* του Κώστα Καββαθά
Πολλοί ρωτάνε τι θα έκανα αν ήμουν πρωθυπουργός. Πρώτα απ’ όλα δεν θα ήμουν πρωθυπουργός. Ένας απλός πολίτης θα ήμουνα που θα ζητούσε απ’ τους συμπατριώτες Ιρλανδούς «από τη Δευτέρα» να κάνουν 10-15 κλικ πίσω στις απαιτήσεις και συνήθειες για 1-2 χρόνια. Θα τους έλεγα ότι αυτό είναι απαραίτητο για να πούμε στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ, στους Αργυραμοιβούς και στους διεθνείς τοκογλύφους πως ή μειώνουν το «χρέος» κατά 70% ή αλλιώς να πάνε να μ@μηθούν. Μετά θα παρακαλούσα τους συμπατριώτες Ιρλανδούς να επισκεφθούν τις οικίες όσων με τις «πολιτικές» τους γονάτισαν τη χώρα και να τους ζητήσουν (ευγενικά) να γονατίσουν κι αυτοί... Αφού ένα μεγάλο τμήμα του ιρλανδικού λαού θα είχε ικανοποιπήσει τις σεξουαλικές του επιθυμίες, θα τους συγκέντρωνα στο «Μέγαρο» για να παρακολουθήσουν (με τις τουαλέτες, τις φούστες και τα μπότοξ τους), μια συναυλία με όλα τα «σκυλιά» στα οποία πετούσαν γαρύφαλλα και έσπαγαν πιάτα στα «πολιτιστικά ιδρύματα» της πρώιμης πασοκονεοδημοκρατίας. Μετά το πέρας της συναυλίας θα ζητούσα από όλες τις πρέσβυρες και πρεσβευτές Καλής Θελήσεως της CIA-UNESCO να εκφωνήσουν λόγους για τη μεγάλη σπουδαιότητα της κλοπής του εθνικού πλούτου από τις 20-30 Οικογένειες του Bidet Central, της Ekalis και του Parasite Beach. Εκεί θα απένειμα και το Μεγαλόσταυρο της Ανοιχτής Παλάμης στα πλέον διακεκριμένα botox της μάζωξης.
Επόμενο βήμα (επειδή είμαι «κάθετα» αντίθατος με τις αγριάδες) θα ήταν να χτίσω ένα γυάλινο κτήριο στον Ελαιώνα όπου θα τους συγκέντρωνα με τα λουμπουτέν, τα γουνάκια «αλεπούς», τα σακάκια χρώματος «σκατί» και τα πουκάμισα σε κάτι «μουσταρδί». Έξω απ’ το «γυάλινο» θα συγκέντρωνα μικροπωλητές που θα διέθεταν μπανάνες, φιστίκια, καρύδες αλλά και βιομηχανοποιημένες ροχάλες που οι Ιρλανδοί θα μπορούσαν να ταΐζουν τις ανθρωπίδες. Αν οι συμπατριώτες αποφάσιζαν, κατόπιν δημοψηφίσματος, να φτιάξουν ένα θίασο που θα πήγαινε στις πόλεις και τα χωριά της Ιρλανδίας θα συμφωνούσα, διότι η νέα γενιά έχει μείνει πίσω ως προς τα ιστορικά γεγονότα. Ένα άλλο που θα ζητούσα από τους πατριώτες θα ήταν να αποφασίσουν αν η Ιρλανδία θα συνεχίσει να κατοικείται από Ιρλανδούς ή αν θα μετανομαστεί σε Νότια Κανταχάρ, αλλά αυτό είναι ένα ιδιαίτερα λεπτό θέμα που προέκυψε «ξαφνικά» σαν την προδοσία της Κύπρου, τη δικτατορία του '67, τα Ίμια, τη Μαδρίτη, το Δουβλίνο ΙΙ και άλλες επιτυχείς πρωτοβουλίες της Χαρτοβιακής Ιρλανδίας, που συνορεύει με την Χαρτοβιακή Ελληνίτσα που δημιουργήθηκε το 1821, μετά τη σφαγή των Τούρκων στην Τρομπολιτσά από τις ορδές των ατάκτων του Θόδωρου Κολοκοτρώνη και τον μπούτζον του Μακρυγιάννη.
Για τους παρααπάνω (και άλλους 5.000 λόγους) δεν κατάφερα να γίνω όχι πρωθυπουργός, αλλά ούτε σύμβουλος του Χατζηδάκη, του Ευθυμίου, της Μαριλίζας και των Ρουσόπουλου-Πεταλωτή για να μην αναφερθώ στην ιδιότητά μου μου να είμαι αόρατος ακόμα και στον τομέα που αφιέρωσα τη ζωή μου: την Οδική Ασφάλεια.
Τελειώνοντας θα πω ότι έχω μεν ένα «πακέτο» διάσωσης της Ελληνίτσας αλλά αυτό προϋποθέτει τη συμμετοχή του 80% των Ιρλανδών πράγμα που, τώρα με το μέτρο της απόσυρσης, το βλέπω χλωμό...
* Αναρτήθηκε στο blog του ΚΚ, διαβάστε κείμενο και σχόλια εδώ.
Επόμενο βήμα (επειδή είμαι «κάθετα» αντίθατος με τις αγριάδες) θα ήταν να χτίσω ένα γυάλινο κτήριο στον Ελαιώνα όπου θα τους συγκέντρωνα με τα λουμπουτέν, τα γουνάκια «αλεπούς», τα σακάκια χρώματος «σκατί» και τα πουκάμισα σε κάτι «μουσταρδί». Έξω απ’ το «γυάλινο» θα συγκέντρωνα μικροπωλητές που θα διέθεταν μπανάνες, φιστίκια, καρύδες αλλά και βιομηχανοποιημένες ροχάλες που οι Ιρλανδοί θα μπορούσαν να ταΐζουν τις ανθρωπίδες. Αν οι συμπατριώτες αποφάσιζαν, κατόπιν δημοψηφίσματος, να φτιάξουν ένα θίασο που θα πήγαινε στις πόλεις και τα χωριά της Ιρλανδίας θα συμφωνούσα, διότι η νέα γενιά έχει μείνει πίσω ως προς τα ιστορικά γεγονότα. Ένα άλλο που θα ζητούσα από τους πατριώτες θα ήταν να αποφασίσουν αν η Ιρλανδία θα συνεχίσει να κατοικείται από Ιρλανδούς ή αν θα μετανομαστεί σε Νότια Κανταχάρ, αλλά αυτό είναι ένα ιδιαίτερα λεπτό θέμα που προέκυψε «ξαφνικά» σαν την προδοσία της Κύπρου, τη δικτατορία του '67, τα Ίμια, τη Μαδρίτη, το Δουβλίνο ΙΙ και άλλες επιτυχείς πρωτοβουλίες της Χαρτοβιακής Ιρλανδίας, που συνορεύει με την Χαρτοβιακή Ελληνίτσα που δημιουργήθηκε το 1821, μετά τη σφαγή των Τούρκων στην Τρομπολιτσά από τις ορδές των ατάκτων του Θόδωρου Κολοκοτρώνη και τον μπούτζον του Μακρυγιάννη.
Για τους παρααπάνω (και άλλους 5.000 λόγους) δεν κατάφερα να γίνω όχι πρωθυπουργός, αλλά ούτε σύμβουλος του Χατζηδάκη, του Ευθυμίου, της Μαριλίζας και των Ρουσόπουλου-Πεταλωτή για να μην αναφερθώ στην ιδιότητά μου μου να είμαι αόρατος ακόμα και στον τομέα που αφιέρωσα τη ζωή μου: την Οδική Ασφάλεια.
Τελειώνοντας θα πω ότι έχω μεν ένα «πακέτο» διάσωσης της Ελληνίτσας αλλά αυτό προϋποθέτει τη συμμετοχή του 80% των Ιρλανδών πράγμα που, τώρα με το μέτρο της απόσυρσης, το βλέπω χλωμό...
* Αναρτήθηκε στο blog του ΚΚ, διαβάστε κείμενο και σχόλια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου