* του Κώστα Καββαθά
Αν έχω να πω κάτι για τη σημερινή ημέρα είναι ότι ήμουν κι εγώ εκεί. Μέσα στο ΕΜΠ. Στη μεγάλη αίθουσα της Αρχιτεκτονικής από τις 19.00 μέχρι τις 02.00. Κάποια παιδιά μου έδωσαν σημειώματα με τα τηλέφωνα των δικών τους και με έβγαλαν έξω ζητώντας να τους ειδοποιήσω αν πάθαιναν κάτι.
Στην Πατησίων οι σφαίρες έπεφταν βροχή. Στη Χαλκοκονδύλη έπεσα σ’ ένα μπλόκο αφηνιασμένων μπάτσων κι έφαγα το ξύλο της ζωής μου όταν είπα (σαν γνήσιος …μακάκας) “πως είμαι δημοσιογράφος, μόλις είχα βγει απ’ το Πολυτεχνείο και η αστυνομία δεν έπρεπε να επέμβει γιατί θα χυνόταν αίμα”.
"Αυτά, κωλοδημοσιογράφε, να τα πεις στον Φλωράκη", τσίρηξε ένας και μου ‘χωσε μία με το γκλόμπ. Κατάφερα να ξεφύγω. Στη στοά συναντήθηκα με την παλιά μου συνάδελφο την Λήδα τη Μοσχονά. Μέχρι το πρωί περπατούσαμε στους δηλητηριασμένους απ’ τα δακρυγόνα δρόμους των Εξαρχείων, της Νεάπολης και της Ακαδημίας.
>>>
Συνέβησαν πολλά τη νύχτα και την επόμενη μέρα. Είμαι τυχερός, περήφανος και ταπεινός που τα έζησα. Οι παλιοί συνταξιδιώτες ξέρουν ότι ποτέ δε δήλωσα “αντιστασιακός” όπως δε δήλωσαν και οι δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που, ίσως, βλέπετε στα παλιά επίκαιρα που δείχνουν τα κανάλια. Σας λέω, όμως, ότι εκείνη η Παρασκευή και τα ξημερώματα του Σαββάτου του Δεκέμβρη του '73 ήταν οι δύο ωραιότερες ημέρες της ζωής μου.
Πού κατέληξαν οι αγώνες εκείνης της γενιάς; Μα, στην κυβέρνηση Ειδικών Αναγκών Παπαδήμου, ενός συγκαμένου cyborg των τοκογλύφων και αργυραμοιβών.
Ποίο το μέλλον; Μα, ο πολιτικός, κοινωνικός και οικονομικός Μεσαίωνας που θα διαρκέσει τουλάχιστον 400 χρόνια.
* Άρθρο και σχόλια από το blog του, εδώ.
Αν έχω να πω κάτι για τη σημερινή ημέρα είναι ότι ήμουν κι εγώ εκεί. Μέσα στο ΕΜΠ. Στη μεγάλη αίθουσα της Αρχιτεκτονικής από τις 19.00 μέχρι τις 02.00. Κάποια παιδιά μου έδωσαν σημειώματα με τα τηλέφωνα των δικών τους και με έβγαλαν έξω ζητώντας να τους ειδοποιήσω αν πάθαιναν κάτι.
Στην Πατησίων οι σφαίρες έπεφταν βροχή. Στη Χαλκοκονδύλη έπεσα σ’ ένα μπλόκο αφηνιασμένων μπάτσων κι έφαγα το ξύλο της ζωής μου όταν είπα (σαν γνήσιος …μακάκας) “πως είμαι δημοσιογράφος, μόλις είχα βγει απ’ το Πολυτεχνείο και η αστυνομία δεν έπρεπε να επέμβει γιατί θα χυνόταν αίμα”.
"Αυτά, κωλοδημοσιογράφε, να τα πεις στον Φλωράκη", τσίρηξε ένας και μου ‘χωσε μία με το γκλόμπ. Κατάφερα να ξεφύγω. Στη στοά συναντήθηκα με την παλιά μου συνάδελφο την Λήδα τη Μοσχονά. Μέχρι το πρωί περπατούσαμε στους δηλητηριασμένους απ’ τα δακρυγόνα δρόμους των Εξαρχείων, της Νεάπολης και της Ακαδημίας.
>>>
Συνέβησαν πολλά τη νύχτα και την επόμενη μέρα. Είμαι τυχερός, περήφανος και ταπεινός που τα έζησα. Οι παλιοί συνταξιδιώτες ξέρουν ότι ποτέ δε δήλωσα “αντιστασιακός” όπως δε δήλωσαν και οι δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που, ίσως, βλέπετε στα παλιά επίκαιρα που δείχνουν τα κανάλια. Σας λέω, όμως, ότι εκείνη η Παρασκευή και τα ξημερώματα του Σαββάτου του Δεκέμβρη του '73 ήταν οι δύο ωραιότερες ημέρες της ζωής μου.
Πού κατέληξαν οι αγώνες εκείνης της γενιάς; Μα, στην κυβέρνηση Ειδικών Αναγκών Παπαδήμου, ενός συγκαμένου cyborg των τοκογλύφων και αργυραμοιβών.
Ποίο το μέλλον; Μα, ο πολιτικός, κοινωνικός και οικονομικός Μεσαίωνας που θα διαρκέσει τουλάχιστον 400 χρόνια.
* Άρθρο και σχόλια από το blog του, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου