Η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται, λένε. Μην παρεξηγηθώ, δεν ξημέρωσε καθόλου καλή μέρα σήμερα. Μουντάδα και σκόνη, για πολλοστή ημέρα, με συνεχή υποψία ψιχάλας, από αυτή που πέφτει και εντυπώνεται για πάντα καφετιά σε αυτοκίνητα, μπαλκόνια και ρούχα. Η καλοσύνη της μέρας είναι λόγω διάθεσης. Με κάποιον περίεργο τρόπο η περασμένη νύχτα ξέπλυνε βάρη και εναπομείνασες τάσεις πολλών εβδομάδων· δεν ξέρω αν αυτό που μέτρησε ήταν η υπέροχη χθεσινή συνέντευξη του Σαββόπουλου στον Πετρίδη, την οποία απόλαυσα λεπτό προς λεπτό (επί εκατόν είκοσι) ξαπλωμένος ανάσκελα με τα μάτια μισόκλειστα και τις σταγόνες να δραπετεύουν από τη γωνία των ματιών προς το πίσω μέρος της κεφαλής, παραδομένες στον ανίκητο νόμο της βαρύτητας. Μην ήτανε ίσως η τελευταία συλλογή κειμένων του Νικολάου Μεσογαίας που διάβασα χωρίς διάλειμμα λίγο πριν τη Συννεφούλα και τον Μπάλο, ανάσκελα ξανά όπως σπάνια συνηθίζω, με το βιβλίο να παλαντζάρει αμφίβολα στα δάχτυλα του αριστερού χεριού· με το δεξί γυρίζω τις σελίδες. Και πολύ δεν ήθελε να επιβεβαιώσει με τη σειρά του τη βαρύτητα προσγειούμενο στα μάτια που το έγδυναν. Γι' αυτό πλέον διαβάζω στο πλάι.
Το ξέρω το γιατί. Κι εκείνη το ξέρει. Το γιατί της καλής διάθεσης εννοώ. Και όχι μόνο το ξέρει, αλλά και το παίζει, για να θυμηθώ και να επιβεβαιώσω έτσι τον παλιόφιλό μου Σπύρο και μια από τις μέγιστες ατάκες του. Το 'παιξε ξανά χθες βράδυ, γνωρίζοντας πολύ καλά το αποτέλεσμα· εγώ δεν ήμουν βέβαιος ότι το γνώριζα. Το έμαθα.
-Είσαι σπίτι; ... -Ναι ... -Τώρα γυρνώ κι εγώ, μπαίνω δηλαδή, είμαι μέσα. Είσαι σε υπολογιστή μπροστά; ... -(μα φυσικά, τι ρωτάει) Είμαι ... -Ωραία, γιατί θα σου στείλω ένα βίντεο να δεις· βίντεο-πρόσκληση.
Ήξερα πού το πήγαινε, αλλά πάντα το κάνει με τρόπο παιχνιδιάρικο, η φίλη μου η Φανή από την Κοζάνη. Είχε προηγηθεί κουβέντα εν γένει επί του θέματος και ήμουν ήδη στο ίδιο ..γήπεδο. Περίμενα τις λεπτομέρειες, να δω τι είχε πάλι σκαρφιστεί, τι είχε δει και της γυάλισε το μάτι.
-Τι βίντεο;, κάνω εγώ τάχα μου τον ανήξερο ... -Μμμμ ... (δυσκολεύεται να ξεκινήσει να περιγράφει, κι επειδή αντιλαμβάνομαι ότι αν ξεκινήσει, με τον ενθουσιασμό που έχει, τα μωρά της θα προλάβουν να ξυπνήσουν και να ξανακοιμηθούν δυο φορές, την διευκολύνω) ... -Βίντεο-έκπληξη; ... -Ναι! βίντεο-έκπληξη! Το στέλνω τώρα, είναι 30-35 λεπτά, δες το και τα λέμε μετά, εντάξει; Γεια!
Με τη Φανή δεν αποφασίζεις πότε θα τελειώσει η συνομιλία, απλά τελειώνει.
Σε τρία λεπτά έφτασε το email. Ανοίγω, διαβάζω μια γραμμή, μια διεύθυνση, zagorirace τελεία τζι-αρ, παραπομπή στο βίντεο ενός αγώνα trail στα Ζαγοροχώρια. Ογδόντα χιλιόμετρα, μαραθώνιος, ημιμαραθώνιος, δέκα χιλιόμετρα οι προσφερόμενες διαδρομές, δίπλα στα χωριά και στα γεφύρια, στα βουνά και τις δρακολίμνες, μες στο κατακαλόκαιρο. Τα μάτια μου γειατρεύονται αυτοστιγμεί από το πετάρισμα που τους είχε βρει από τα απανωτά ξενύχτια δουλειάς στον υπολογιστή, η καρδιά μου αλυχτά ασυγκράτητη. Τελειώνει το βίντεο, πράγματι ύστερα από τριάντα πέντε λεπτά.
Τα μετρούσε! Ήρθε ευθύς μήνυμα στο βίμπερ με τον χαρακτηριστικό ήχο.
-?
Αυτό όλο κι όλο. Κι εγώ να μη μπορώ να βγάλω τον ενθουσιασμό μου, γιατί από τότε που ήρθα στο νησί έχω κόψει όλα τα σχετικά τρεξίματα από έλλειψη διάθεσης.
-Ρε συ Κατσαμάκη... ξεκίνησα να της γράφω, και δεν έχω όρεξη για προπόνηση, και ο καιρός εδώ είναι χάλια ζεστός και υγρός, και πώς, και πότε, και με τι, και λοιπές ανοησίες.
-Και δεν είναι ακριβώς τρέξιμο, ανηφόρα, κατηφόρα, σκαλοπάτια, μονοπάτια, κοιτάς πού πατάς ... -Δηλαδή λίγο να χαζέψεις το τοπίο, πάρ' τον κάτω ... -Βλάξ! Θα 'ναι εμπειριάρα! Και από Γρεβενά τα Γιάννενα είναι δίπλα (γνωρίζοντας ότι και τα Γρεβενά από τα Τρίκαλα είναι επίσης δίπλα και ότι λατρεύω τη συγκεκριμένη διαδρομή). Και μετά μου αράδιασε το πόσο σημαντικό είναι να βάλω έναν στόχο και ύστερα μου έστειλε μια ντουζίνα φωτογραφίες από τον αγώνα της την περασμένη Κυριακή στα Γιάννενα και μετά ότι ο Μουρακάμι είπε αυτό και τ' άλλο για το πόσο βαριέται αλλά τρέχει βρέξει-χιονίσει δέκα χιλιόμετρα τη μέρα και στο τέλος της χρονιάς βγάζει μαραθώνιο. Ναι, ο συγγραφέας ο Μουρακάμης, το πρότυπό μας ερασιτέχνη δρομέα.
-Έλα, φύγαμε ... -Φύγαμε;;; Αλήθεια;;;;; ... Μα φυσικά και αλήθεια το είπα, τι νόμιζε ... - Για τα εικοσιένα; (χιλιόμετρα) ... - Χαχαχαχα! Είσαι πολύ αστείος.
***
Σοβαρά ή αστεία, σήμερα το πρωί έφαγα το πρωινό των πρωταθλητών, μέλι στη φέτα με βιτάμ και κοκτέιλ πορτοκαλιού και κόκκινου γκρέιπφρουτ στο ποτήρι, πρωτοφόρεσα το καινούριο μου αγωνιστικό σορτσάκι, την κατακίτρινη κοντομάνικη από τον τελευταίο μου μεγάλο αγώνα (προ διετίας ημιμαραθώνιο Καλαμπάκα-Τρίκαλα), τα ελαφρά μου nike, όρμηξα με το ποδήλατο ως το στάδιο στη Χανιόπορτα και έβαλα δώδεκα συναπτούς γύρους στον εξωτερικό διάδρομο και πέντε ανεβοκατεβάσματα στα σκαλιά της εξέδρας, σαν τον Τζακ στο Lost, λίγο πριν συναντήσει τον Ντέσμοντ. Και έθεσα για πολλοστή φορά στόχους, χιλιόμετρα ανά βδομάδα, τόσες εβδομάδες, τόσοι αγώνες, για το μεγάλο στόχο του Φθινοπώρου, τον νυχτερινό ημιμαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη, τον οποίο μαζί είχαμε τρέξει πρόπερσι με την καταφερντζού, αγκώνα-αγκώνα, για εκατόν σαράντα περίπου λεπτά.
***
Είναι και κάτι άλλο σήμερα, Σάββατο των Μυροφόρων, και ξύπνησα με διάθεση. Κλείνουμε τρία χρόνια βάπτισης, τρία χρόνια θαύματος. Η μικρή μου μπουμπού και το μεγάλο θαύμα. Τελικά νομίζω ότι αυτό είναι. Αύριο, άλλο θαύμα. Πάντα τέτοια, λοιπόν. Χριστός ανέστη.
Το ξέρω το γιατί. Κι εκείνη το ξέρει. Το γιατί της καλής διάθεσης εννοώ. Και όχι μόνο το ξέρει, αλλά και το παίζει, για να θυμηθώ και να επιβεβαιώσω έτσι τον παλιόφιλό μου Σπύρο και μια από τις μέγιστες ατάκες του. Το 'παιξε ξανά χθες βράδυ, γνωρίζοντας πολύ καλά το αποτέλεσμα· εγώ δεν ήμουν βέβαιος ότι το γνώριζα. Το έμαθα.
-Είσαι σπίτι; ... -Ναι ... -Τώρα γυρνώ κι εγώ, μπαίνω δηλαδή, είμαι μέσα. Είσαι σε υπολογιστή μπροστά; ... -(μα φυσικά, τι ρωτάει) Είμαι ... -Ωραία, γιατί θα σου στείλω ένα βίντεο να δεις· βίντεο-πρόσκληση.
Ήξερα πού το πήγαινε, αλλά πάντα το κάνει με τρόπο παιχνιδιάρικο, η φίλη μου η Φανή από την Κοζάνη. Είχε προηγηθεί κουβέντα εν γένει επί του θέματος και ήμουν ήδη στο ίδιο ..γήπεδο. Περίμενα τις λεπτομέρειες, να δω τι είχε πάλι σκαρφιστεί, τι είχε δει και της γυάλισε το μάτι.
-Τι βίντεο;, κάνω εγώ τάχα μου τον ανήξερο ... -Μμμμ ... (δυσκολεύεται να ξεκινήσει να περιγράφει, κι επειδή αντιλαμβάνομαι ότι αν ξεκινήσει, με τον ενθουσιασμό που έχει, τα μωρά της θα προλάβουν να ξυπνήσουν και να ξανακοιμηθούν δυο φορές, την διευκολύνω) ... -Βίντεο-έκπληξη; ... -Ναι! βίντεο-έκπληξη! Το στέλνω τώρα, είναι 30-35 λεπτά, δες το και τα λέμε μετά, εντάξει; Γεια!
Με τη Φανή δεν αποφασίζεις πότε θα τελειώσει η συνομιλία, απλά τελειώνει.
Σε τρία λεπτά έφτασε το email. Ανοίγω, διαβάζω μια γραμμή, μια διεύθυνση, zagorirace τελεία τζι-αρ, παραπομπή στο βίντεο ενός αγώνα trail στα Ζαγοροχώρια. Ογδόντα χιλιόμετρα, μαραθώνιος, ημιμαραθώνιος, δέκα χιλιόμετρα οι προσφερόμενες διαδρομές, δίπλα στα χωριά και στα γεφύρια, στα βουνά και τις δρακολίμνες, μες στο κατακαλόκαιρο. Τα μάτια μου γειατρεύονται αυτοστιγμεί από το πετάρισμα που τους είχε βρει από τα απανωτά ξενύχτια δουλειάς στον υπολογιστή, η καρδιά μου αλυχτά ασυγκράτητη. Τελειώνει το βίντεο, πράγματι ύστερα από τριάντα πέντε λεπτά.
Τα μετρούσε! Ήρθε ευθύς μήνυμα στο βίμπερ με τον χαρακτηριστικό ήχο.
-?
Αυτό όλο κι όλο. Κι εγώ να μη μπορώ να βγάλω τον ενθουσιασμό μου, γιατί από τότε που ήρθα στο νησί έχω κόψει όλα τα σχετικά τρεξίματα από έλλειψη διάθεσης.
-Ρε συ Κατσαμάκη... ξεκίνησα να της γράφω, και δεν έχω όρεξη για προπόνηση, και ο καιρός εδώ είναι χάλια ζεστός και υγρός, και πώς, και πότε, και με τι, και λοιπές ανοησίες.
-Και δεν είναι ακριβώς τρέξιμο, ανηφόρα, κατηφόρα, σκαλοπάτια, μονοπάτια, κοιτάς πού πατάς ... -Δηλαδή λίγο να χαζέψεις το τοπίο, πάρ' τον κάτω ... -Βλάξ! Θα 'ναι εμπειριάρα! Και από Γρεβενά τα Γιάννενα είναι δίπλα (γνωρίζοντας ότι και τα Γρεβενά από τα Τρίκαλα είναι επίσης δίπλα και ότι λατρεύω τη συγκεκριμένη διαδρομή). Και μετά μου αράδιασε το πόσο σημαντικό είναι να βάλω έναν στόχο και ύστερα μου έστειλε μια ντουζίνα φωτογραφίες από τον αγώνα της την περασμένη Κυριακή στα Γιάννενα και μετά ότι ο Μουρακάμι είπε αυτό και τ' άλλο για το πόσο βαριέται αλλά τρέχει βρέξει-χιονίσει δέκα χιλιόμετρα τη μέρα και στο τέλος της χρονιάς βγάζει μαραθώνιο. Ναι, ο συγγραφέας ο Μουρακάμης, το πρότυπό μας ερασιτέχνη δρομέα.
-Έλα, φύγαμε ... -Φύγαμε;;; Αλήθεια;;;;; ... Μα φυσικά και αλήθεια το είπα, τι νόμιζε ... - Για τα εικοσιένα; (χιλιόμετρα) ... - Χαχαχαχα! Είσαι πολύ αστείος.
***
Σοβαρά ή αστεία, σήμερα το πρωί έφαγα το πρωινό των πρωταθλητών, μέλι στη φέτα με βιτάμ και κοκτέιλ πορτοκαλιού και κόκκινου γκρέιπφρουτ στο ποτήρι, πρωτοφόρεσα το καινούριο μου αγωνιστικό σορτσάκι, την κατακίτρινη κοντομάνικη από τον τελευταίο μου μεγάλο αγώνα (προ διετίας ημιμαραθώνιο Καλαμπάκα-Τρίκαλα), τα ελαφρά μου nike, όρμηξα με το ποδήλατο ως το στάδιο στη Χανιόπορτα και έβαλα δώδεκα συναπτούς γύρους στον εξωτερικό διάδρομο και πέντε ανεβοκατεβάσματα στα σκαλιά της εξέδρας, σαν τον Τζακ στο Lost, λίγο πριν συναντήσει τον Ντέσμοντ. Και έθεσα για πολλοστή φορά στόχους, χιλιόμετρα ανά βδομάδα, τόσες εβδομάδες, τόσοι αγώνες, για το μεγάλο στόχο του Φθινοπώρου, τον νυχτερινό ημιμαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη, τον οποίο μαζί είχαμε τρέξει πρόπερσι με την καταφερντζού, αγκώνα-αγκώνα, για εκατόν σαράντα περίπου λεπτά.
***
Είναι και κάτι άλλο σήμερα, Σάββατο των Μυροφόρων, και ξύπνησα με διάθεση. Κλείνουμε τρία χρόνια βάπτισης, τρία χρόνια θαύματος. Η μικρή μου μπουμπού και το μεγάλο θαύμα. Τελικά νομίζω ότι αυτό είναι. Αύριο, άλλο θαύμα. Πάντα τέτοια, λοιπόν. Χριστός ανέστη.
