Χθες (ξανα)έκλεισα τη χρονιά με στυλ. Γεμάτα, χορταστικά, ..ιδρωτικά!
Είχα επινοήσει ένα πολύ αισιόδοξο πρόγραμμα: προσκύνημα στον Προφ. Ηλία (Ολυμπιάδος), από εκεί στα κάστρα μέσω Τσιναρίου, στάση και περισυλλογή στον πύργο Τριγωνίου κι από κει στο καλυτερότερο μπαλκόνι της Τριανδρίας! Το γνωστό βρε, ναι. Ήταν Τετάρτη χθες άλλωστε, η μέρα εκείνη που όλη τη χρονιά που μας πέρασε την έβγαζα στους δρόμους: σπίτι -> εργασία -> σπίτι -> ιταλικά -> σπίτι -> κιθάρα -> σπίτι, με φαγητό στο πόδι και ..δυο ανάσες για επιδόρπιο! Σε ένα σύνολο 50km εκ των οποίων τα 9 με τα πόδια.
Ένα ..40λεπτο τηλεφώνημα λίγο προτού ξεκινήσω μου ανέτρεψε το πρόγραμμα. Ήταν τόσο ωφέλιμο, όμως, και οικοδομητικό, που έδιωξε -προσωρινά;- την ανάγκη για περισυλλογή. Οπότε έσβησα τα κάστρα από τη διαδρομή μου και μ' ένα σάλτο αλτέρνο έτρεξα πρώτα για Τριανδρία. Στο μπαλκόνι που όλοι αγαπήσαμε. Αγναντέψαμε, ονειρευτήκαμε αλλά και απογοητευτήκαμε. Εκεί που οργανώσαμε, που πήραμε τις καλύτερες αποφάσεις μας. Εκεί αναζήτησα κι εγώ συμβουλή στην ύστατη απόφαση της χρονιάς μου. Και δε λάθεψα. Το μπαλκόνι μου ξέμπλεξε τον φορτισμένο νου μου και απλοποίησε τις επιλογές μου. Να 'ναι ευλογημένο!
Κι απο κεί, σαν αλλοτινή διαδρομή σπιτιού -> κιθάρας, όρμησα γοργά για τον προφ. Ηλία. Πόσο πολύ τον ευλαβούμαι δεν έχω μέτρο. Σ' αυτόν είναι αφιερωμένο το πολυ-αγαπημένο μας ξωκκλήσι στο χωριό, που τούβλο-τούβλο θυμάμαι το ορθώσαμε πριν πολλααά χρόνια. Κι ανέβαινα πιτσιρικάς τότε -με κοντά παντελονάκια- την ξύλινη σκάλα σε πείσμα των φόβων μου, ψηλά στα σενάζια και παρακολουθούσα τους χωριανούς να μεταφέρουν τους γκαζοντενεκέδες με τα τσιμέντα και χέρι-χέρι αλυσίδα τα τούβλα.
>>>
Με ξεγέλασε το αεράκι που έβλεπα να κουνά τα δέντρα έξω απ'το παράθυρό μου. Αεράκι = δροσιά στο φτωχό μυαλό μου, αντανακλαστική μνήμη κι αυτό από τα παιδικά χρόνια στο χωριό. Ίδρωσα πολύ στο πήγαινε. Θεωρητικά μια ευθεία Τριανδρία-Αγ. Δημητρίου-Ολυμπιάδος. Έφτασα νύχτα στην εκκλησία, χαρακτηριστικό δείγμα της υστεροβυζαντινής περιόδου, άλλοτε καθολικό μεγάλης μονής. Βρήκα μια γωνιά και στηρίχτηκα στο στασίδι, προσπαθώντας να συγκεντρώσω σε κάτι το νου μου. Οι ποικίλες και έντονες φορτίσεις δε μ' άφησαν. Τι να πρωτοπιάσω στο στόμα μου.. απ' τη χρονιά που πέρασε; Απ' το μεταίχμιο της κατασκήνωσης που έρχεται ταχύ ή τα δεδομένα της ερχόμενης χρονιάς, που μόνο σίγουρα και ασφαλή δε μοιάζουν;
Ο δυνατός κλιματισμός μ' αποτέλειωσε!
Στην επιστροφή ομολογώ "πετούσα" χαρούμενος. Ξέρω το λόγο. Τηλεφώνησα αμέσως σ' ένα παλιόφιλο. Πάντα με αναπαύει, χωρίς να λέει και τίποτα. Ούτε κι εγώ του είπα τίποτα, χεχ! Μετά πήρα τηλέφωνο στο χωριό. Να μάθω για το πανηγύρι, πώς πήγε, ποιοι ήρθαν. Συγγενείς; Ξένοι; Τι έγινε η φασολάδα (Τετάρτη γαρ) φέτος; Cosi-cosi..
Τετάρτη βράδυ, επιστροφή στο σπίτι από Αγ. Δημητρίου-Ολυμπιάδος.. το μυαλό κλειδώνει παράξενα καμια φορά και χάνεται η αίσθηση της στιγμής. Χειμώνας ή καλοκαίρι; Κουβαλώ για δεν κουβαλώ κιθάρα στην πλάτη; Έτσι κλείδωσε και το δικό μου και "λόκαρε" το στόχο. Φαλάφελ! Το τελευταίο της χρονιάς. Έτσι, για το καλό βρε, for old time's sake!
Σε πίτα, με κάρυ, χωρίς μανιτάρια σήμερα. Μπούχτισα! Μπούχτισα όσο δεν πάει και τότε μόνο ..ξεκλείδωσα. Άρχισα τότε μόλις να συνειδητοποιώ ότι είναι πράγματι καλοκαίρι, κι ότι δεν γυρνώ σπίτι παρέα με τον "Σίγμα", δεν κουβαλώ καν κιθάρα. Ότι σίγουρα δεν κουβαλώ και τη χαριτωμένη τρέλα του χειμώνα...
>>>
Είχα επινοήσει ένα πολύ αισιόδοξο πρόγραμμα: προσκύνημα στον Προφ. Ηλία (Ολυμπιάδος), από εκεί στα κάστρα μέσω Τσιναρίου, στάση και περισυλλογή στον πύργο Τριγωνίου κι από κει στο καλυτερότερο μπαλκόνι της Τριανδρίας! Το γνωστό βρε, ναι. Ήταν Τετάρτη χθες άλλωστε, η μέρα εκείνη που όλη τη χρονιά που μας πέρασε την έβγαζα στους δρόμους: σπίτι -> εργασία -> σπίτι -> ιταλικά -> σπίτι -> κιθάρα -> σπίτι, με φαγητό στο πόδι και ..δυο ανάσες για επιδόρπιο! Σε ένα σύνολο 50km εκ των οποίων τα 9 με τα πόδια.
Ένα ..40λεπτο τηλεφώνημα λίγο προτού ξεκινήσω μου ανέτρεψε το πρόγραμμα. Ήταν τόσο ωφέλιμο, όμως, και οικοδομητικό, που έδιωξε -προσωρινά;- την ανάγκη για περισυλλογή. Οπότε έσβησα τα κάστρα από τη διαδρομή μου και μ' ένα σάλτο αλτέρνο έτρεξα πρώτα για Τριανδρία. Στο μπαλκόνι που όλοι αγαπήσαμε. Αγναντέψαμε, ονειρευτήκαμε αλλά και απογοητευτήκαμε. Εκεί που οργανώσαμε, που πήραμε τις καλύτερες αποφάσεις μας. Εκεί αναζήτησα κι εγώ συμβουλή στην ύστατη απόφαση της χρονιάς μου. Και δε λάθεψα. Το μπαλκόνι μου ξέμπλεξε τον φορτισμένο νου μου και απλοποίησε τις επιλογές μου. Να 'ναι ευλογημένο!
Κι απο κεί, σαν αλλοτινή διαδρομή σπιτιού -> κιθάρας, όρμησα γοργά για τον προφ. Ηλία. Πόσο πολύ τον ευλαβούμαι δεν έχω μέτρο. Σ' αυτόν είναι αφιερωμένο το πολυ-αγαπημένο μας ξωκκλήσι στο χωριό, που τούβλο-τούβλο θυμάμαι το ορθώσαμε πριν πολλααά χρόνια. Κι ανέβαινα πιτσιρικάς τότε -με κοντά παντελονάκια- την ξύλινη σκάλα σε πείσμα των φόβων μου, ψηλά στα σενάζια και παρακολουθούσα τους χωριανούς να μεταφέρουν τους γκαζοντενεκέδες με τα τσιμέντα και χέρι-χέρι αλυσίδα τα τούβλα.
>>>
Με ξεγέλασε το αεράκι που έβλεπα να κουνά τα δέντρα έξω απ'το παράθυρό μου. Αεράκι = δροσιά στο φτωχό μυαλό μου, αντανακλαστική μνήμη κι αυτό από τα παιδικά χρόνια στο χωριό. Ίδρωσα πολύ στο πήγαινε. Θεωρητικά μια ευθεία Τριανδρία-Αγ. Δημητρίου-Ολυμπιάδος. Έφτασα νύχτα στην εκκλησία, χαρακτηριστικό δείγμα της υστεροβυζαντινής περιόδου, άλλοτε καθολικό μεγάλης μονής. Βρήκα μια γωνιά και στηρίχτηκα στο στασίδι, προσπαθώντας να συγκεντρώσω σε κάτι το νου μου. Οι ποικίλες και έντονες φορτίσεις δε μ' άφησαν. Τι να πρωτοπιάσω στο στόμα μου.. απ' τη χρονιά που πέρασε; Απ' το μεταίχμιο της κατασκήνωσης που έρχεται ταχύ ή τα δεδομένα της ερχόμενης χρονιάς, που μόνο σίγουρα και ασφαλή δε μοιάζουν;
Ο δυνατός κλιματισμός μ' αποτέλειωσε!
Στην επιστροφή ομολογώ "πετούσα" χαρούμενος. Ξέρω το λόγο. Τηλεφώνησα αμέσως σ' ένα παλιόφιλο. Πάντα με αναπαύει, χωρίς να λέει και τίποτα. Ούτε κι εγώ του είπα τίποτα, χεχ! Μετά πήρα τηλέφωνο στο χωριό. Να μάθω για το πανηγύρι, πώς πήγε, ποιοι ήρθαν. Συγγενείς; Ξένοι; Τι έγινε η φασολάδα (Τετάρτη γαρ) φέτος; Cosi-cosi..
Τετάρτη βράδυ, επιστροφή στο σπίτι από Αγ. Δημητρίου-Ολυμπιάδος.. το μυαλό κλειδώνει παράξενα καμια φορά και χάνεται η αίσθηση της στιγμής. Χειμώνας ή καλοκαίρι; Κουβαλώ για δεν κουβαλώ κιθάρα στην πλάτη; Έτσι κλείδωσε και το δικό μου και "λόκαρε" το στόχο. Φαλάφελ! Το τελευταίο της χρονιάς. Έτσι, για το καλό βρε, for old time's sake!
Σε πίτα, με κάρυ, χωρίς μανιτάρια σήμερα. Μπούχτισα! Μπούχτισα όσο δεν πάει και τότε μόνο ..ξεκλείδωσα. Άρχισα τότε μόλις να συνειδητοποιώ ότι είναι πράγματι καλοκαίρι, κι ότι δεν γυρνώ σπίτι παρέα με τον "Σίγμα", δεν κουβαλώ καν κιθάρα. Ότι σίγουρα δεν κουβαλώ και τη χαριτωμένη τρέλα του χειμώνα...
>>>
«Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε..»
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε..»
(Χ & Π Κατσιμίχας - "Νύχτωσε Νύχτα")
Δε θα χαθούμε βρε!.. αγαπητοί μου "Σίγμα" και "Πι", "Φι" και "Φι". Αλλά -πώς να το κάνουμε- ήταν λιγάκι μαγεμένο το σταυροδρόμι της φετινής χρονιάς. Δεν ήταν; Ήταν..
Και το μόνο σίγουρο είναι ότι το επόμενο σταυροδρόμι δε θα 'ναι πια το ίδιο.
Καλύτερο; Χμμ.. μακάρι!
Χειρότερο; Μην το αποκλείουμε. Του χαμού να μην είναι. Κι αναζητάμε κι εμείς σαν άλλοι Κατσιμίχες μια νύχτα να μας σκεπάσει, να μας παρηγορήσει.
Διαφορετικό θα είναι. Εμείς θα είμαστε διαφορετικοί. Αλλά εγώ έχω εμπιστοσύνη στο Φθινόπωρο, την ομορφότερη και πιο δυναμική εποχή του χρόνου. Την εποχή που μαζεύει κανείς τις σκέψεις του, που παίρνει τις αποφάσεις του.
>>>
«Είναι δύσκολο να διασχίσεις έναν δρόμο, όταν κάποιος σε περιμένει στο απέναντι πεζοδρόμιο», γράφει η René Belletto σ' ένα νουάρ βιβλίο της.
Γι' αυτό το καλοκαίρι αυτό θα 'ναι δύσκολο να το διασχίσω. Επειδή ξέρω ποιοι με περιμένουν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Καλή αντάμωση απέναντι, λοιπόν, προσοχή στις διαβάσεις. Εύχεστε θερμά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου