πονηρό Καλοκαίρι

[...]

και η καρδιά σου θα γελάει
και την αγάπη θα μοιράζεται
εσύ όμως να θυμάσαι
μη συμβιβάζεσαι

λέει ένα υπέροχο τραγούδι, που αποκλείεται να μάθουμε και φέτος στην κατασκήνωση.

Κατασκήνωση... η αρχή και το τέλος του Καλοκαιριού. Το τέλος της περασμένης και η αρχή της νέας Χρονιάς. Η κλωτσιά στα πισινά που με σπρώχνει για μήνες. Το σημείο καμπής της Χρονιάς που μετά απ' αυτό ποτέ τίποτα δεν είναι το ίδιο. Μετά την κατασκήνωση ποτέ δεν είμαι ο ίδιος.

Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, εύχομαι να βγω καλύτερος, ωριμότερος. (Γιατί παραμονή της κατασκήνωσης τα έκανα θάλασσα, τ' ομολογώ! Λυπάμαι αγαπητοί μου. Ας με συγχωρέσει, ελπίζω. Κι εγώ θα βάλω τα δυνατά μου, τον καλύτερο εαυτό μου θα βάλω, να ξανακερδίσω την εμπιστοσύνη, την ευχαρίστηση, την άνετη και φιλική επικοινωνία που είχαμε ως τώρα.)

***

Κι εσείς, μη συμβιβαστείτε αυτό το Καλοκαίρι. Ούτε με τη δουλειά που τρέχει, αλλά ούτε και με το «φίλο που φωνάζει διακοπές» ("βάσανο" δεν τον χαρακτηρίζει ο Κραουνάκης;). Ούτε με τα χτυποκάρδια και τους έρωτες που ξεφυτρώνουν δω και κει, αλλά ούτε και με τις απαλεψιές και τις στενοχώριες που σέρνουν από πίσω τους.

Πάντα το λέω, είναι πονηρό το Καλοκαίρι. Μην το αφήσετε να σας ξεγελάσει. Κλέψτε του τις ευτυχισμένες στιγμές (από τα ταξίδια, τις γνωριμίες, τα βιώματα), έχει μπόλικες, μην το αφήσετε όμως να σας πουλήσει -δώρο τάχα!- και τη μελαγχολία που συνοδεύει το τέλος τους.

Καλή καρδιά βρε..