Primavera

Δεν ξέρω τι λένε οι επιστήμονες, το δικό μου ημερολόγιο γράφει, 21 Μαρτίου: ανατολή 06:27, δύση 18:38. Ισημερία σου λένε μετά, χε!

Στην υγειά της ..μπερδεμένης Άνοιξης λοιπόν, που και φέτος -όπως πάντα- έκανε αμφιλεγόμενη είσοδο. Χθες με ομίχλη και υγρασία, σήμερα με λιακάδα και ζεστασιά. Χθες με κούραση και τεμπελιά, σήμερα με ζωντάνια και κρυφές υποσχέσεις. Ελπίδα;

«Τελικά είχες δίκιο, Μάρτιος-Φεβρουάριος, 0-1», έφτασε μεσημεριάτικα η απάντηση στο email. Είχαμε μια διχογνωμία με τον Β. Για το ποιος μήνας κρύβει μέσα του περισσότερη ελπίδα, ο Φεβρουάριος ή ο Μάρτιος; Και προς επίλυση του προβληματισμού ο Β. ξέθαψε την πιο αναμφισβήτητη πηγή κι ας μη τον δικαίωνε.

“τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν· ἐλπὶς δὲ βλεπομένη οὐκ ἔστιν ἐλπίς· ὃ γὰρ βλέπει τις, τί καὶ ἐλπίζει; εἰ δὲ ὃ οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι' ὑπομονῆς ἀπεκδεχόμεθα” (προς Ρωμ. η'24-25)

Κρύβει κι η Άνοιξη ελπίδα, δε διαφωνώ, αλλά πώς να το κάνουμε, υπερτερεί τότε η απόλαυση, το νιώσιμο, οι χειροπιαστές αποδείξεις των χρωμάτων και των μυρωδιών ότι η παγωνιά και η μουντάδα έμειναν πίσω μας οριστικά. Όλα αυτά που ένα μήνα πριν κινούνταν στη σφαίρα των ονείρων και της προσδοκίας, όταν το καλύτερο που είχαμε γιατρικό ήταν μονάχα η ελπίδα.

>>>

«Μάλλον τελικά θα πρέπει να 'ρθει μια μπέμπα για να φέρει την Άνοιξη», μου έγραφε με λαχτάρα η Φ., περιμένοντας από μέρα σε μέρα τον ..πελαργό, με έντονη την επιθυμία της εκείνος να την επισκεφτεί με την είσοδο της Άνοιξης, σήμερα δηλαδή!

Κοιτώ έξω απ' το πρωί και ξεχνιέμαι χαζεύοντας τον ανέφελο ουρανό. Με δυσκολεύει λίγο η θαμπάδα, αλλά τι στο καλό, δε θα διακρίνω ένα πελώριο πουλί να κουβαλά ένα βαρύ φορτίο; χεχε!

* Η φωτογραφία είναι από εδώ.

ξαναζεσταμένες προσδοκίες

Άτιμο πράγμα οι προσδοκίες! Πόσο μάλλον οι μεγάλες προσδοκίες.

Μια μέρα, μια στιγμή, ανοίγει το παράθυρο μιας προσδοκίας. Μιας μελλοντικής πιθανότητας. Αλλά, να! Αρχίζει κιόλας να έρχεται πιο κοντά, αρχίζει να σχηματίζεται ένα περίγραμμα, ένα αχνό σχέδιο, δυο πινελιές χρώμα σ' ένα λευκό καμβά που περιμένουν τα δάχτυλα να τις μορφώσουν σε ζωγραφιά. Κι ο νούς αρχίζει και αρέσκεται σ' αυτό το παιχνίδι με την προσδοκία. Και κάνει συνδυασμούς πιθανής πραγματοποίησης, δειλά-δειλά στην αρχή, πιο ξεθαρρεμένα μετά, δημιουργεί συλλογισμούς και εναλλακτικά σενάρια, λύνει -το κυριότερο!- ενδεχόμενες αναποδιές και προβληματισμούς.

Το βράδυ της παραμονής η προσδοκία έχει καθίσει στο μυαλό σαν μοσχαράκι κοκκινιστό που μετακόμισε, από το αχνίζον πήλινο στο στομάχι, με μία μόλις πηρουνιά... Έχει στρογγυλοκαθίσει και έχει πάρει τα ηνία της σκέψης και τρέχει καβάλα, τρέχει με χίλια.. έχει σχεδόν πραγματοποιηθεί, μην πω έχει ήδη καταφέρει και τις πιθανές συνέπειες, τ' απόνερα της πράξης! Κι όταν ξυπνά απ' τον ταραχώδη ύπνο είναι σαν να μην πέρασε μια ώρα. Η βαρυστομαχιά στο μυαλό είναι εκεί παραμένουσα, αχώνευτη ακόμα. Είναι τώρα η ώρα του ρολογιού.

Κοιτάει.. είναι πρωί ακόμα, βέβαια. Μόλις ξύπνησε αφού. Σηκώνεται, φτιάχνεται, ακολουθεί τη συνηθισμένη ρουτίνα με ασυνήθιστο νεύρο, άλλο ρυθμό, άλλο εσωτερικό ρυθμικό στακάτο στροφάρισμα. Έναν άρυθμο ρυθμό, κάτι σαν jazz. Μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ.. ετοιμάζει το πρωινό, τρώει, μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ.. πλένει τα δόντια, συγυρίζει το δωμάτιο, μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ.. σκοτώνει λίγο χρόνο στο κομπιούτερ, μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ.. παράλληλα σκέφτεται, σκέφτεται ασταμάτητα κι αχόρταγα και χτυπάει μέσα του ο ρυθμός μπιπ-μποπ...

Ξανακοιτάει.. μεσημέριασε. Είναι ώρα ακόμα. Είναι στη δουλειά, χαμαλοδουλειά σήμερα και κουβάλημα. Το μεροκάματο να βγαίνει. Βγαίνει; Στιγμές-στιγμές ξεχνάει, στιγμές χάνεται. Η προσδοκία έχει σιγοβράσει μέρες τώρα μέσα του, έχει παραβράσει μάλλον. Τα ζουμιά της έχουν μεστώσει κι έχει σερβιριστεί αχνιστή ήδη απ' το πρωί. Πόσο να κρατήσει θερμοκρασία, κρυώνει..

Κι όταν κοιτάει ξανά είναι ώρα, έρχεται ώρα. Λεπτά.. 30.. 15.. 2.. δευτερόλεπτα.. πού είναι, γιατί αργεί; Δε θα 'ρθει; Μήπως καθυστερήσει; Δε θα 'παιρνε τότε τηλέφωνο; Μάλλον δε θα μπορούσε, ε;

Today's Soundtrack:

Θ. Μικρούτσικος | Κ. Λαχάς | Δ. Μητροπάνος

«Τυμβωρύχος»
"Στενεύουν τα περάσματα, οι φίλοι μου φαντάσματα"

Ξανακοιτάει τώρα κάθε λεπτό. Και κάθε λεπτό νέο σενάριο και καινούριοι συλλογισμοί με εναλλακτικά περιγράμματα, που όταν συνδυαστούν βγάζουν νέα υπο-πιθανότητα, πιο πιθανή από την πρώτη. Που σερβίρεται κι αυτή αχνιστή καίτοι άψητη...

"όπως ψαράς μέσα στη λάσπη της Κερκίνης,

χάθηκα πάλι μες στο πρόσωπο εκείνης"

...και το παιχνίδι των προσδοκιών συνεχίζεται σα φαύλος κύκλος που όλο στενεύει.

"η οδοντόκρεμα δεν τελείωνει ποτέ,
τελειώνει μόνο η υπομονή να την ζουλάμε"

Παραφράζοντας την -εντελώς- αληθινή ρήση ενός παντελώς αγνώστου, ναι, η προσδοκία για κάτι δεν τελείωνει ποτέ, τελειώνει μόνο η υπομονή να την ξαναζεσταίνουμε.

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι... μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ..

Η μοναξιά του καλλιτέχνη

* του Herman Hesse

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι και καλλιτέχνες [...] που έχουν δύο ψυχές, δύο οντότητες μέσα τους, σ' αυτούς συνυπάρχουν το θείο και το δαιμονικό στοιχείο, το μητρικό και το πατρικό αίμα, η ευτυχία και ο πόνος υπάρχουν και έχουν μια εχθρική και μπερδεμένη σχέση μεταξύ τους [...]. Και οι άνθρωποι αυτοί, που η ζωή τους είναι πολύ ανήσυχη, βιώνουν μερικές φορές στις σπάνιες στιγμές της ευτυχίας μια άφατη και πολύ δυνατή ομορφιά, ο αφρός αυτής της ευτυχίας εκτινάσσεται μερικές φορές πολύ ψηλά και εκτυφλωτικά πάνω από τη θάλασσα του πόνου, ώστε αυτή η σύντομη και λαμπερή ευτυχία αστράφτοντας αγγίζει και μαγεύει τους άλλους. Έτσι γεννιούνται, σαν πολύτιμος και φευγαλέος αφρός ευτυχίας πάνω στη θάλασσα του πόνου, όλα εκείνα τα έργα τέχνης, όπου ο κάθε μοναδικός πονεμένος άνθρωπος ξεπερνά για μια ώρα τη μοίρα του κι έτσι η ευτυχία του αστράφτει σαν αστέρι κι εμφανίζεται σ' όλους τους άλλους, που το βλέπουν, σαν κάτι το αιώνιο και σαν δικό τους ευτυχισμένο όνειρο.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όποιο όνομα και να 'χουν οι πράξεις και τα έργα τους, ουσιαστικά δεν έχουν καμιά ζωή, δηλαδή η ζωή τους δεν έχει υπόσταση, δεν έχει μορφή, δεν είναι ήρωες ή καλλιτέχνες ή στοχαστές με τον τρόπο που κάποιοι άλλοι είναι δικαστές, γιατροί, παπουτσήδες ή δάσκαλοι. Αντίθετα η ζωή τους είναι μια αιώνια, πονεμένη παλίρροια, είναι δυστυχισμένη και σπαραγμένη, είναι φριχτή και χωρίς νόημα, αφού κανείς δεν μπορεί να δει το νόημα που υπάρχει σε εκείνα ακριβώς τα σπάνια βιώματα, τις πράξεις, τις σκέψεις και τα έργα που φεγγοβολούν πάνω από το χάος μιας τέτοια ζωής. 

Στους ανθρώπους αυτούς γεννιέται η επικίνδυνη και φοβερή σκέψη πως ίσως ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή είναι μια οδυνηρή πλάνη, ένα βασανιστικό και δυστυχισμένο έκτρωμα της αρχέγονης μητέρας, ένα άγριο και ζοφερά αποτυχημένο πείραμα της φύσης. Σ' αυτούς όμως γεννιέται ακόμα και μια άλλη σκέψη, πως ίσως ο άνθρωπος δεν είναι απλώς ένα κατά το ήμισυ λογικό ζώο, αλλά ένα θεϊκό παιδί που προορίζεται να μείνει αθάνατο.

* Από το βιβλίο του Herman Hesse, «Ο Λύκος της Στέπας» (μτφ. Νίκος Μπατσίδης, εκδ. «γράμματα», σ.45-46).

Το sms του Μάρτη

Έχει σημασία πού στέκεσαι.. το αντιλαμβάνεσαι;

Έχει σημασία πώς ανατράφηκες, πού μεγάλωσες, ποιοι ήταν οι δάσκαλοί σου, οι φίλοι σου, η οικογένειά σου. Έχει σημασία ποιες θεωρίες ασπάστηκες, ποιες φιλοσοφίες υιοθέτησες, ποιες ιδέες ενστερνίστηκες, ποιες αρχές αποφάσισες να ορίζουν τη ζωή σου. Έχει σημασία τι βλέπεις όταν κοιτάς τον «βυσσινόκηπο».

Ο βυσσινόκηπος είναι πάντα ο ίδιος, ένα περβόλι γεμάτο βυσσινιές. Τα μάτια που τον κοιτάζουν διαφέρουν.

* Βασισμένο σε κείμενο της Νίνας Κουλετάκη από το blog της, προσέγγιση στο ομώνυμο έργο του Τσέχωφ. Διασκευασμένο στα μέτρα του παρόντος ιστολογίου.