Late November

Today's Soundtrack:

Pavlov's Dog, «Late November»

"..you never know what's in your heart, what's in your soul"

Σκασμένος καθώς ήταν, έκλεισε με βρόντο το τηλέφωνο. Είχε καθυστερήσει. Πώς να προλάβει τώρα! Αλλά δεν του 'φταιγε κανείς.. εκείνος έχασε την ώρα βουτηγμένος στα βιβλία, δεν υπολόγισε εξαρχής σωστά. Εκείνος "ξέχασε" τα τηλεφωνήματα που ήθελε να αποφύγει, μα έπρεπε να πάρει.. και δεν παίρνουν μονάχα 2-3 λεπτά! Εκείνος ήθελε σαββατοκύριακες εξορμήσεις στο χωριό, πιέζοντας όλες τις υποχρεώσεις δευτεριάτικα.

Τώρα πετούσε ανάλαφρα στα άνετα μποτάκια του, διασχίζοντας την αλάνα πίσω απ' το παλιό σχολείο, καθώς τα κορδόνια της κουκούλας της χοντρής ζακέτας του πάλλονταν ρυθμικά στο ενοχλητικό αεράκι της παγερής βραδιάς.

Υγρή παγωμένη βραδιά. Τα χνώτα του σχημάτιζαν υδρατμούς στην άκρη της μύτης του.. αχ και να 'ταν σαν άλλοτε που τα σκούπιζε με το ανάστροφο της παλάμης, κι ας λερώνονταν το μπουφάν! Σύντομα μετάνιωσε που από μέσα φόρεσε μονάχα χοντρή φανέλα και το πρώτο πουκάμισο που βρήκε μπροστά του, παρατώντας στη μέση βιβλία κι εκθέσεις. Ευτυχώς που η πλεχτή ζακέτα με την ισοθερμική επένδυση κρατούσε σθεναρά τη θερμοκρασία του. Με το βήμα θα ζεσταινόταν λιγάκι ακόμα, σκέφτηκε..

Δεν σκέφτηκε όμως τα χέρια. Κι αν το πρόσωπο το προστάτευαν τα δασιά αφρόντιστα γένια του, τα δάχτυλα του χεριού του πολύ θα 'θελαν ένα ζευγάρι γάντια! Ζεστός όπως ήταν κάλπαζε γοργά το βήμα του προς το κέντρο, συντονίζοντας τα λεπτά μπράτσα του στις κινήσεις του σώματος. Δε βόλευαν οι τσέπες.. χανόταν ο ρυθμός, έπεφτε η απόδοση, καθυστερούσε ο χρόνος. «Δε βαριέσαι, μια τελευταία φορά.. από αύριο γάντια» είπε και χάθηκε στις σκιές των άσχημων σπιτιών που αγκάλιαζαν τ' αδειανό πεζοδρόμιο, κυνηγημένες απ' τα χλωμά αχνοκίτρινα φώτα των δρόμων.

Κάθισε δίπλα στη φωτιά και έφερε τα πλεγμένα δάχτυλά του στο ύψος του σαγονιού. Άγγιξε, όπως πολύ του άρεσε να κάνει, τις κλειδώσεις των δεικτών του με το στόμα και τις ψηλάφισε αργά αργά με τα χείλη του. Μια τραχιά αίσθηση χαλούσε την απαλότητα της λεπτής επαφής. Σκασμένα χείλη, μόνιμα σχεδόν, γδαρμένα με τα δόντια. Και σκασμένα δάχτυλα όμως. Απ' τη χθεσινοβραδινή παγωνιά. Η ζεστή κυκλοφορία είχε ανοίξει τους πόρους του λεπτού δέρματος και η ασφυκτική παγερή υγρασία είχε κανονίσει τη δουλειά της. Το επόμενο πρωί είχε διαπιστώσει εμφανώς τα αποτελέσματα: κρυοπαγήματα στο άνω μέρος των δαχτύλων ως τις κλειδώσεις, αυτές που ξεπετάγονται σα σφίγγει βίαιη η γροθιά, αυτές που από μικρά παιδιά πασπατεύουμε μετρώντας τους μήνες.

Χυμός λεμονιού, η παλιά συνταγή του πατέρα, για τα σκασμένα απ' το κρύο χέρια. Έτσουξε λίγο στις βαθιές αυλακώσεις, στους ματωμένους πόρους που 'χαν βουρκώσει με το πρώτο σφίξιμο. Άπλωσε δεύτερη και τρίτη φορά και κάλυψε τις πληγές με χοντρό ύφασμα. Το επόμενο πρωί θα είχαν επουλωθεί θεαματικά. Τι καλά να επουλώνονταν έτσι όλες οι πληγές.. με ποια συνταγή; Και σε τι χρόνο;

Κοίταξε για τελευταία φορά τη φωτιά, ξέπλεξε τα δάχτυλά του και σηκώθηκε χωρίς σκοπό. Ασυναίσθητα έφερε τ' ακροδάχτυλα του δεξιού του χεριού στις πληγωμένες τραχιές κλειδώσεις του αριστερού και μέτρησε στα σκοτεινά τους μήνες. «...Νοέμβριος..», έφτασε και σταμάτησε στη μεσαία λακούβα στο ανάστροφο της παλάμης. Ξαναπέρασε βιαστικά στη μνήμη του το φθινόπωρο που πλησίαζε στο τέλος του και χαμογέλασε.

Κι αφέθηκε, σιγο-σφυρίζοντας, στους δυνατούς ήχους του ραδιοφώνου, που έπαιζε ένα παλιό ξεχασμένο τραγούδι..

"take her home,

keep her warm,

in late November"

* Η φωτογραφία με τίτλο "Brume du soir / Night Fog" είναι από εδώ.