Γράμμα απ' το νησί

Ίσως δεν περιμένεις αυτό το γράμμα, μία ακόμα ανταπόκριση μακριά απ' το σπίτι. Μπορεί να μην ξέρεις καν ότι λείπω από το σπίτι καιρό τώρα. Και τι είναι τελοσπάντων αυτό το "σπίτι" δεν είμαι βέβαιος πια, ούτε φυσικά αν σε νοιάζει που λείπω ή τι γράφω.

Ούτε για παραλίες θα σου πω, ούτε για μέρη 'ξωτικά και μαγεμένα. Έχει και τέτοια· έλα να τα δεις, τι να σου λέω. Τον πόνο μου θα σου πω, τον πόνο των long run που με φέρνουν κάθε τόσο στις δημοσιές και στα θέρετρα του νησιού. Και σε σένα μπροστά.

Το πρώτο μεγάλο το έτρεξα εκείνη που αποκάλεσαν ως την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού. Ξεκίνησα νωρίς το πρωί, μα ήθελα να τα παρατήσω από το πρώτο μισάωρο· ανοησία σκέτη. Στην αρχή -όπως κάνω πάντα- προσπάθησα να συγχρονίσω αναπνοή με βηματισμό, ένα-δύο-τρία-εισπνοή ένα-δύο-τρία-εκπνοή, υγρή και ζεστή όπως η μέρα που ξημέρωνε απ' το πέλαγος. Πίεσα τον εαυτό μου για αρνητικά περάσματα στα πρώτα δέκα χιλιόμετρα, κι έτσι βρέθηκα να κινούμαι στον ίδιο ρυθμό μ' ένα αργό σμήνος μύγες, όλοι μαζί στον ακόλουθο της σκουπιδιάρας που μάζευε τους τόνους σκουπιδιών από τον κεντρικό δρόμο του τουριστικού Λαγανά. Βρωμιά, μαύρη κολλώδης άσφαλτος και μπουλούκια ξένων νεαρών που μαζεύονταν για τα σπίτια τους απ' τα ξεφαντώματα της περασμένης νυχτιάς, ενώ ξεβαμμένα ρίμμελ διακρίνονταν έντονα στα κρεμασμένα πρόσωπα των κοριτσιών με τα λάγνα μπούτια. Μια ωραία ατμόσφαιρα.

Για ένα περίπου χιλιόμετρο έψελνα προσευχές στην ευθεία που συνδέει τα ξενυχτάδικα με το Καλαμάκι. Κάπου εκεί όμως μ' εγκατέλειψαν οι ψυχικές μου δυνάμεις. Και για ν' αντέξω άρχισα να σκέφτομαι -μάντεψε- εσένα. Αναμνήσεις κυρίως και φαντασιώσεις· μαζί στη θάλασσα ως τα βαθιά, χέρι χέρι στο κάστρο, σουλάτσο στα σκοτεινά σοκάκια της χώρας, αγκαλιά στο λόφο ως το ξημέρωμα. Το 'χω κάψει, το ξέρω, αλλά δεν πιάνει της λερναίας ύδρας το κόλπο, ξαναφυτρώνει το άτιμο και το ξανακαίω πάλι και πάλι.
Τα χιλιόμετρα βγήκαν όμως, πάνω που χάθηκε η εικόνα σου, με πενταμισάρι ρυθμό στο τελευταίο τρίτο. Εξάντληση. Πόνος.

Βούτηξα όπως ήμουν με τα ρούχα στη ρηχή παραλία του Λαγανά. Εκεί ερωτεύτηκα το πρώτο μπικίνι που λιαζόταν νωχελικά στη σεζλόνγκ και σου έμοιαζε. Στα πρωινά ηχεία του μπαρ τραγουδούσε σιγανά η Νίνα Πήρσσον "love me love me say that you love me / leave me leave just say that you need me / I don't care 'bout anything but you". Μέχρι να βγω απ' το νερό δίπλα της τεντωνόταν μια βερμούδα. Πρέπει να είμαι ο μόνος μόνος σ' αυτό το νησί τελικά. Αλλά τα δεκαοχτώ εκείνης της πιο ζεστής κάψας του καλοκαιριού κατατέθηκαν στην τράπεζα των χιλιομέτρων, αυτό ξεγελάω τον εαυτό μου ότι έχει μόνο σημασία. Θα τα πάρουμε πίσω με τόκο, λέει..

"Come oooon, take another little piece of my heart now babyyyyyy.."