Όλα καλά θα πάνε..

«Για το καλό σου!»
Ε, δεν άντεξε άλλο! «Ποιο "καλό" μου, καλέ! Και πού ξέρεις εσύ το καλό μου;» Ποιος πλην Θεού το ξέρει άραγε, αναρωτήθηκε και φούσκωσε από τσατίλα κι εγωισμό ταυτόχρονα (μαζί πάνε τα δυο τους, αχώριστα), κλωτσώντας ό,τι βρήκε στο διάβα του. Και ποιο είναι αυτό το περίφημο "καλό" τελοσπάντων; Για έναν κλέφτη, να τον χώσουν στη φυλακή ή να ξεφύγει; Για ένα φτωχό, να πλουτίσει ή να μείνει στην ψάθα; Για ένα φοιτητή να ξεπετάξει τα μαθήματα σε χρόνο dt ή να μεστώσουν μέσα του εμπειρίες και γνώσεις; Για έναν άνθρωπο, να δώσει ή να πάρει, να συμβιώσει ή να απομακρυνθεί;
Θυμήθηκε μετά και το γνωστό τραγούδι του Μηλιώκα, που σ' ένα ξέσπασμα μπουχτίσματος από συμβουλές "για το καλό του", ο χαρακτήρας ένιωσε να χάνει στο τέλος το μυαλό του.. Εκείνος το είχε ακόμα ή τουλάχιστον αυτό νόμιζε.

«..κι όλα θα πάνε καλά»
Ένας ευφυέστατος πολιτικός έλεγε κάποτε ότι "ο καλύτερος τρόπος να πει κανείς ψέμματα είναι να μιλήσει γενικά". Και ο πιο σίγουρος, σίγουρα! Κι ο δεύτερος καλύτερος τρόπος πρέπει να 'ναι να πιστέψεις ή να πεις ότι όλα θα πάνε καλά. Εμ δεν πάνε πάντα!
Σαν την ιστορία του Φερνάντο Πεσσόα με το κοριτσάκι, σκέφτηκε, που συνέχεια άκουγε ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Στο σχολείο απ' το δάσκαλο, στην εκκλησία απ' τον παπά, στο σπίτι απ' τον πατέρα. Μα το καημένο έβλεπε τριγύρω του πείνα, δυστυχία, κρύο, θάνατο κι ένα μάτσο δυνάστες να σπάζουν τον πατέρα του κάθε μέρα στο ξύλο. Κι εκείνος ξεροκέφαλος πεισματικά να επαναλαμβάνει "θα έρθει και το αύριο".
Μπερδεύτηκε..

«Όλα για καλό συμβαίνουν»
Άρχισε πλέον να μπαίνει στο ζήτημα και μια διάσταση πιο μεταφυσική, πιο μυστηριακή. Κι άρχισε να συμβιβάζεται με την ιδέα ότι, ναι, μπορεί σ' ένα σύνολο όλα να συμβαίνουν για κάποιο λόγο, που μπορεί να μην είναι και απαραίτητα κακός, που -άντε- υπό περίπτωση θα μπορούσε να μοιάζει ολίγον τι καλός, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλα συμβαίνουν για το καλό του καθένα ξεχωριστά! Αλλιώς ο κακός δε θα γινόταν ποτέ χειρότερος, κι ούτε θα χαλούσε ο μέτριος.

Τότε ένα φωτάκι άναψε αχνό πίσω απ' την ομιχλώδη συλλογιστική του και εξέπεμψε σαν πιθανή σκέψη. Ότι «από όλα μπορεί να βγει καλό». Μα ναι, βέβαια! Φυσικά και μπορεί. Δυνητικά, ναι. Αλλά να που δε συμβαίνει πάντα. Και δε συμβαίνει γιατί συμμετοχή στο δρώμενο έχει και το ξερό ανθρώπινο κεφάλι. Που μένει μπερδεμένο σε σκέψεις και συλλογισμούς και μετρήσιμες παραμέτρους. Μένει αδρανές, μπλοκαρισμένο από φόβους και εσωτερικές ανασφάλειες. Μένει κολλημένο σε στερεότυπες εικόνες και λέξεις, που μια φορά είδε, μια φορά άκουσε, για πάντα αποφάσισε.
Και δε συμβαίνει γιατί συμμετοχή στο δρώμενο δεν έχει πλέον η καρδιά και το ήξερε καλά αυτό. Για το καλό του μπορεί να έχασε το μυαλό του, αλλά γιατί να ξεχάσει την καρδιά του; Τη μόνη που με ασφάλεια δείχνει, τη μόνη που με ασφάλεια κατευθύνει. Και δε μπλοκάρει η καρδιά, δε σταματάει να νιώθει, αρκεί να απεμπλακεί απ' τα ζαλισμένα γρανάζια της σκέψης.

Ανακουφίστηκε που ξαναβρήκε μέσα του ένα μπούσουλα που μπορούσε να εμπιστευτεί.

Μα δεν κράτησε πολύ. Ήταν το μήνυμα στο κινητό που τρέλανε με μιας το χάρτη και το μπούσουλα.. «να περνάς καλά!»

* Στη φωτογραφία είναι το εξώφυλλο μιας συλλογής διηγημάτων (εκδόσεις Καστανιώτης, 2012), που κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι στο τέλος όλα μοιάζουν να πάνε καλά. Καλά για ποιον; Αφήστε, δε θα πάρω, και ως εκ τούτου δε θα μάθω!