Μ'ρς!

Κουφό Βουνό, 2007

«Σημειωτόν!»
Ο Λοχαγός Λ.  εκ καρδίτσης έσκουξε με στόμφο και η ομάδα των ένστολων φαντάρων προσπάθησε να βρει βήμα εν στάσει.
«Αλτ-έν-δυο!»
Τα φαντάρια δεν περίμεναν ούτε τη μισή, ούτε την κανονική «ανάπαυση» για να πλαδαρώσουν. Χαχανητά, κουβεντολόι και αλληλοσχολιασμός. Συγκεντρωμένοι στην κεντρική πλατεία του γραφικού φανταροχωριού περίμεναν το τέλος της παρέλασης. Την κατάθεση στεφάνου, τους πομπώδεις λόγους, τα συγχαρητήρια του Διοικητή. Το χειροκρότημα του λιγοστού κόσμου το είχαν ήδη εισπράξει, τα υπόλοιπα ήταν για περιτύλιγμα.

Ξάφνου, «Προσοοό-χή!» είπε η φωνή και η μικρή διμοιρία έκανε να συμμαζέψει το ..χυμείο, το χαβαλέδιασμα του τελευταίου πενταλέπτου. Πριν προλάβουν καλά - καλά να σιαχτούν, ήρθε δεύτερη απανωτή σκουξιά της φωνής «Εφ' όπλου - λόγχη!».
«Τι είν' αυτό ρε σεις;» ακούγεται μια αμήχανη φωνή, τέρμα αριστερά και πίσω. Χεχ, ο Ν.Α., πυροβολητής-γραφιάς, δεν ήξερε τι του γινόταν!
«Σκάσε m@/@<@, κάνε ό,τι βλέπεις!» απαντάει άλλη φωνή, πιο δεξιά, κι ο πανικόβλητος Ν.Α. σκυφτός προσπάθησε να αντιγράψει τις κινήσεις. Και μάλλον κατάφερε να ξεφύγει από το άγριο βλέμμα του διοικητή Χ. Ξεκούμπωσε την ασφάλεια της ξιφολόγχης, την τράβηξε από τη θήκη και τη σφήνωσε νευρικά στην υποδοχή του επικλινούς G3.
«Ουφ!»
Μετά ξανά όρθια θέση, έτοιμοι για «παρουσιάστε!».. ΟΚ.

Στο παράγγελμα για βγάλσιμο της λόγχης είχαμε δράματα.. Η σκουριασμένη βάση της λόγχης φράκαρε για τα καλά στην υποδοχή του G3! Μάταια ο κακομοίρης τραβούσε από δω, χτυπούσε από κει, τίποτα. Η ομάδα ξεκίνησε με βήμα την επιστροφή κι εκείνος στο ρυθμό του βήματος συνέχισε την προσπάθεια απεμπλοκής!

Τα «έν-δυο» ηχούσαν παράταιρα στην ομορφιά του παγωμένου Μαρτιάτικου πρωινού κι η πρώτη σταγόνα ιδρώτα αγωνίας κυλούσε από τον κοντοκουρεμένο του λαιμό του Ν.Α. παίρνοντας το μακρύ δρόμο της ραχοκοκαλιάς.

>>>

Προπαραμονή, χθες, της 25ης κι ανέβαινα λαχανιασμένος την Κατσιμίδη μην αργήσω στο ραντεβού. Κιθάρα και βιβλία στον ώμο και με γοργό βήμα διασχίζω το διπλό δρόμο. Στο βάθος ακούω τύμπανα και πνευστά. Αμέσως συντονίζομαι και χτυπώ το αριστερό τακούνι στην άσφαλτο, όπως μας μάθαιναν τότε στην Θήβα. «Ένα-δύο, ένα-δύο» κι ενίοτε, όταν κολλούσε η βελόνα, τα συνεχόμενα «μαρς-μαρς-..», που από το ζήλο του υπολοχαγού Γκ. έβγαιναν χωρις φωνήεν!

Στο Παπάφειο έκανε πρόβα παρέλασης η μπάντα του συλλόγου, εξ ου και οι μουσικές. Τους χαζεύω με μια υποψία χαμόγελου. Με λίγη φαντασία η Kατσιμίδη θυμίζει τα δρομάκια της 3ης μοίρας του ΚΕΠΒ, η κιθάρα το στραβόκανο G3 και το δεξί μου μποτάκι το γυαλισμένο άρβυλο. Κι ας μην είναι φθαρμένο το τακούνι! Χαμογελώ ξανά και τραβώ το δικό μου δρόμο.

Λίγα μέτρα μπροστά μου ένας μεσήλικας με τη γυναίκα του κατηφορίζουν στο ίδιο πεζοδρόμιο. Σχεδόν ανέκφραστοι, αυστηροί. Διασταυρωνόμαστε. Στην απόσταση του ενός μέτρου τον ακούω με ελαφρώς στριμμένη την κεφαλή να ψελίζει στη γυναίκα του «Σημειωτόν».. για να έρθει η απάντησή μου, αυθόρμητη, ενθουσιασμένη, φορτωμένη μ' αγωνιώδεις μνήμες από την -κατά Γιάννη Σπυρόπουλο «Μπαχ»- «τρύπα της γεωγραφίας»...
«Μ'ρς!»

* Το σκίτσο το βρήκα εδώ.