Με την τελευταία στάση η μηχανή έθεσε σε λειτουργία το μηχανισμό μαζέματος. Με το τελευταίο "τσικ" κλονίστηκε, ταλαντεύτηκε και κατόπιν διπλής περιστροφής, σαν τέλειος καταδύτης, έσκασε ακίνητη στο γρασίδι. Πλησίασα. Το καπάκι έχασκε ανοικτό, το φιλμ είχε εκτιναχθεί έξω. «Ωραία μέθοδος αυτόματης εξαγωγής» σκέφτηκα και περιμάζεψα το φόβο μου για τα χειρότερα.
Φόβο, γιατί με πόση λαχτάρα την είχα αγοράσει, παραμονές του ταξιδιού στην Πόλη! Και πόση όρεξη να μάθω τα τεχνικά στα βιβλία του Π. Οι πρώτες φώτο, οι εικόνες. Οι πειραματισμοί και τα χρώματα.
>>>
Σαράντα φιλμ σε 8 χρόνια δεν τα λες πολλά. Ούτε και λίγα βέβαια.. Ελάχιστα σίγουρα! Αλλά αυτή ήταν εξαρχής η όρεξη, γι' αυτό και η εμμονή στο φιλμ, μέχρι σήμερα. Σαράντα φιλμ, από την Πόλη ως το Πήλιο. Στις κατασκηνώσεις και τις εκδρομές, στα τραίνα, στα χιόνια. Στην πλώρη μιας βάρκας στην Κερκίνη, στην κορφή ενός πασσάλου στο ponte del diabolo στη Βενέτσια.. Στο Ξυλοχώρι. Σαράντα καρούλια στιγμές, που σεμνά φυλώ στο παλιό χαρτοκούτι από παπούτσια. Δεν τολμώ να τ' ανοίξω όλα, πλυμμηρίζει ο νους από θύμισες απρόσμενες κι υγρές.
Χαζεύω τις τελευταίες, να τις χορτάσω. Σε μέρη άγνωστα μα τόσο οικεία. Ο Ν., ο Κ. κι ο Γ. στο Όρος, λίγο προτού ξεσπάσει η ατέλειωτη μπόρα. Να και το Βατοπέδι! Κι αμέσως μετά η Μακρινίτσα κι η Μηλιά, ο Βόλος από ψηλά. Δεν υπάρχει ομορφότερη αίσθηση απ' το να βλέπεις καθυστερημένα τυπωμένες πρότερες εμπειρίες. Αίσθηση που χάθηκε με τις ψηφιακές. Δεν θα πάρω ευχαριστώ.
Από τότε που η μηχανή μου έφαγε τη βουτιά στο κιόσκι της κατασκήνωσης, το καπάκι του φιλμ δεν κλείνει καλά. Έχω την εντύπωση ότι κι οι φωτογραφίες χειροτέρεψαν έκτοτε. Ή εγώ χειροτέρεψα; Αρνούμαι να το παραδεχτώ.. Να, τώρα, οι Φ. & Φ. κι οι Σπ. & Π. καβάλα στην τσουλήθρα, στο μόλο, και στον Ταξιάρχη. Στα στενά του Αη ..Μαχαιρίτσα! Κι η ασχημόφατσα η δική μου.
>>>
Θυμάμαι ακόμα το τρέμουλο της πρώτης φώτο. Ένας πελώριος πελεκάνος να χώνει τη μουσούδα του στα μαζεμένα δίχτυα, στο λιμανάκι της Ραιδεστού. Της κάθε πρώτης φώτο ενός φιλμ προηγείται σκέψη. Και αγωνία πολύ. Ως την τελευταία έχουν λυθεί τα δάχτυλα κι οι αποφάσεις. Σαν τις προάλλες, στο Golf της χαράς, με Καζούλη και Νταλάρα και Shakira-Shakira!
>>>
Έλεγε κάποτε ένας σπουδαίος Έλληνας φωτογράφος ότι η καλύτερη μηχανή θα ήταν εκείνη που θα επέτρεπε στον χρήστη της να βγάλει 1 φωτογραφία το μήνα. Θα τον ανάγκαζε τότε να αφιερώσει 29 μέρες στο θέμα του, το κάδρο, τον φωτισμό και τις ρυθμίσεις. Να τα "δώσει όλα" για μια φώτο. Μια ευκαιρία. Θα τον έκανε καλύτερο φωτογράφο.
Πώς το λέει ο Μάνος σ' ένα ψιλο-άγνωστο τραγούδι των Πυξ Λαξ, «Κάνε με να περιμένω, να καρδιοχτυπώ /.../ αν δεν υπάρχει απόσταση, πώς να σε πλησιάσω».
Μακάρι να 'μασταν έτσι και στη ζωή μας. Φειδωλοί και μετρημένοι. Αξόδευτοι, γεμάτοι, έτοιμοι να τα "δώσουμε όλα" για ΤΗΝ ευκαιρία. Ως τέτοια αξιολογώ την τελευταία, κι ας ξόδεψα ένα καρούλι φώτο. Ας αρχίσει, λοιπόν, το γέμισμα EOS την επόμενη, ποιος ξέρει πού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου