Ένα ψέμα που το βάφτισαν τέχνη!

Μ' έσκασε μια χρονιά ολόκληρη.
Στα πλαίσια ανταλλαγής εμπειριών και ενδιαφερόντων, στις μουσικές, λογοτεχνικές, κινηματογραφικές (χμ, και αθλητικές!) μας κόντρες, έπεσε κάποτε στο τραπέζι του συναγωνισμού και το ..θεάτρο!

«Θέατρο; Τι είν' αυτό;», ήταν η αυθόρμητη απάντησή μου. Η επαφή μου με το "άθλημα" είναι τόση όσο να μην ξέρω πόσοι παίκτες παίζουν και με τι μπάλα..

«Μα πώς είναι δυνατόν να μην παρακολουθείς θέατρο; Διαβάζεις, ακούς μουσική, πηγαίνεις σινεμά.. δεν είναι παράξενο να μην έχεις βάλει στο ρεπερτόριό σου το θέατρο;», ανταπαντούσε εκείνη.

Αυτή η τέχνη, ομολογώ, μου ήταν/είναι άγνωστη. Στη μαθητική ζωή μου μια φορά παρακολούθησα θέατρο.. φιάσκο να το πω καλύτερα. Αργότερα πρόλαβα και είδα δυο φοιτητικές παραστάσεις. Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Μασκαρεμένοι ηθοποιοί που τρέχουν από δω κι από κει, πομπώδεις λόγοι, ποιητικές υπερβολές, ανούσια ξεφωνητά, δράμα τραβηγμένο απ' τα μαλλιά.. τι είχε να μου προσφέρει το θέατρο, απορούσα. Πού είναι ο ρεαλισμός του σινεμά, πού το βύθισμα στην αγωνία των μυθιστορημάτων, πού το σκίρτημα της καρδιάς σε μια μελωδία. Το θέατρο μπρος τους έμοιαζε με ψέμα. Ένα φτηνό ψεύτικο προϊόν. Κι από πότε το ψέμα το λέμε τέχνη; Από πάντα ε, χεχ!

***

 «Επτά μονόλογοι. Επτά καταθέσεις. Επτά εξομολογήσεις. Επτά ζωές. Που συναντιούνται στ’ αδιέξοδα της αποξένωσης...
Όλοι τους πρόσωπα αμήχανα. Που εκμυστηρεύονται. Μονολογούν. Γιατί αδυνατούν να επικοινωνήσουν. Τις ανικανοποίητες προσδοκίες. Τα χαμένα τους όνειρα. Που στοιχειώνουν...
Επτά συνηθισμένοι άνθρωποι. Που ξεγυμνώνουν τις ψυχές τους. Μπροστά στο σπαρακτικό κατώφλι της απώλειας. Που καλούνται να αντικρίσουν κατάματα τα αναπάντητα ερωτηματικά ενός ανακριτή...
Που ψάχνουν απεγνωσμένα 7 Λογικές Απαντήσεις»

Αυτή ήταν η πρώτη παράσταση που μου κίνησε το ενδιαφέρον κάμποσα χρόνια πριν. Ο τρόπος της, το μυστήριό της, η μέθοδος αποκάλυψης.

Ποτέ δεν έμαθα. Δεν πήγα.

***
 

«Λοιπόν, παίζεται μια καταπληκτική παράσταση που θα σου αρέσει πολύ. Είναι ό,τι πρέπει για σένα. Δεν είναι συμβατική, έχει πλοκή, κρατάει το ενδιαφέρον, παίζεται και δίπλα στο σπίτι σου! Λοιπόν, αποφάσισε, πότε θα πάμε;». Να σου πάλι η φωνή της "Φι". Όπως πάντα, πειστική, με το μοναδικό χάρισμα να κάνει το πιο βαρετό πράγμα να ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον.

"Η Μέθοδος Γκρόνχολμ". Περί αυτής ο λόγος. Που το 2003 γυρίστηκε και ταινία με τον τίτλο "El Metodo".

Βρήκα χίλιους-δυο λόγους να μην μπορώ να πάω. Οι δυο ήταν πραγματικοί. Οι χίλιοι ακόμη με κυνηγάνε. Από τις τύψεις "κατέβασα" την ταινία. Αργότερα το χιλιο-μετάνιωσα, όταν έμαθα από την "Κάπα" ότι η παράσταση ήταν υπέροχη.
«Και γιατί δε με είπες να 'ρθω;», το δικό μου παράπονο.
«Γιατί, πόσες άλλες φορές που σου είπα δεν ήρθες.. Αφού δε σ' αρέσει το θέατρο!». Αλήθεια είναι.

Την ταινία ακόμα να τη δω. Περιμένω να ξαναπετύχω την παράσταση (λέμε τώρα, χεχ!)

***

Στην τρίτη κρούση υποσχέθηκα να βάλω τα δυνατά μου. Να ανακαλύψω τι επιτέλους είναι αυτό το θέατρο! Και η κρούση ήρθε και κατάφερα να μη βρω χίλιους-δυο λόγους να λείπω. Βρήκα έναν. Και έλειπα.

Αυτή τη φορά η υπόσχεση ήρθε τούμπα. Έβαλα στη "Φι" να υποσχεθεί ότι με τη νέα σεζόν θα με ξανα-προσκαλέσει. Κι εγώ να προσπαθήσω να μη βρω ούτε ένα λόγο. Γέλασε. Το δέχτηκε.

***
 

Χθες πήρα το βάπτισμα του ..θεάτρου! Αναπάντεχα, ανυποψίαστα, σχεδόν απρογραμμάτιστα. Με συνοπτικές διαδικασίες έπεσαν οι προτάσεις, ξύπνησε το ενδιαφέρον. "Άμλετ". Σκοτεινό, ετοιμόρροπο, φαυλοκυκλικό. Με δελεαστική αφίσα και γνωστό καστ ηθοποιών. Παραδόθηκα εύκολα. Πόσο ν' αντέξει κανείς στην άμυνα; Ο στόχος; Να μη βαρεθώ φυσικά!
 

Και σ' αυτό βοήθησε τα μέγιστα η άλλη "Φι". Εξίσου πειστική, με το μοναδικό χάρισμα να διηγείται με ενδιαφέρον ιστορίες ρουτίνας. Απ' αυτές που τη στοιχειώνουν κάθε μέρα. Απ' αυτές που με θρέφουν, που ρουφώ σαν "μαύρο" ατέλειωτο βιβλίο. Και στο ρόλο της χθες άψογη! Να μου εξηγεί το "άθλημα", πώς παίζεται, με τι κανόνες, τι ρυθμό. Απ' το πρώτο ως το τελευταίο παρατεταμένο χειροκρότημα.

Αν μου άρεσε; Το διασκέδασα.
Αν θα το ξανακάνω; Με την ίδια παρέα ναι. Ακόμα πρωτάρης είμαι, θέλω τον προπονητή μου! Με εφάμιλλη παρέα το συζητώ.
Μόνος; Στο σινεμά μου 'χει γίνει απολαυστική συνήθεια. Εδώ θα περάσουν χρόνια...

Αφιερωμένο στη "Φι" που μ' έσπρωξε και τη "Φι" που μου 'μαθε τις πρώτες κινήσεις. Με σωσίβιο φυσικά! Τις ευχαριστώ από καρδιάς. Το ξέρουν.

Σε μένα μένει τώρα το «σκάσε και κολύμπα!»