..and justice for all

«Άκου να δεις γιε μου..»

Ο πατέρας, με ξυρισμένο μελαμψό κεφάλι και casual ντύσιμο, πέρασε το δεξί του χέρι στον ώμο του δεκαπεντάχρονου που προπορευόταν ελαφρά. Βαριεστημένο περπάτημα κι από τους δυο, θα έλεγα, αλλά ίσως και όχι. Ίσως το περπάτημα εκείνο που φανερώνει ότι μια σοβαρή κουβέντα γίνεται, ότι ο ένας κρέμεται από τα λόγια του άλλου, χωρίς όμως βλεμματική επαφή. Μια επίπληξη, μια συμβουλή, ένας χωρισμός, μια πρόταση..

«Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από αγάπη, μ' ακούς..»

Από αυτό το σημείο πάτησα το rec και έστησα αυτί καθώς χαμήλωνα το βήμα να μην προσπεράσω πιο γρήγορα απ' ότι θα ήθελα. Ήθελα ν' ακούσω τη συνέχεια, πώς να το κάνουμε.. Από τι έχει άραγε ανάγκη ο κόσμος, δηλαδή, να μάθω κι εγώ.

«..ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από αγάπη..»

Η επανάληψη αύξησε κατακόρυφα την υγρασία στο μικροκλίμα της Μελά με Γερμανού γωνία, έκανε το αυτί μου να τεντωθεί ακόμα περισσότερο, να σταλάξει όλες τις ανούσιες βουές και να αφοσιωθεί εξολοκλήρου στις φωνητικές χορδές που πάλλονταν μπρος του σε απόσταση βήματος.

Μα πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι ανώτερο από την αγάπη, αναρωτήθηκα, κι αν είναι, τότε ποιο είναι; Το χρήμα θα έλεγε κάποιος, ναι, αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος. Χρήμα για να ζήσει, να βολέψει, να διασκεδάσει βρε αδερφέ, να δώσει.. Μήπως υγεία; Όλοι αυτό δεν εύχονται, "την υγειά μας να 'χουμε". Χαρά; Υπομονή; Ελεύθερο χρόνο; Ηδονή; Δύναμη; Δημιουργικότητα;

«Δικαιοσύνη έχει ανάγκη.. δι-και-ο-σύ-νη σου λέω!»

Και με μιας το καταγραφικό βγήκε off, οι αισθητήρες έχασαν την ευαισθησία τους, το βήμα ξαναβρήκε το ρυθμό του, οι βουές του δρόμου Μελά και Γερμανού απέκτησαν ξανά το συνηθισμένο τους ηχόχρωμα.

Ποιος να δώσει δικαιοσύνη, σκέφτηκα ξαναποκτώντας αίσθηση με τον γύρω κόσμο. Ποιος να τη δώσει στον κόσμο που την έχει ανάγκη; Πώς δίνεται η δικαιοσύνη; Πώς.. όταν όλη μας η ζωή είναι μπαίνω / δεν μπαίνεις, αξίζω / δεν αξίζεις, είπα / ξ' είπα, πήρα / δεν έδωσα. Δικαιοσύνη θα ήταν να μην μπω για να μπεις, να μην πάρω για να πάρεις, να δώσω για να κερδίσεις κι ας χάσω, να πω και πίσω ποτέ να μην πάρω. Μα.. μα ποιος μπορεί.. ποιος μπορεί να το κάνει αυτό, χωρίς.. χωρίς αγάπη! αναρωτήθηκα και το πρόσωπό μου σαν να φωτίστηκε.

Today's Soundtrack:

Johnny Cash - One

U2

"One life, but we' re not the same

we get to carry each other"

Δικαιοσύνη.. αγάπη. Μοιάζουν αταίριαστα, μοιάζουν αντίπαλα, το ένα τρώει το άλλο, το καταργεί. Ενώ το ένα φαίνεται αυστηρό, το άλλο γλυκαίνει υπέρμετρα. Το πρώτο παρουσιάζεται νοητικά αντικειμενικό, το δεύτερο μοιάζει να υποκύπτει στην παγίδα της αδυναμίας της καρδιάς. Μήπως τελικά το ένα δεν κάνει χωρίς το άλλο; Μήπως αλλάζει όταν μένει μόνο του, αδυνατίζει, μήπως χάνει έτσι την ουσία του; Υπάρχει άραγε αληθινή δικαιοσύνη χωρίς αγάπη; Και γνήσια αγάπη δίχως δικαιοσύνη;

Γι' άλλη μια φορά μια τυπική δίχως σκοπό βόλτα με έβαζε σε δαιδάλους σκέψεων και εσωτερικών τριγμών. Ούτε μια τόση δα έννοια δεν μπορούσα να ξεκαθαρίσω, να της δώσω τόπο στην καρδιά μου. Αποφάσισα να βάλω μια τάξη. Αν η αγάπη, σκέφτηκα δυναμικά, έχει θεμέλιο και μέτρο της τη θυσία, τότε η δικαιοσύνη μετράται με ..αγάπη. Παραδόθηκα.

>>>

Άκου να δεις καρδούλα μου, της λέω, εσύ τι θέλεις πιο πολύ; Έλα, πες μου, ομολόγησέ το στον ίδιο σου τον εαυτό, άσε τον κόσμο τι λέει, εσύ τι έχεις περισσότερο ανάγκη; Και μπήκα ξανά σε διαδικασία λεπτής καταγραφής και αφουγκράστηκα το αίτημα της καρδιάς μου. Κι αυτό ήρθε σήμα πεντακάθαρο, οξύτατο, ειλικρινές.

>>>

Το κλάξον ενός ποδηλάτου έσκουξε στην Μελά και Γερμανού γωνία, μια μητέρα καμάρωσε τον άντρα της να χαϊδεύει τον ώμο του μονάκριβου γιου τους, και μια καρδιά έβαλε πλώρη για νέες θυσίες. Για νέες χαρούμενες, υποκειμενικές θυσίες.