Into my wild

Επισκέπτης σ' έναν κόσμο, απροσκάλεστος, επιτάχυνε τη ζωή του στην άκρη του κόσμου. Η άκρη του κόσμου.. ένας τόπος μελαγχολικής αυτοεξορίας απ' όπου χαζεύει το καράβι με τα όνειρα να ξεγλιστρά μπρος στα μάτια του, σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη.

Today's Soundtrack:
Ιστορία παλιά
Ismael Lo | Απ. Δοξιάδης |

Ε. Αρβανιτάκη & Χρ. Θηβαίος
"Τώρα πάω, πάω μακριά
σ' αγαπάω, μα είναι αργά"

Μια ανάγκη τον ωθούσε να αποτραβηχτεί, να απομακρυνθεί. Η εμπειρία της απόλυτης περιπέτειας; Ήξερε καλά ότι δεν θα τη βρει εκεί. Μια ευκαιρία να βρει ξανά τον εαυτό του; Μα δεν τον είχε χάσει ποτέ, κάθε άλλο.. Να βρει κάτι που επίμονα αναζητούσε, μια έλλειψη, μια επιθυμία; Μα είχε βρει ό,τι ήθελε, ό,τι ποτέ επιθύμησε, το 'χε βρει στη ζωή του, στην καρδιά του.

Έτρεχε να φύγει τότε.. κι ας μην το 'θελε. Ένιωσε ξαφνικά απροσκάλεστος σε ένα event που ο ίδιος οργάνωσε, στο οποίο ο ίδιος έπαιξε, μα απ' το οποίο πλέον μια πικρή ριπή αέρα τον κύκλωνε τραβώντας τον μακριά.

Ήξερε όμως βαθιά μέσα του τη μαύρη αλήθεια, ήταν τόσο δυνατά εντυπωμένη στην καρδιά του. Ότι η χαρά, η ευτυχία, αποκτά τις πραγματικές της διαστάσεις μόνο όταν μοιράζεται. Δεν κρύβεται στα πράγματα, στη φύση, ούτε στα κατορθώματα ή τα γεγονότα. Κρύβεται στην αποκάλυψη, στο μοίρασμά τους, στο δόσιμο στον άλλο. Είναι το αγαπημένο πρόσωπο που ξεκλειδώνει τη χαρά. Η μητέρα, ο παππούς, ο φίλος, η σύντροφος.

,Ιστορία παλιά θα σου πω άλλη μια φορά
,ιστορία παλιά, που σου λέει ξανά σ' αγαπώ
.τα λόγια της ακριβός θησαυρός, οι λέξεις της είναι χρυσός

,Μην την πεις, μην την πεις μ' ακούς
,η σιωπή σου ειν' ο μόνος χρυσός
.δε σ' ακούω, δεν έχεις φωνή

,Και ό,τι κι αν πεις είναι αργά, δε μετράει
.σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει

Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να βρίσκει το δρόμο του. Άλλος το κάνει μες στο πλήθος κι άλλος στην απομόνωση. Άλλος με θυμό και γρήγορες αποφάσεις, άλλος με προσευχή και καρτερικότητα. Ή ίσως με ένα συνδυασμό όλων αυτών. Αλλά ο μονόδρομος της οριστικής φυγής δε δίνει πάντοτε και οριστική διέξοδο. Γιατί τίποτα απ' όσα νομίζουμε ότι βάζουμε πίσω μας δεν μένει πραγματικά πίσω. Μας ακολουθούν τα ίδια άγχη, κουβαλάμε τα ίδια προβλήματα, τους ίδιους φόβους που στο πρώτο ξύπνημα μας κάνουν να τρέχουμε ξανά τυφλά στον πρώτο μονόδρομο που ξεδιπλώνεται μπρος μας.. αδιέξοδο! Διέξοδος είναι μόνο η επιστροφή στο κεντρικό σταυροδρόμι, απ' όπου ξαναδιαλέγει κανείς κατεύθυνση, νέα ή ξανα-περπατημένη δεν έχει σημασία, σημασία έχει η ειλικρινής διάθεση, οι καινούριες αποφάσεις, τα ανανεωμένα όνειρα.

..Τώρα πάω, πάω μακριά

Τώρα κι εγώ πάω μακριά, στο δικό μου into the wild. Για λίγο. Για όσο αυτό διαρκέσει. Είναι η μόνη δυνατότητα που έχω, όχι για να σκεφτώ, να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου ή να βρω τον εαυτό μου.. Αυτά τα κλισέ δεν βρήκαν ποτέ εύφορο έδαφος στην καρδιά μου. Πάω μακριά να κοιτάξω από απόσταση το δικό μου σταυροδρόμι, να διακρίνω αυτά που τρέχουν μαζί μου και δεν προφταίνω να αξιολογήσω. Και να μαζέψω όσο περισσότερη υπομονή μπορώ για τη συνέχεια, που μοιάζει να έρχεται το ίδιο απαιτητική.

.Μα πού πας; -Πάω μακριά
..Μ' αγαπάς; -Σ' το λέω ειν' αργά

Και είναι κι αυτή η μαύρη αλήθεια, τυπωμένη ανεξίτηλα και στη δική μου καρδιά, ν' αναβοσβήνει σαν άσβηστος φάρος, να σημαδεύει τα βήματά μου στο πέρασμα κι αυτής της χρονιάς..

* Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα είναι από την ταινία-ποίημα του Sean Penn, "Into the wild", στην οποία άλλωστε παραπέμπει και ο τίτλος της ανάρτησης. Ήταν αυτό το μήνυμα που ήρθε στο μυαλό μου όταν μια μέρα ξανάκουσα την "Ιστορία παλιά", ένα τραγούδι ύμνο στα ατελή τέλη. Σε λίγες μέρες φεύγω για το δικό μου into the wild, τι κι αν αυτό δε θα 'ναι στην Αλάσκα αλλά σ' ένα ταπεινό χωριό της Πίνδου, τι κι αν δε θα 'ναι ερημικά στο κουφάρι ενός ξεχασμένου λεωφορείου μα σ' ένα 3x3 για λίγες απ' τις νυχτερινές ώρες.. Η μαύρη αλήθεια θα 'ναι ακριβώς ίδια!