Οι πατάτες του θυμού

«Αύριο να φέρετε όλοι σας μια πλαστική σακούλα κι ένα μικρό σακί με πατάτες». Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι. Τι ήτανε πάλι αυτό που μας ζητούσε.. Για άλλη μια φορά μας έβαζε στη διαδικασία ν' αναρωτιόμαστε με ενδιαφέρον για το concept του επόμενου μαθήματος.

Ήτανε μια φορά ένας δάσκαλος, που θέλησε να δώσει στους μαθητές τους λίγη τροφή για σκέψη γύρω από το θέμα του θυμού και της συγχώρεσης.

Κι έτσι μια μέρα τους ζήτησε να φέρουν στο μάθημα λίγες πατάτες...

Κάναμε ακριβώς αυτό που μας ζήτησε, γνωρίζοντας πως κάτι συγκεκριμένο είχε στο μυαλό του, κι ας μην ξέραμε τι. Την επόμενη μέρα ο καθένας μας κουβάλησε τις πατάτες του και όλοι περιμέναμε με αγωνία την αποκάλυψη της έκπληξης.

Τότε ο δάσκαλος είπε:
«Κάθε φορά στη ζωή σας που αποφασίζετε να μη συγχωρήσετε κάποιον επειδή σας στενοχώρησε, θα παίρνετε μια πατάτα, θα γράφετε πάνω της με ανεξίτηλο μαρκαδόρο το όνομά του και την ημερομηνία και θα τη βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα».

Δεν πέρασε πολλή ώρα και μερικές σακούλες λύγιζαν ήδη από το βάρος.

«Αυτή τη σακούλα, τώρα, θα την κουβαλάτε συνεχώς μαζί σας, όπου κι αν πηγαίνετε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στην αγορά, στο σχολείο, στο παιχνίδι, στο γήπεδο, στο κρεβάτι.. Παντού!»

Στην εύλογη απορία που είδε στα μάτια μας, συνέχισε δίνοντας την εξήγηση αυτής της ενέργειας. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε, είπε. Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή του φορτίου που έχουμε αποφασίσει εγωιστικά να κρατήσουμε. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα πιο επίσημα μέρη που πηγαίνουμε. Για φανταστείτε να έχετε κρεμασμένη μια σακούλα με πατάτες σε μια γιορτινή επίσκεψη..

«Σιγά σιγά μερικές πατάτες θα αρχίσουν να σαπίζουν, να λιώνουν. Θα σκουληκιάσουν και θ' αρχίσουν να μυρίζουν άσχημα. Σαπίλα.. Δυσοσμία.. Είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε για την άρνησή μας να συγχωρήσουμε, την πεισματική άρνησή μας να ρίξουμε τον εγωισμό μας».

Τις περισσότερες φορές, είπε, σκεφτόμαστε ότι το να συγχωρήσουμε είναι μια κίνηση που χαριστικά κάνουμε στον άλλον. Μια μεγάλη χάρη που δεν του αξίζει. Κι όμως δεν είναι έτσι, είναι ακριβώς το αντίθετο! Είναι ένα δώρο, μια ανυπολόγιστη χάρη στον εαυτό μας. Είναι ανακούφιση από το βαρύ φορτίο μας, αποδέσμευση από δύσοσμα και σαπισμένα βαρίδια.

«Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα νιώσεις πολύ δύσκολο να συγχωρήσεις κάποιον, αναλογίσου.. Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;»

* "Η ικανότητα να συγχωρεί είναι ιδιότητα του δυνατού. Οι αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούνε". [Μαχάτμα Γκάντι]