσίλισε το καθαρό μου μπλου-τζην. Σιχτίρισα τσατισμένος και συνέχισα το δρόμο μου. Πού να ξερα..

Τότε, λοιπόν, επιστρέφοντας από το αγαπημένο μάθημα κιθάρας, καταθέσαμε για πολλοστή φορά την ψυχή μας στον κόσμο του φαλάφελ. Λίγο οι μπόλικοι πελάτες στην ψησταριά, λίγο η κουβεντούλα με τον Π. χάθηκε εκεί ένα μισάωρο που θα αποδεικνυόταν καθοριστικό! Κι αυτό γιατί πριν καλά-καλά βρει το δρόμο της προς τα στομάχια μας η δεύτερη μπουκιά φαλάφελ (σε αλευρωμένο καλαμποκίσιο ψωμάκι εννοείται..) έσκασαν οι πρώτες χοντρές σταγόνες. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα τρέχαμε ξωπίσω προς το πρώτο σκέπαστρο, μια είσοδο πολυκατοικίας ένα επί τρία. Η ποσότητα νερού που έπεφτε ήταν ασύληπτη! Λες και ξαμόλησε κανείς τις στρόφιγγες ενός φράγματος και έστρεψε το ρέμα προς την πόλη. Λίγο ακόμα και θα βλέπαμε τον ..Νώε να μας κουνάει το μαντίλι της απώλειας!

Και πώς πηγαίνει κανείς σπίτι; Καλή ερώτηση. Και μας απασχόλησε αφότου κατεβάσαμε βιαστικά τις τελευταίες μπουκιές. Τρία τα ενδεχόμενα: (α) να περιμένουμε να καταλαγιάσει και μετά βλέπουμε.. περιμέναμε, δεν έγινε, χεχ! (β) να δοκιμάσουμε να κατεβούμε στην Εγνατία μήπως και βρούμε λεωφορείο.. αδύνατο! Δρόμος και πεζοδρόμιο είχαν ισοσκελιστεί από τους χειμάρους που κατέβαιναν ..σοκολατένιοι την Ολυμπιάδος. Το εγχείρημα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Ναι, και μάλιστα από πνιγμό! (γ) να πετύχουμε (γιατί περί τύχης θα επρόκειτο) άδειο ταξί να μας πάρει.. φυσικά και δεν έγινε! Ώσπου σαν είδαμε να κόβει λίγο η μπόρα, βάλαμε πλώρη (κυριολεκτικά!) για την αυτοκτονία!

Μιάμιση ώρα αργότερα μπαίναμε στα σπίτια μας. Το πώς, μια ολόκληρη περιπέτεια (quiz: πώς περνάει κανείς μια πλημμυρισμένη εγνατία; -με τα πόδια φυσικά!). Το άλλο πώς, μουλιασμένοι απ' το γόνατο και κάτω, κι απ' τη μέση και πάνω. Με την κιθάρα πάντοτε στην πλάτη φυσικά. Σκέφτηκα τις πιτσιλιές νωρίτερα στο μπατζάκι του μπλου-τζην και γέλασα, γέλασα με την καρδιά μου και την πρότερη τσατίλα μου!

>>>

Σηκώνοντας το κεφάλι προς τα διαμερίσματα της Κατσιμίδη είδα φωτίτσες να τρεμοσβήνουν. Κεριά.. διακοπή ρεύματος, χμ!
Άρχισα να κάνω όμορφες σκέψεις.. σκέψεις χωρίς εργασίες που περιμένουν μεταμεσονύκτια να περατωθούν, σκέψεις χωρίς υποχρεώσεις. Σκέψεις μόνο με τον Τζον Ρέμπους και τη συνέχεια της ιστορίας, στο κρεβάτι, με το spot-led που έχω απ' το στρατό. Και το τρανζιστοράκι πλάι στο μαξιλάρι ν' ακούω ντέρτια για το αεκάκι. Χαμογέλασα μ' αυτές τις σκέψεις, χάρηκα. Κι ας μην είχε φαλάφελ απόψε.

Οι ομορφιές έσβησαν σαν σπίρτο σταχτοπούτας με το που βγήκα απ' το στενάκι στην Παπαναστασίου. Εκεί όλα δούλευαν ρολόι. Και τα φώτα και η κίνηση. Και τα φανάρια. Κι επανήλθαν οι υποχρεώσεις και οι εργασίες. Μπήκε ξανά κι ο σελιδοδείκτης στο βιβλίο κι αυτό στην άκρη του κομοδίνου.

Έσυρα τα πόδια μου διχασμένος. Για το αν θα 'πρεπε να συμπαρασταθώ στη διακοπή ρεύματος της κάτω τούμπας! Και να χωθώ βιαστικά στο κρεβατάκι μου παρέα με τον Ρέμπους και το τρανζίστορ να μου ψέλνει μοιρολόγια για την άεκ.. ή να υπακούσω στο νου μου που θέλει ..εργασιακά ξενύχτια!

Αποφάσισα τον τρίτο δρόμο απόψε. Έστω και χωρίς φαλάφελ.

nomobile

Εδώ και λίγες ημέρες "ξέχασα" το κινητό μου στο αυτοκίνητο ενός φίλου και φυσικά δεν μπήκα σε κανένα κόπο να πάω να το πάρω..
«Αν κατέβω στο κέντρο, θα στο φέρω», μου είπε.
«Άσε γι' αύριο» του απάντησα, «δεν καίγομαι»...
Εκείνος μένει στην Περαία. Μόνο οι βενζίνες να πάω και να 'ρθω αξίζουν περισσότερο από το Νόκια των 38 ευρώ και 90!

Χρόνια τώρα παλεύω να το "πετάξω" και δεν βρίσκω κουράγιο. Δεν είμαι δα και κανας κολλημένος με τα κινητά. Μετά το δανεικό του πατέρα που είχα στο στρατό, τούτο είναι μόλις το πρώτο μου και -πρώτα ο Θεός- το τελευταίο μου κινητό. Και λέω πρώτα ο Θεός νοώντας 2 πράγματα:

> Να μην πάθει τίποτα, να μην ..ξελιγωθεί η μπαταρία του και χρειαστεί να το αντικαταστήσω. Ήδη βέβαια, μετά από μια μικρή πτώση, σταμάτησε να κουδουνίζει όταν με καλούνε.. (τα βασικά δεν κάνει δηλαδή, χεχε!). Μικρό το κακό. Και ήταν συγκινητικές οι προτάσεις φίλων μου να μου δώσουν τις δευτερο-τρίτες δικές τους συσκευές, όλες τους καλύτερες και καινουργότερες από το δικό μου. Θα δεχόμουν αν έστω και μία από αυτές ήταν συμβατική νόκια. Τι να κάνουμε, αυτές μόνο ξέρω να χειρίζομαι και πλέον i'm a too old dog to be teached new tricks.

> Να καταφέρω να απαλλαχτώ από δαύτο! Τον ερχόμενο Δεκέμβρη κλείνω 5 χρόνια ..χρήστης. Κι όπως με όλων των ειδών τις εξαρτήσεις, έτσι και μ' αυτή, το πρώτο βήμα προς την απεξάρτηση είναι η παραδοχή ότι υπάρχει κόλλημα, υπάρχει πρόβλημα που απαιτεί λύση, έτσι δεν είναι κ. Ψυχολόγε των εξαρτήσεων; Ε, λοιπόν, εγώ το παραδέχομαι. Υπάρχει θέμα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη περί αυτού από τη στέρηση που νιώθω 4 μέρες τώρα.. χεχε! Και οι φίλοι που μου πλασάρουν τις δικές τους συσκευές είναι περίπου σαν τα βαποράκια, χεχ, που δεν αφήνουν έναν χρήστη ν' αγιάσει βρε παιδί μου! «πώς θα σε βρίσκουμε;», «πώς θα μιλάμε;», «αν υπάρξει ανάγκη;»... Εγώ την εκ του σύνεγγυς επικοινωνία θέλω, τι να μου κάνει το κινητό, ε; Αλλιώς υπάρχει και το σταθερό, υπάρχει και το e-mail, υπάρχει και το blog βρε αδέρφια!

>>>

Με λένε a.99, είμαι 4 μέρες "καθαρός" και είμαι καλά!

Το λίπος εξαντλείται

* Tου Σταύρου Τζίμα

Εκλεκτός συνάδελφος, εκδότης εφημερίδας σε νομό της κεντρικής Μακεδονίας, μου μετέφερε τη συζήτηση που είχε με φίλο του, ιδιοκτήτη τουριστικού γραφείου, παραμονές του Πάσχα: «Δεν προλαβαίνω να εξυπηρετήσω τους πελάτες. Στέλνω κόσμο στην Κωνσταντινούπολη, το Παρίσι, τη Βαρκελώνη, όπου μπορείς να φανταστείς. Τέτοια κίνηση δεν είχα πέρυσι, μου θύμισε παλιές καλές μέρες...». Ο ίδιος νομός φιγουράρει στις πρώτες θέσεις του καταλόγου με την υψηλότερη ανεργία στην Ελλάδα.

Μια πρόχειρη έρευνα, σε συνέχεια του ρεπορτάζ της «Κ» (Μεγάλη Πέμπτη) για τα σπαράγγια, έδειξε ότι στα «κάστρα της ανεργίας», οι ροδακινοπαραγωγοί, όπως προκύπτει από τις αιτήσεις που έχουν προωθηθεί στην πρεσβεία μας στα Τίρανα, περιμένουν για την περίοδο της συγκομιδής 15 χιλιάδες Αλβανούς εποχικούς εργάτες που θα μαζέψουν τη σοδειά. «Καλά, με τόσους δηλωμένους ανέργους στην περιοχή σας και φέρνετε εργάτες απ’ έξω;», ρώτησα γνωστό συνεταιριστή της περιοχής. Και η απάντησή του: «Δεν πάνε στο χωράφι αγαπητέ μου. Παίρνουν το ταμείο ανεργίας και κάθονται στις καφετέριες. Προφανώς, σκέφτονται ότι αν δουλέψουν θα το χάσουν και αγνοούν ένα μεροκάματο των τριάντα ευρώ για εφτάωρη εργασία. Πριν από δύο χρόνια παρακαλούσαμε να έρθουν άνεργοι να δουλέψουν στα κονσερβοποιεία και μας αγνοούσαν. Στάλθηκαν τότε και επιστολές σε εργατικά σωματεία, έγιναν αναφορές στο νομαρχιακό συμβούλιο, αλλά τίποτα. Τι να κάνουμε λοιπόν, να αφήσουμε την παραγωγή να σαπίσει στο χωράφι;».

Ημέρες εορτών βρέθηκα στην ορεινή Ήπειρο. Στο καφενείο μικρού χωριού, κτηνοτρόφοι έπιναν, Μεγάλη Παρασκευή, ένα μετά το άλλο τα ουίσκι, αρνούμενοι να αποβάλλουν πολυτελείς συνήθειες που απέκτησαν, όταν τα χρήματα από την τότε ΕΟΚ αντί για το κοπάδι επενδύονταν στο «νερό που καίει». «Ακόμα εδώ δεν ήρθε η οικονομική κρίση. Σε δυο-τρία χρόνια, όμως, όταν σταματήσουν οι επιδοτήσεις, θα πέσει κλάμα», έλεγε ένας εξ αυτών, επιρρίπτοντας ευθύνες στους πολιτικούς «που τα ’φαγαν και μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι».

Δεν υπερβάλλουν, ούτε ο τουριστικός πράκτορας ούτε ο συνεταιριστής ούτε ο κτηνοτρόφος. Η οικονομική κρίση δεν μας έχει πλήξει με όλη της την καταστροφική δύναμη και ειδικά την επαρχία όπου, ευτυχώς, ακόμα το αγροτικό νοικοκυριό αντέχει. Το δράμα είναι ότι ως κοινωνία δείχνουμε να μην έχουμε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι τα χειρότερα έρχονται και πρέπει να προετοιμαστούμε, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι θα ζήσουμε πολύ πιο φτωχά. Νομίζουμε ότι όλα όσα ζούμε δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης που θα χαθεί μόλις ξυπνήσουμε και θα είμαστε και πάλι στην προ της καταιγίδας ψεύτικη ευδαιμονία. Επί του παρόντος, τρεφόμαστε εκτός από τις ψευδαισθήσεις, με τα τελευταία αποθέματα «λίπους» που επί δεκαετίες είχαμε συσσωρεύσει, το οποίο όμως τελειώνει.

* Άρθρο από την «Καθημερινή» της 6ης Μαΐου 2011. Θα το βρείτε κι εδώ.

Ο αρχηγός των Ατάκτων

Κοιτώ τη φωτογραφία και δεν τη χορταίνω. Πού είναι ο δρόμος και πού η ρόδα σκέφτομαι. Για την πίσω δεξιά μιλώ. Ψηλαφίζω τα ίχνη που άφησε στο διάβα της προς το "πεζοδρόμιο" και αναπλάθω τη στιγμή. Ακούω την αγωνία της να'βρει πρόσφυση, να ξεχυθεί στην ανηφορική ευθεία που ακολουθεί. Πώς, πού, με τι σκοπό. Και η ιστορία ξετυλίγεται όλη μπροστά μου. Πού κοιτούν οι μπροστινές και πού οι πίσω.. Τι συμβαίνει ακριβώς εκεί.. εκείνη τη στιγμή. Τι έγινε πριν και τι μετά.

Κι η εικόνα μου μιλά, μου εξηγεί. Μου ιστορεί όσα δεν είδα κι όσα δεν έζησα. Όσα κατά καιρούς διάβασα.

Θα έπρεπε να μείνει αυτή η ανάρτηση χωρίς λόγια, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι η εικόνα μιλά και σε σας το ίδιο.

>>>

Αγωνίστηκε σε μόλις 67 GP σε 4 φουλ χρονιές και 2 σκάρτες.

67 αγώνες,

οι 66 με τη Ferrari.

Ο 1ος, ο αναγνωριστικός, με τη McLaren. Κατόπιν τον παρουσίασαν μια μέρα στον Enzo Ferrari όταν η ομάδα έψαχνε το νέο μεγάλο ταλέντο. Δεν τον έλεγες και νέο, βέβαια, μιας και ήδη μετρούσε 27 χρόνια ζωής όταν μπήκε στην F1. Κι ας έκλεβε εκείνος μονίμως 2 από το μέτρημα για να τον υπολογίζουν περισσότερο!!

Μολις τον είδε, λοιπόν, ο "Γέρος" του θύμισε έναν τεράστιο οδηγό των προπολεμικών χρόνων της F1, τον Tazio Nuvolari.. ήταν και οι δύο το ίδιο κοντοί! Και είπε "Let's give him a try!". Κι έτσι υπέγραψε για 1 χρόνο με τη Ferrari και δεν έφυγε ποτέ. Ή μάλλον όταν έφυγε, έφυγε μαζί της.

«Αν κάποιος μου έλεγε ότι έχεις τρεις ευχές - διάλεξε, θα έλεγα ότι η πρώτη θα ήταν να μπω στους αγώνες, η δεύτερη να μπω στην F1 και η τρίτη να οδηγήσω για τη Ferrari».

Τα υπόλοιπα είναι περίπου γνωστά. Τον λάτρεψαν εκατομμύρια φίλαθλοι ανά τον κόσμο, όχι σαν οδηγό της Ferrari, αλλά σαν οδηγό σκέτο. Τον λάτρεψαν και πολλοί οδηγοί. Σπάνιο. Η ικανότητά του να διατηρεί τον Έλεγχο εκτός ορίων ήταν κάτι απλησίαστο για τον συνηθισμένο οδηγό F1. Κι αυτό το είχε μάθει πρωταγωνιστώντας για χρόνια σε αγώνες ..snowmobile!!

«Αυτά τα μηχανάκια γλυστρούσαν πάρα πολύ! Κι αυτό με δίδαξε πολλά σχετικά με τον έλεγχο. Και η ορατότητα επίσης ήταν άθλια! Εκτός κι αν ήσουν πρώτος, δεν μπορούσες να δεις τίποτα μπροστά σου από το χιόνι. Αυτό με βοήθησε πολύ στις αντιδράσεις μου. Και φυσικά έκανε τον αγώνα στη βροχή παιχνιδάκι...»

Δεν κέρδισε ποτέ του πρωτάθλημα. Μόνο 6 νίκες, η πρώτη -μάλιστα- στο GP της πατρίδας του. Στο Καναδικό GP του 1978.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις κατατακτήριες του GP του Βελγίου, σαν σήμερα, στην εξαιρετικής σχεδίασης και ιδιαίτερα απαιτητική πίστα του Zolder, μια ..τακτική κίνηση απογείωσε μια για πάντα τον αρχηγό των Ατάκτων.

Εκείνος πετούσε για το χιλιοστό.

Ένα μονοθέσιο βγήκε εκτός γραμμής να του δώσει χώρο. Η τακτική κίνηση.

Εκείνος θέλησε αντανακλαστικά να περάσει εκτός γραμμής. Αυτό είχε μάθει. Ό Άτακτος.

(Σαν τότε, το 1979 στην πίστα της Dijon, που οι αταξίες του μας χάρισαν την καλύτερη μάχη δύο οδηγών στην ιστορία της F1. Ο Rene Arnoux με Renault και ο Άτακτος με Ferrari.)

100 μέτρα πτήση μέτρησαν. Ναι, με τη Ferrari του.

Η Ferrari έσκασε στην πίστα.

Εκείνος συνέχισε πιο πέρα.

>>>

Ο Niki Lauda, που ποτέ δεν του περίσσεψε καλή κουβέντα για κανέναν, είπε για 'κείνον:

"He was the craziest devil I ever came across in Formula 1... The fact that, for all this, he was a sensitive and lovable character rather than an out-and-out hell-raiser made him such a unique human being".

1950-1982

Gilles Villeneuve

Έκθεση Βιβλίου

8η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

5-8 Μαΐου 2011 στη ΔΕΘ

Για τους φίλους του βιβλίου, αυτό είναι το γεγονός της χρονιάς και όχι το Φεστιβάλ Βιβλίου που γίνεται αργότερα το καλοκαιράκι στην παραλία. Στην έκθεση θα δει κανείς σχεδόν όλους τους μικρούς και μεγάλους εκδότες με όλη τη γκάμα των βιβλίων τους, θα παρακολουθήσει παρουσιάσεις βιβλίων, θα συνομιλήσει με τους αγαπημένους του Έλληνες συγγραφείς, θα απολαύσει συνεντεύξεις μερικών διάσημων ξένων συγγραφέων. Στην παραλία το μόνο που θα καταφέρει είναι να στριμωχτεί (εκτός κι αν αυτό θέλει), να μη δει τίποτα (πιθανόν να μη θέλει κιόλας) και φυσικά να ..τον τσιμπήσουν τα κουνούπια, αχαχα!!

Η φετινή αφιερωματική θεματική ενότητα της Έκθεσης είναι «Βιβλίο και Εκπαίδευση».
Τιμώμενη χώρα: Μέση Ανατολή

Ενδεικτικά αναφέρω μερικούς από τους Έλληνες συγγραφείς που θα δώσουν το παρόν στην Έκθεση: Κώστας Ακρίβος, Μάρω Δούκα, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Γιάννης Μακριδάκης, Πέτρος Μάρκαρης, Αμάντα Μιχαλοπούλου, Λένα Μαντά, Σοφία Νικολαΐδου, Γιάννης Ξανθούλης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αλέξης Σταμάτης, Άρης Σφακιανάκης, Πέτρος Τατσόπουλος, Έλενα Χουζούρη, Χρήστος Χωμενίδης, Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, Ευγένιος Τριβιζάς, κ.ά.
Ενώ στα πλαίσια της τιμώμενης χώρας (Μέση Ανατολή) θα έρθουν στη Θεσσαλονίκη μεταξύ άλλων και οι πολύφημοι Ταρίκ Αλι, Νταβίντ Γκρόσμαν και Γκαμάλ Γιτάνι. 

Και φέτος θα υπάρχει η παιδική και εφηβική γωνιά της έκθεσης, όπως και αυτή των νέων τεχνολογιών.

Είσοδος ελεύθερη όλες τις μέρες, περίπου από τις 10 το πρωί ως τις 9 το βράδυ.

Κατεβάστε και δείτε το αναλυτικό ημερήσιο πρόγραμμα με όλες τις εκδηλώσεις και τα δρώμενα.

Πρόγραμμα 8ης ΔΕΘΒ