δις-6ος

κι εμπήκε χρόνος δίσεχτος και μήνες οργισμένοι

κι έπεσε το θανατικό, κι οι εννιά αδερφοί πεθάναν

[Του νεκρού αδελφού, στ. 19-20]

Με το Ιουλιανό Ημερολόγιο, που θεσπίστηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα σύμφωνα τις προτάσεις του Αλεξανδρινού αστρονόμου Σωσιγένη (46 π.Χ.), ο Φεβρουάριος μετατέθηκε από τελευταίος μήνας του έτους σε δεύτερος, αμέσως μετά τον Ιανουάριο, και είχε 30 μέρες. Μεταξύ της 24ης και 25ης Φεβρουαρίου πρόσθεταν μία επιπλέον μέρα, δηλαδή η 24η Φεβρουαρίου υπολογιζόταν δύο φορές. Κι επειδή η μέρα αυτή ήταν η έκτη μέρα πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου (1η Μαρτίου), η δεύτερη 24η Φεβρουαρίου που προστέθηκε ονομάστηκε δις έκτη μέρα, δηλαδή δεύτερη έκτη μέρα πριν από το Μάρτιο. Με τον καιρό, ο όρος "δίσεκτο" έμεινε για ολόκληρο το έτος που έχει μία μέρα περισσότερη από τα κοινά.

Αργότερα, από τον Φεβρουάριο αφαιρέθηκε μία μέρα και άλλη μία επί του Αυγούστου, που προστέθηκε προς τιμή του αυτοκράτορα στον μήνα Αύγουστο. Έτσι ο Φεβρουάριος παρέμεινε με 28 μόνον ημέρες. Από τους μεταχριστιανικούς χρόνους η επιπλέον μέρα προστίθεται στο τέλος του Φεβρουαρίου, ο οποίος στο δίσεκτο έτος έχει 29 μέρες αντί για 28.

Για το δίσεκτο ή βίσεκτο χρόνο επικρατούν πλήθος προλήψεων και δεισιδαιμονιών, απόρροια της ρωμαϊκής επιρροής. Η δις έκτη εμβόλιμη μέρα θεωρείτο αποφράς και κατ' επέκταση όλο το έτος. Σ' αυτό πρέπει να συνετέλεσε το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τον Φεβρουάριο ως μήνα των νεκρών και πίστευαν ότι άφηναν τον Άδη και κυκλοφορούσαν για λίγες μέρες ανάμεσα στους ζωντανούς. Έτσι το δίσεκτο έτος δεν γινόταν η έναρξη εργασίας με μακροχρόνια διάρκεια, όπως φύτευση αμπέλων, θεμελίωση οικιών και σύναψη γάμου.

* Πηγή: ΣανΣήμερα.gr

>>>

Δεν ξέρω τι λέγαν τότε οι Ρωμαίοι ή αν φτύνουν ακόμα στον κόρφο τους οι προληπτικοί, εγώ τέτοια μέρα νιώθω σαν να μου 'χουν δώσει 24 ώρες, έτσι, χαριστικά! Ένα 24ωρο δώρο απ' τον ουρανό, απ' τ' αστέρια, απ' τον αέρα που φυσά μανιασμένα απ' το πρωί και κάνει τα σύννεφα έξω απ' το παράθυρό μου να τρέχουν βολίδα προς το Αιγαίο. Απ' τον κακό μας τον καιρό που κάνει χιόνι στη Νεάπολη και λιακάδα στη Θέρμη. Τι γλυκός καιρός! Για όλα τα γούστα...

Τι άλλο θέλεις καρδιά μου, τι.. 24 ολόκληρες ώρες.. να.. πάρ' τες, δικές σου! Σήμερα στο υπόσχομαι, δε θα στενοχωρηθώ, δε θα θυμώσω, δε θα κουραστώ στη δουλειά μα ούτε και θα τεμπελιάσω. Θα τρέξω, θα προσφερθώ, θα γελάσω, θα κλάψω.. ναι αμέ! Θα το φχαριστηθώ.. Μια μέρα δώρο είναι αυτή, ποιος δε χαίρεται με τα δώρα, με τέτοια δώρα, χμ! Μετά θα πιάσω την κιθάρα μου και θα σου γρατσουνίσω -γιατί όχι θα τραγουδήσω κιόλας- 'κείνο τον ξεχασμένο σκοπό που λέει ότι ξέρει τι θέλεις. Τι κι αν δεν βαστάει η φωνή μου..

Μια μέρα δώρο, χάρισμα απ' τον ουρανό, κι από μένα για σένα. Απ' τα χαράματα ως τα χαράματα.

«Δίσεχτα τα χρόνια» μου πιπιλίζουν στ' αυτιά. Δίσεχτες είναι οι ώρες των μίζερων. Μακριά από μας, καρδιά μου. Βάστα γερά και θα σου δώσω σύντομα ξανά, 24 ώρες χάρισμά σου!

40 και σήμερα

«Ο άνευ σου πλάσας σε

ου δύναται άνευ σου σώσε σε»

Καλή Σαρακοστή, με χαρά.

* Σύμφωνα με το ελληνικό έθιμο η κυρά Σαρακοστή είναι ένα αυτοσχέδιο ημερολόγιο. Έχει 7 πόδια -ένα για κάθε βδομάδα της σαρακοστής- και σκεπασμένο το στόμα λόγω νηστείας. Κάθε Σάββατο, πλησιάζοντας προς το Πάσχα, κόβουν ένα της πόδι. Το τελευταίο το Μεγάλο Σάββατο.

Οι καλύτερες ταινίες του 2011

* του Γιάννη Πετρίδη

Παραμονή των βραβείων Όσκαρ, ο Γιάννης Πετρίδης έδωσε τις δικές του προτιμήσεις για τις καλύτερες ταινίες που είδε το 2011. Πρώτη χρονιά ανακοινώνει τόσο μικρή λίστα, τονίζοντας ότι με δυσκολία μάζεψε και αυτές τις 15.. Ιδού λοιπόν οι επιλογές του:

15 | The Adventures of Tintin | Steven Spielberg (imdb)

14 | Help | Tate Taylor (imdb)

13 | Margin Call | J. C. Chandor (imdb)

12 | Pina | Wim Wenders (imdb)

11 | Tinker, Tailor, Soldier, Spy | Tomas Alfredson (imdb)

10 | The Descendants | Alexander Payne (imdb)

09 | Shame | Steve McQueen (imdb)

08 | The Girl with the Dragon Tattoo | David Fincher (imdb)

07 | Melancholia | Lars von Trier (imdb)

06 | Midnight in Paris | Woody Allen (imdb)

05 | A Separation (Nader and Simin) | Asghar Farhadi (imdb)

04 | The Artist | Michel Hazanavicius (imdb)

03 | Hugo | Martin Scorsese (imdb)

02 | The Tree of Life | Terrence Malick (imdb)

01 | Drive | Nicolas Winding Refn (imdb)

Αξίζει να σημειωθεί ότι η 1η επιλογή του, το Drive, δεν είναι στις 9 υποψήφιες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Αναφορικά με τις υποψηφιότητες, πρόκρινε την ταινία The Artist και τον πρωταγωνιστή της Dean Dujardin, ξεχωρίζοντας όμως και την ερμηνεία του Gary Oldman στην ταινία Tinker, Tailor, Soldier, Spy. Έδωσε προβάδισμα στη Meryl Streep για τον Α' γυναικείο ρόλο και ύμνησε τη σκηνοθεσία του Terence Malick (Tree of Life). Ευχήθηκε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας να απονεμηθεί στον Ιρανό Asghar Farhadi (A Separation) και υποκλίθηκε στις 47 υποψηφιότητες (2 για φέτος) του John Williams στην κατηγορία πρωτότυπης μουσικής για ταινία.

Καλές προβολές! Σχόλια και feedback καλοδεχούμενα.

ΥΓ. Την περσινή λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 2010 θα τη βρείτε εδώ.

* Ο Γιάννης Πετρίδης και ο συνεργάτης του Κώστας Ζουγρής, καθημερινά 16.00-17.00 στη NET105,8 (στους 88.0fm στη Θεσσαλονίκη, 92,8fm στα Τρίκαλα) και 17.00-18.00 στο Kosmos 93,6. Ακολουθήστε τους στο twitter της εκπομπής.

Κανονίζοντας το χρόνο μου

Έκλεισα τα μάτια για λίγα επιπλέον λεπτά. Ανακούφισα βολικά το κεφάλι στο σκληρό μαξιλάρι, απ' το δεξί μάγουλο, απ' αυτή την πλευρά που φυλάω σαν μονάκριβη ..καβάντζα, να με γλιτώσει από έναν κουρασμένο μονόπλευρο ύπνο. Λίγες βαθιές, αριές ανάσες. Ανάσες βαριεστημένες για το βίαιο πρωινό ξύπνημα, ανάσες γεμάτες πρωινή κουκουλιασμένη ζεστασιά που θα χαθεί με το που θα πεταχτούν τα σκεπάσματα.

Σπανίως χουζουρεύω χωρίς να σκέφτομαι. Κι επειδή με πνίγουν οι σκέψεις, σπανίως χουζουρεύω.. Λίγα λεπτά μόνο, να ισοφαρίσω τη χθεσινοβραδινή χασούρα, το χθεσινό αργοξενύχτι. Λίγα λεπτά που μέσα μου βαθιά πιστεύω ότι θα αναπληρώσουν ώρες λειψού ύπνου, θ' αναστήσουν μερικές χιλιάδες καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα που έπεσαν υπέρ ελπίδος τις μικρές πρωινές ώρες..

Είναι γλυκιά η καβάντζα του δεξιού μάγουλου! Και πράγματι αναπληρώνει.. και πράγματι ανασταίνει.. αλλά όχι σε λίγα λεπτά, φευ!

Σαν ξαναέστρεψα απ' το άλλο μάγουλο, ήρθε το "χαστούκι" βίαιο, έξαφνο. Τα λίγα λεπτά πρόλαβαν και ντύθηκαν ολόκληρη ώρα κι εγώ έστεκα σα χαζός να μετρώ το δευτερολεπτοδείκτη να κόβει βόλτες στην κάτω παρειά του ρολογιού. Για πότε ντύθηκα κι εγώ εργαζόμενος δεν ξέρω. Για πότε πλύθηκα, για πότε πρόλαβα να σκεφτώ ν' αρπάξω μια σοκολάτα απ' το ψυγείο για πρωινό.. Κι είχα την εντύπωση ότι ο δευτερολεπτοδείκτης ίσια που θα 'χε ανέβει μερικά σκαλοπάτια, ακόμα θα 'ξυνε τις κάτω παρειές της στεφάνης. Αμ δε!

Today's Soundtrack:

Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος - «Πόλεμος»
"Μετράμε τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια

με μια λαχτάρα να σταματήσουμε

το χρόνο που αδυσώπητος κυλάει ακόμα

και προσπαθούμε να τον φυλακίσουμε"

Τι παράξενος κι αυτός ο χρόνος.. Τη μια να θέλουμε να τον καθυστερήσουμε λίγα λεπτά, την άλλη να ελπίζουμε να τον τρέξουμε μερικούς μήνες. Και στην πραγματικότητα ούτε να τον βαστάξουμε δε μπορούμε, ούτε να τον μετρήσουμε, ούτε να τον δούμε να ξύνει τα γρανάζια ή τους πιεζοκρυστάλλους των ρολογιών μας δεν αντέχουμε. Το μόνο που αντέχουμε είναι να μας ξεγελάει, να μας κλείνει το μάτι πονηρά, να μας γλυκαίνει με τις θύμησες, να μας σκιρτάει με τις ελπίδες. Να μας τσατίζει με τις αγχωμένες αγωνίες να τον "κανονίσουμε".

Το φεγγάρι αφουγκράζεται

ο πόλεμος δεν έμεινε στης Τροίας τα κάστρα

μια τεράστια κλεψύδρα μας φυλακίζει.

..μας φυλακίζει στο πρόγραμμα που δε μας βγαίνει, στο πρωινό ξύπνημα που δεν προφταίνεται, στο νυχτερινό ξενύχτι που όλο και πιο πίσω εκτείνεται. Είναι ένας "πολεμος" μ' έναν χρόνο που ποτέ δεν κανονίζεται!

Αυτός ο πόλεμος δεν έχει τέρμα,

είναι αμέτρητες οι Τροίες στον κόσμο μας..

Ξεφυλλίζω κι εγώ τα τεφτέρια μου, σκαλίζω το αριό κεφάλι μου ψάχνοντας να 'βρω σε ποια μάχη παλεύει το κουρασμένο κορμί μου, σε ποια παρειά σκάλωσε αυτή τη φορά ο δευτερολεπτοδείκτης μου, ποια Τροία πέφτει καθώς εξαντλείται η κλεψύδρα μου..

Άντε να ξεμπερδεύω και μ' αυτό, γιατί έχω μετά να ..κανονίσω το χρόνο μου!

* Οι απανωτές Τροίες του δικού μου κόσμου με κράτησαν για λίγο καιρό εκτός blog. Και χρειάστηκε να επιστρατεύσω ένα δούρειο ίππο να με ξαναβάλει εντός των τοιχών. Ελπίζω η κρυψώνα ν' αποδειχθεί επαρκής, παρότι παλιό και γνώριμο το κόλπο του Οδυσσέα.

Κάθε μέρα θα είναι Κυριακή

* του Νίκου Παπαδογιάννη

[...]
Ποιοι μηχανισμοί θα επιβάλλουν τάξη σε μία κοινωνία που είναι εθισμένη στην ανομία ακόμα και σε καιρό ειρήνης; Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος, στο νεοέλληνα πολίτη, στην ελληνική συλλογική συνείδηση. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αρχίζει και τελειώνει στο μικρόκοσμο του καθενός. Μόνο αυτόν ενδιαφερόμαστε να περιφρουρήσουμε. Φοβάμαι ότι πιθανή ασύντακτη χρεωκοπία θα πυροδοτήσει καθεστώς ασύντακτου τρόμου. Το πλιάτσικο και η ανεξέλεγκτη βία θα υιοθετηθούν ως τρόπος ζωής. Θα γίνονται φόνοι για ένα ζευγάρι παπούτσια, για ένα κινητό, για μία φραντζόλα ψωμί. Θα αποκτήσουν γαλόνια οι μαυραγορίτες και οι τοκογλύφοι. Και κάθε μέρα θα είναι Κυριακή, σαν αυτή τη φριχτή Κυριακή που ζήσαμε προχθές στην κατακαμμένη πρωτεύουσα.

Συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρω. Με τρομάζει ο Έλληνας που διδάσκει στα παιδιά του να μουντζώνουν αντί να σκέφτονται, να λουφάρουν αντί να δουλεύουν, να δανείζονται αντί να παράγουν. Προτιμώ τη συντεταγμένη φτώχεια από το νόμο της ζούγκλας. Προτιμώ να χρησιμοποιήσω την ψήφο μου και τη σκέψη μου ως μέσο αντίστασης, παρά να φασκελώνω και να ανάβω φωτιές.

Η κοινωνία που «επαναστατεί» με άναρθρες κραυγές και αρνείται πεισματικά την αυτοκριτική δεν με εκφράζει ούτε στο ελάχιστο. Ήλπιζα ότι η κρίση θα μας έκανε καλύτερους, ότι τα παθήματα θα γίνονταν μαθήματα, αλλά πλανήθηκα πλάνην οικτράν. Πιστοί στις πατροπαράδοτες συνήθειές μας, τα ρίχνουμε όλα στους άλλους.

Ελάτε τώρα, ομολογήστε το αυτό που έχετε κρυμμένο στο μυαλό σας. Κοιτάξτε τον κατάματα, τον ελέφαντα που στέκει στη μέση του δωματίου. Μήπως δεν αξίζει να καταρρεύσει η εκτρωματική κοινωνία που φτιάξαμε; Τη χτίσαμε πάνω σε κινούμενη άμμο, ναι ή όχι; Ζούμε με δανεικά και με ψέματα, ναι ή όχι; Είναι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί καμωμένοι κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση των ψηφοφόρων, ναι ή όχι; Θα δεχόσασταν να στηρίξετε από το υστέρημά σας αυτή την οικονομία αν ήσασταν ένας έντιμος φορολογούμενος της Αυστρίας ή της Ολλανδίας; Εγώ πάντως θα έλεγα "νάιν". Η κοροϊδία έχει και τα όριά της. Μπορεί να την εκφράζουν οι θρασύτατοι πολιτικοί μας, αλλά την υποδαυλίζουν, δεκαετίες τώρα, οι ίδιοι οι πολίτες.

Και όμως, δεν ανεχόμαστε ούτε μύγα στο σπαθί μας. Όποιον τολμάει να περιγράψει ευθαρσώς την κατάντια μας τον λοιδορούμε, ειδικά αν είναι Έλληνας. «Εάν δεν σου αρέσει, να πας αλλού», τον προστάζουμε. «Πήγαινε να ζήσεις στη Σουηδία», γαυγίζουμε. Λες και θα καθόταν εδώ, αν μπορούσε να πάει στη Σουηδία. Τους ξένους, εννοείται, τους βαφτίσαμε συλλήβδην κοράκια, όχι μόνο τους άδικους, αλλά και τους δίκαιους, αυτούς που απλώς κρατάνε τον καθρέφτη μπροστά στα μούτρα του  «ομορφάντρα» Ελληναρά. Πάντοτε οι άλλοι φταίνε, εμείς ποτέ. Και φωνάζουμε. Φωνάζουμε, χωρίς να ξέρουμε τι ζητάμε. Ξέρουμε μόνο τι δεν θέλουμε. Δεν αρκεί αυτό.

 
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω να εξευτελίζεται στην πράξη η έννοια του αγώνα, της απεργίας, της αντίστασης, της δημοκρατίας. Υπό διαφορετικές συνθήκες, το 43% που συγκεντρώνουν τα αριστερά κόμματα στις δημοσκοπήσεις θα μου προξενούσε αχαλίνωτη αισιοδοξία. Τώρα, όχι. Και ας έχω εκ γενετής αλλεργία σε ο,τιδήποτε δεξιόστροφο.

Τι έχουμε να αντιπροτείνουμε στο Μνημόνιο, σύντροφοι, πέρα από ένα άγονο «όχι»; Την άνευ όρων χρεωκοπία; Την ψωριάρα τη δραχμούλα; Την επιστροφή στη δεκαετία του 50; Τη «Συνοικία Το Όνειρο»; Μα υποτίθεται ότι η Αριστερά πρεσβεύει την πρόοδο και όχι την οπισθοδρόμηση. Την παραγωγικότητα και όχι τη συντήρηση. Δεν αρκεί η στείρα επαναστατική γυμναστική σαν αυτή που μας κάνουν εδώ και 1,5 μήνα στην Ελευθεροτυπία. Αύριο θα βγάλουν και απεργιακό φύλλο οι σημαιοφόροι της επανάστασης, ώστε να μείνει ζωντανή η ταλαίπωρη εφημερίδα και να κάνουμε κρέας τα μούτρα της τρόικας. Όσοι τολμήσαμε να επισημάνουμε ότι υπάρχουν και άλλες μορφές διαμαρτυρίας και αγώνα στοχοποιηθήκαμε και κατηγορηθήκαμε ως «πράκτορες της εργοδοσίας». Μοναδική μας άμυνα είναι μία έγγραφη διαφωνία, σαν αυτή που διατυπώνω εγώ από το φιλόξενο αυτό βήμα. Πρόκειται για το απαύγασμα της δημοκρατίας.

Γνωρίζω καλά, σύντροφοι, τι ΔΕΝ θέλω και σε ποιους λέω «όχι». Από εσάς περιμένω να φωτίσετε το «ναι» σας, ώστε να μου αποδείξετε ότι είναι ρεαλιστικό και ουχί ουτοπικό. Λυπάμαι, αλλά δεν με έχετε πείσει.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας εξηγήσω τι είναι αυτό που θέλω. Αυτό που θέλω είναι να δουλέψω σκληρά μέσα στα νέα δεδομένα και να δουλέψουν όλοι μαζί μου, ώστε να ξαναγίνει η Ελλάδα γόνιμη και αυτάρκης. Την αξιοπρέπειά μου τη μετράω με την αυτάρκεια και την ειλικρίνεια, όχι με λεονταρισμούς και αγύριστα δανεικά. Θέλω να ζήσω στην Ευρώπη του 21ου αιώνα και όχι στα δύσοσμα Μπαλκάνια του 1950. Χωρίς πλιατσικολόγους, χωρίς παρακρατικούς τραμπούκους, χωρίς ατιμώρητους εμπρηστές και χωρίς ακροδεξιούς χούλιγκανς των δρόμων.

Ξέρω, ξέρω τι θα μου πείτε. «Να φύγεις, άμα δεν σου αρέσει. Να πας αλλού».

* Άρθρο του στο e-tetRadio. Θα το βρείτε, μαζί με σχόλια αναγνωστών, εδώ.

Το sms του Φλεβάρη

Άλλοι πιστεύουν πως το πιο όμορφο πράγμα, πάνω στην παράξενη γη που ζούμε, είναι τ' αμέτρητα χρώματα των λουλουδιών, άλλοι πως είναι οι ζεστές θάλασσες του νότου, κι άλλοι οι χιονισμένες πλαγιές των άγριων βουνών.

Μα εγώ λέω πως το πιο όμορφο είναι όποιο η καρδιά σου αγαπά.

Και λέω ακόμα, πως είναι η απόλυτη τυφλότητα το να μην μπορείς να δεις “όμορφο” αυτό που αγαπάς.

* Βασισμένο σε κείμενο της Νίνας Κουλετάκη, από το blog της. Διασκευασμένο στα μέτρα του παρόντος ιστολογίου.