Με λένε adis99 και είμαι 12 μήνες καθαρός.
Today's Soundtrack:
Βασίλης Καζούλης
"Να με συγχωρείς καρδιά μου γιατί έφτασα
ως την πόρτα σου απ' έξω και προσπέρασα."
Ήτανε μια ωραία Τρίτη του Νοέμβρη, τ' αγίου Νεκταρίου ανήμερα, σα σήμερα, σαν τώρα. Παρκάραμε το αυτοκίνητο στο μικρό πάρκιν και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο. Η εικόνα "μύριζε" εγκατάλειψη ή τουλάχιστον έκρυβε επιμελώς τον όγκο του εργοστασίου. Στον αέρα, όμως, πιάναμε μυρωδιές πικάντικες, σαν πεινασμένοι που μπαίνουν σε γερμανική μπυραρία. Η γνωστή "γεύση" απ' τα παλιά, που χτυπάει στη μύτη, σαν καψαλίζεται το σπιτικό τοστ στις καυτές ραβδωτές πλάκες της τοστιέρας. Παντοτινά αγαπημένο το σαλάμι για όλα τα παιδιά των '80s και δώθε!
Αίθουσα αναμονής, μια χαρά. Κυριλέ πολυθρόνες, εσωτερικό αίθριο με κήπο και καταπράσινες γλάστρες. Και η ίδια ευωδία! Μετά ήρθε ο συνεργάτης. Μετά οδηγηθήκαμε σ' ένα διάδρομο. Μετά άνοιξε η πόρτα...
..της κόλασης ίσως όχι, αλλά της αηδίας σίγουρα!
Για πρώτη μου φορά (και ελπίζω όχι τελευταία) στα άδυτα μιας φημισμένης βιομηχανίας αλλαντικών. Η πρώτη αίσθηση που συγκλονίζει "με το καλημέρα" είναι η όσφρηση. Απ' τους πικάντικους ερεθισμούς των θυλάκων της, η μύτη δέχεται μεμιάς κύματα δυσοσμίας, στην αρχή απροσδιόριστα. Κάτι μεταξύ σαπίλας και βαριάς αρμύρας. Και υγρασίας. Η τελευταία είναι παραπάνω από εμφανής σ' όλους τους χώρους. Οι τοίχοι στάζουν υδρατμούς απ' τους φούρνους, τα δάπεδα μουλιάζουν στα νερά που τρέχουν απ' τις μηχανές πλυσίματος. Οι αναγκαστικά χαμηλές θερμοκρασίες και η βαριά μυρωδιά συντηρούν ένα περιβάλλον ..θανατίλας. Πότε μπήκα στο νεκροτομείο και δεν το κατάλαβα;
Στον πρώτο διάδρομο είναι η είσοδος της α΄ ύλης. Μπλοκ κατεψυγμένης ύλης έρχεται σε καροτσάκια. Τετραγωνισμένη σαν μεγάλα τσιμεντόλιθα, μπερδεμένη μάζα που λίγο μοιάζει με κρέας. Λευκή. Όχι απ' τον πάγο.. απ' το λίπος! Πού και πού μπερδεύονται λίγες παρδαλές λωρίδες κρέατος, σαν μπέικον σε χιονισμένη πλαγιά! Τα "μπλόκια" φορτώνονται στον ταινιόδρομο και οδηγούνται στην αλεστική μηχανή, που τα καταβροχθίζει αχόρταγα, πετώντας δω και κείθε θρυμματισμένα κομμάτια. Γέρνω το κεφάλι απ' την πίσω μεριά και βλέπω το αποτέλεσμα. Μια ελαφρώς ροζ χοντρόκοκκη σκόνη, που στη συνέχεια θα οδηγηθεί στα καζάνια για το θερμό χαρμάνιασμα. Εκεί προστίθεται μια άλλη σκόνη, από μια άλλη αλεστική μηχανή, ξηρό λίπος σαν πολύ χοντρό αλάτι.
Αυτό είναι όλο. Ένα "ό,τι να 'ναι" που γίνεται σκόνη και θρύψαλλα, μαζί με μια γεναία δόση κρυσταλλωμένου λίπους, όλα μαζί σ' ένα καζάνι που βράζει και ο αναδευτήρας που εξασφαλίζει την ομοιογένεια του μίγματος. Που μετά ανάλογα με το τελικό προϊόν (σαλάμι, λουκάνικο, πάριζα, κλπ) μπαίνει στο κατάλληλου σχήματος σακουλάκι και ξεχνιέται κρεμασμένο στο γάντζο του που περιμένει στο μακρύ διάδρομο του φούρνου. Μα.. και τα χρώματα; Οι γεύσεις και οι πικοιλίες; Οι πικάντικες μυρωδιές;
Χημεία!
Μπαίνουμε σε παραδιπλανό δωμάτιο και στο δευτερόλεπτο το στομάχι μου σφίγγεται. Αναγούλα ανεβαίνει τις οισοφαγικές διόδους μου και ψάχνει ευκαιρία να εκτονωθεί βίαια προς τα έξω. Τριγύρω μεταλλικά ράφια, όλα γεμάτα σακιά και λεκάνες. Και μέσα σκόνες, ο Θεός να τις κάνει μπαχάρια! Σε όλα τα απίθανα -πανέμορφα αλήθεια- χρώματα, την υφή. Με την πιο αηδιαστική μυρωδιά που έχει καταγράψει η οσφρητική μνήμη μου!
Βρίσκω γρήγορα την έξοδο και προσπαθώ να βρω μια ισορροπία στην αναπνοή μου. Σειρά έχει -ευτυχώς- ο φούρνος. Ευτυχώς, γιατί εκεί οι οσμές αρχίζουν και μοιάζουν μ' αυτές που τρώμε καθημερινά. Ανάλογα με το τελικό προϊόν που θέλει η παραγωγός εταιρεία, προσθέτει στο μίγμα μια συγκεκριμένη ποσότητα και αναλογία μπαχαριών και χημικών και αργότερα στους φούρνους σιγο-ψήνεται με συγκεκριμένη θερμοκρασία, αλλά και είδος pellets! Άλλη γεύση δίνει το pellet πεύκου σουηδικής προέλευσης, άλλη γεύση δίνει το ελατήσιο δανίας!
Ανακεφαλαίωση γενική: α΄ ύλη (κοινή) + ποικιλία μπαχαριών + ιδιαιτερότητα στο ψήσιμο και την καύσιμη ύλη = 10 είδη αλλαντικών.
Προσπέρασα τις συνθήκες υγιεινής.. ψευδοροφές μουχλιασμένες, στόμια αερισμού της οροφής που οδηγούν ελεύθερα σε καταβρώμικα πατάρια, πόρτες που από τις αποθήκες και τον πίσω σκουπιδότοπο οδηγούν κατευθείαν στην καρδιά της παραγωγής.. προσπέρασα κυριολεκτικά και έτρεξα προς την έξοδο. Όπου φύγει-φύγει!
>>>
Η αναγούλα κράτησε 2 μέρες. Να πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν έφυγε ποτέ. Τότε ήρθε η απόφαση. Να μην ξαναγγίξω αλλαντικό στη ζωή μου. Η αρχή ήταν εύκολη (νηστεία γαρ), η συνέχεια γαργαλιστική..
«Ένα τοστάκι, ένα λουκανικάκι, ένα κρύο σάντουιτς;»
«Μα καλά, μια πίτσα βρε αδερφέ, μια καρμπονάρα, μια σαλάτα του σεφ!»
«Πεϊνιρλί, λουκανικόπιττες, τορτελίνια...»
Η γνωστή "γεύση" απ' τα παλιά, που χτυπάει στη μύτη, του σπιτικού τοστ που καψαλίζεται στις καυτές ραβδωτές πλάκες της τοστιέρας, από τη μία, και η αηδιαστική αναγούλα που βλέπει φως ανεβαίνοντας προς το στόμα, από την άλλη.
>>>
Με λένε adis99 και είμαι 12 μήνες καθαρός. Μάρτυς μου ο άγιος Νεκτάριος. Βοήθειά μας!
..της κόλασης ίσως όχι, αλλά της αηδίας σίγουρα!
Για πρώτη μου φορά (και ελπίζω όχι τελευταία) στα άδυτα μιας φημισμένης βιομηχανίας αλλαντικών. Η πρώτη αίσθηση που συγκλονίζει "με το καλημέρα" είναι η όσφρηση. Απ' τους πικάντικους ερεθισμούς των θυλάκων της, η μύτη δέχεται μεμιάς κύματα δυσοσμίας, στην αρχή απροσδιόριστα. Κάτι μεταξύ σαπίλας και βαριάς αρμύρας. Και υγρασίας. Η τελευταία είναι παραπάνω από εμφανής σ' όλους τους χώρους. Οι τοίχοι στάζουν υδρατμούς απ' τους φούρνους, τα δάπεδα μουλιάζουν στα νερά που τρέχουν απ' τις μηχανές πλυσίματος. Οι αναγκαστικά χαμηλές θερμοκρασίες και η βαριά μυρωδιά συντηρούν ένα περιβάλλον ..θανατίλας. Πότε μπήκα στο νεκροτομείο και δεν το κατάλαβα;
Στον πρώτο διάδρομο είναι η είσοδος της α΄ ύλης. Μπλοκ κατεψυγμένης ύλης έρχεται σε καροτσάκια. Τετραγωνισμένη σαν μεγάλα τσιμεντόλιθα, μπερδεμένη μάζα που λίγο μοιάζει με κρέας. Λευκή. Όχι απ' τον πάγο.. απ' το λίπος! Πού και πού μπερδεύονται λίγες παρδαλές λωρίδες κρέατος, σαν μπέικον σε χιονισμένη πλαγιά! Τα "μπλόκια" φορτώνονται στον ταινιόδρομο και οδηγούνται στην αλεστική μηχανή, που τα καταβροχθίζει αχόρταγα, πετώντας δω και κείθε θρυμματισμένα κομμάτια. Γέρνω το κεφάλι απ' την πίσω μεριά και βλέπω το αποτέλεσμα. Μια ελαφρώς ροζ χοντρόκοκκη σκόνη, που στη συνέχεια θα οδηγηθεί στα καζάνια για το θερμό χαρμάνιασμα. Εκεί προστίθεται μια άλλη σκόνη, από μια άλλη αλεστική μηχανή, ξηρό λίπος σαν πολύ χοντρό αλάτι.
Αυτό είναι όλο. Ένα "ό,τι να 'ναι" που γίνεται σκόνη και θρύψαλλα, μαζί με μια γεναία δόση κρυσταλλωμένου λίπους, όλα μαζί σ' ένα καζάνι που βράζει και ο αναδευτήρας που εξασφαλίζει την ομοιογένεια του μίγματος. Που μετά ανάλογα με το τελικό προϊόν (σαλάμι, λουκάνικο, πάριζα, κλπ) μπαίνει στο κατάλληλου σχήματος σακουλάκι και ξεχνιέται κρεμασμένο στο γάντζο του που περιμένει στο μακρύ διάδρομο του φούρνου. Μα.. και τα χρώματα; Οι γεύσεις και οι πικοιλίες; Οι πικάντικες μυρωδιές;
Χημεία!
Μπαίνουμε σε παραδιπλανό δωμάτιο και στο δευτερόλεπτο το στομάχι μου σφίγγεται. Αναγούλα ανεβαίνει τις οισοφαγικές διόδους μου και ψάχνει ευκαιρία να εκτονωθεί βίαια προς τα έξω. Τριγύρω μεταλλικά ράφια, όλα γεμάτα σακιά και λεκάνες. Και μέσα σκόνες, ο Θεός να τις κάνει μπαχάρια! Σε όλα τα απίθανα -πανέμορφα αλήθεια- χρώματα, την υφή. Με την πιο αηδιαστική μυρωδιά που έχει καταγράψει η οσφρητική μνήμη μου!
Βρίσκω γρήγορα την έξοδο και προσπαθώ να βρω μια ισορροπία στην αναπνοή μου. Σειρά έχει -ευτυχώς- ο φούρνος. Ευτυχώς, γιατί εκεί οι οσμές αρχίζουν και μοιάζουν μ' αυτές που τρώμε καθημερινά. Ανάλογα με το τελικό προϊόν που θέλει η παραγωγός εταιρεία, προσθέτει στο μίγμα μια συγκεκριμένη ποσότητα και αναλογία μπαχαριών και χημικών και αργότερα στους φούρνους σιγο-ψήνεται με συγκεκριμένη θερμοκρασία, αλλά και είδος pellets! Άλλη γεύση δίνει το pellet πεύκου σουηδικής προέλευσης, άλλη γεύση δίνει το ελατήσιο δανίας!
Ανακεφαλαίωση γενική: α΄ ύλη (κοινή) + ποικιλία μπαχαριών + ιδιαιτερότητα στο ψήσιμο και την καύσιμη ύλη = 10 είδη αλλαντικών.
Προσπέρασα τις συνθήκες υγιεινής.. ψευδοροφές μουχλιασμένες, στόμια αερισμού της οροφής που οδηγούν ελεύθερα σε καταβρώμικα πατάρια, πόρτες που από τις αποθήκες και τον πίσω σκουπιδότοπο οδηγούν κατευθείαν στην καρδιά της παραγωγής.. προσπέρασα κυριολεκτικά και έτρεξα προς την έξοδο. Όπου φύγει-φύγει!
>>>
Η αναγούλα κράτησε 2 μέρες. Να πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν έφυγε ποτέ. Τότε ήρθε η απόφαση. Να μην ξαναγγίξω αλλαντικό στη ζωή μου. Η αρχή ήταν εύκολη (νηστεία γαρ), η συνέχεια γαργαλιστική..
«Ένα τοστάκι, ένα λουκανικάκι, ένα κρύο σάντουιτς;»
«Μα καλά, μια πίτσα βρε αδερφέ, μια καρμπονάρα, μια σαλάτα του σεφ!»
«Πεϊνιρλί, λουκανικόπιττες, τορτελίνια...»
Η γνωστή "γεύση" απ' τα παλιά, που χτυπάει στη μύτη, του σπιτικού τοστ που καψαλίζεται στις καυτές ραβδωτές πλάκες της τοστιέρας, από τη μία, και η αηδιαστική αναγούλα που βλέπει φως ανεβαίνοντας προς το στόμα, από την άλλη.
>>>
Με λένε adis99 και είμαι 12 μήνες καθαρός. Μάρτυς μου ο άγιος Νεκτάριος. Βοήθειά μας!
Να σαι καλά adis99. Μας έφτιαξες τη μέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφή