Τελευταία

Σε τελική ανάλυση,
κοιτάζοντας γύρω σε αυτόν τον θρυμματισμένο κόσμο,
το μόνο που άξιζε ήταν να έχει ο ένας τον άλλο.

* Harald Gilbers, Germania - Οι τελευταίες μέρες, εκδ. Μεταίχμιο.

το αυθεντικόν του Σάλιντζερ

Ξαναδιάβαζα το διήγημα Νόκερ του Δημοσθένη Παπαμάρκου, από τη συλλογή Γκιάκ (εκδ. αντίποδες τότε, Πατάκης τώρα). Αντιγράφω:

«Αλλά το ’ξερα ότι η βρωμιά θα μ’ ακολούθαγε. Δέκα χρόνια ήταν αυτά. Άντρας δεν έγινα με τη δουλειά, όπως οι άλλοι, αλλά με το σκοτωμό. Κι ήξερα καλά ότι θα ξαναρχόταν, γιατί και που τελείωσε ο πόλιεμος εγώ πάλι έψαχνα τα αίματα. [...] Έπρεπε να βάλω χαλινό στην ψυχή μ’, γιατί άμα συνέχιζα έτσ’ αργά ή γρήγορα θα κατέληγα στο απόσπασμα».

«Έτσ’ κάθσα και σκέφτκα και τότες κατάλαβα ότι η βρωμιά δεν είναι παντού βρωμιά. Να σ’ το πω αλλιώς, άμα δεις έναν ζευγά με τις λάσπες μες στην εκκλησία, βρωμιάρη θα τον πεις. Άμα τον δεις όμως με τις λάσπες στο χωράφ’ θα τον πεις άξιο. Επειδή το λοιπόν αυτές οι λάσπες δεν καθαρίζουνε ποτές από τα παπούτσια κανενός, γιατί απ’ αυτές είναι φτιαγμένη η ψυχή τ’, πρέπει να κοιτάξεις να βρεις το σωστό χωράφ’. Είπα, αφού τα αίματα έμαθες, Αργύρη, στα αίματα θα πορεύεσαι».

 

Και συνειρμικά -σε συνέχεια ή σε αντιδιαστολή, δεν είμαι βέβαιος από τα δύο τι- ήρθε στη θύμησή μου μια ρήση του J.D. Salinger, σ' ένα από τα τελευταία κείμενά του, σαν απόφθεγμα της μοναχικής ζωής του,

«Αμέσως μετά την καλοσύνη, η αυθεντικότητα είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα στον κόσμο, κι απ' τα πιο σπάνια, επίσης»

Και αναρωτιέμαι τι είναι άραγε πιο αποδεκτό ανθρωπινά, η συχνότατη καλοσυνάτη διπλοπροσωπία με δόσεις ιδιοτελούς απατεωνιάς ή μια όλο και πιο διαδεδομένη άτεγκτη αυθεντικότητα με μια πρέζα αναίσθητης σκληρότητας; Διότι σπάνια δεν είναι ούτε η καλοσύνη, ούτε η αυθεντικότητα τελικά· σπάνια είναι η αυθεντική καλοσύνη (ή η καλοσυνάτη αυθεντικότητα, γι' αυτούς που τους αρέσουν τα ..ανάστροφα μηνύματα).

Και το λέω αυτό εγώ, ένας καλοσυνάτος απατεώνας, που πολύ θα ήθελε να γίνει ιδιοτελής και αυθεντικά αναίσθητος.