Φίλε, πάει και η Amy

* του Σπύρου Σεραφείμ

Αναπάντητες πολλές στο κινητό μου, πολλά μηνύματα, που μου έλεγαν ακριβώς το ίδιο: «Ρίξε μια ματιά στα sites. Φίλε, πάει κι η Amy».
 

«Οι υπηρεσίες πρώτης βοήθειας δέχθηκαν κλήση να μεταβούν στο διαμέρισμα της 27χρονης Γουάινχαουζ στο Κάμπτεν, ωστόσο δεν μπόρεσαν να τη σώσουν»...

Το να πεις ότι δεν περίμενες κάποια σχετική εξέλιξη, θα ήταν υποκριτικό. Το ότι η ίδια είχε προδιαγράψει την πορεία της δεν αποτελεί ύβρη προς έναν άνθρωπο που έφυγε, μια θλιβερή διαπίστωση είναι. Από τη μια είχαμε αυτή την απίστευτη φωνή και τη μοναδική ερμηνεία, για να εξαντλούνται όλα τα δημοσιογραφικά κλισέ, από την άλλη παρακολουθούσαμε όλο αυτό το ατελείωτο «μπες-βγες» στις κλινικές αποτοξίνωσης, για το ποτό, για τα ναρκωτικά και για τα δύο μαζί. Όταν έφτασε να ακυρώσει τη συναυλία της στην Αθήνα, όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική, ήμασταν πια βέβαιοι, ότι ο κατήφορος δεν είχε γυρισμό. Η Amy έκανε τα πάντα για να προστεθεί σε αυτόν τον ατελείωτο κατάλογο των 40 και πλέον χρόνων απωλειών, σ' αυτό το αυτοκαταστροφικό παιχνίδι του ροκ και των παρεμφερών μουσικών υδάτων που πήρε τα πιο γαμάτα παιδιά, για τη μεγάλη μπάντα του ουρανού. Η Winehouse είναι άλλο ένα σπουδαίο μυαλό που κάηκε νωρίς [...]. Η "rehab-no-no" είναι άλλη μια καταραμένη φυσιογνωμία που έζησε γρήγορα, που έκαψε «φλάντζες», που συνδέθηκε με το σύμπαν ερμηνεύοντας και της φάνηκε πολύ λίγο, πολύ τίποτε να γυρίσει πίσω, να είναι μια κοινή θνητή.

[...]

Είναι βέβαιο ότι η Amy, όπως πολλοί άλλοι, προκαλούσε απανωτές εκρήξεις στον εγκέφαλό της, με διάφορους τρόπους, μόνο και μόνο για να δει μέχρι πού φτάνει το σκοτάδι και το σύμπαν. Τα δοκίμαζε όλα, τα έκανε όλα, ζούσε γρήγορα, ατένιζε το λευκό των κλινικών. Έχω την αίσθηση ότι δεν ήθελε να ανατρέψει ό,τι επικρατούσε, δεν ήθελε να λέγεται επαναστάτρια, ανατρεπτική ή κάτι άλλο. Απλώς, ήθελε τον δικό της κόσμο, το δικό της τριπ, το δικό της παραμύθι. Τίποτε απ' όσα έκανε δεν έμοιαζε με όσα κάνουν οι άλλοι, δεν άκουγε κανέναν, ούτε καν τον πατέρα της που είχε προβλέψει το θάνατό της.

[...]

Ξέρετε, εγώ, όταν νυχτώνει και κοιτάζω στον ουρανό, δεν βλέπω μόνο χιλιάδες αστέρια, αλλά και τα πρόσωπα όσων γνωρίζω και έφυγαν, όσων η φωνή τους πλησίαζε το θείο και με τη ζωή τους το προκαλούσαν. Κι από εδώ και πέρα κι εσύ, αν στήσεις αυτί τα βράδια που η πλάση ησυχάζει, αν το θες πολύ, οι κολασμένοι ήχοι που έβγαζε το λαρύγγι της Έιμι, αυτές οι νότες που δραπετεύουν από το μαγαζί εκεί πάνω, θα έρθουν στ' αυτιά σου.

We only said goodbye with words
I died a hundred times
You go back to her
And I go back to, I go back to us
I'll go back to black...

Γι' αυτό σου λέω, οι άνθρωποι που αγαπάς δεν φεύγουν ποτέ. Κοίτα τ' αστέρια κι άκου.

Καληνύχτα, Amy...

* Απόσπασμα χθεσινοβραδινού άρθρου στο e-tetRadio. Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ.
** Το πορτρέτο είναι ένα ψηφιδωτό από ..χάπια, δημιούργημα του καλιφορνέζου καλλιτέχνη Jason Mecier. Το βρήκα εδώ.