* του Βασίλη Βασιλικού
Θυμάμαι ήταν Πρωτομαγιά του 1976, βρισκόμουν στο Λεμονοδάσος του Πόρου, μέσα στις ευωδιές της άνοιξης, και ανέβαινα χαρούμενος το μονοπάτι, όταν από μια νεαροπαρέα που κατέβαινε με το τρανζιστοράκι στη διαπασών άκουσα την είδηση. Μεταμορφώθηκα για λίγα λεπτά σε δέντρο από την ακινησία, ως κεραυνόπληκτος.
Μία και δύο, επέστρεψα στο ξενοδοχείο κι όρμησα στην τηλεόραση. Είχε ένα χαζό πρόγραμμα, γύρισα στην ΥΕΝΕΔ κι εκεί το ίδιο. Περίμενα «έκτακτο δελτίο» εις μάτην. Ραδιόφωνο δεν υπήρχε εκεί κοντά. «Το φάγαν το παλικάρι» μου ψιθύρισε στο αυτί ο ξενοδόχος. Χαρούμενοι εκδρομείς μπαινόβγαιναν στο ξενοδοχείο. Πήγα στο τηλέφωνο να πάρω ένα φίλο μου δημοσιογράφο, βούιζε συνεχώς. Ώσπου φτάσαν οι ειδήσεις στη μία. Κι εκεί ο τηλεπαρουσιαστής είπε για κάτι ποσοστά οινοπνεύματος που βρέθηκαν στο αίμα του που ούτε ελέφαντας δε θα τα άντεχε, όχι άνθρωπος. Τρεις βραδιές πριν ήμασταν σε μια ταβέρνα στην οδό Αθηναίων Εφήβων στο Λυκαβηττό. Φτάναν συνέχεια στο τραπέζι μας παγωμένες φιάλες άσπρου κρασιού κερασμένες από «θαυμαστές» του. Τώρα που αναλογιζόμουν τις φάτσες τους μου θύμιζαν έντονα παρακρατικούς τραμπούκους. Ο Αλέκος ήπιε, όπως το συνήθιζε, αρκετά, αλλά όταν μπήκε στο αμάξι του, το μοιραίο Mirafiori που λίγο καιρό πριν του είχε χαρίσει η Φαλάτσι, όχι μόνο δεν οδηγούσε σαν πιωμένος, αλλά εντύπωση μου έκανε η επιδεξιότητά του στις στροφές.
Πώς, λοιπόν, έπεσε στην τάφρο στις έξι τα ξημερώματα; Στη μικρή οθόνη ο παρουσιαστής διόρθωσε σε λίγο το λάθος του για το οινόπνευμα. Δεν ήταν 0,5, αλλά 0,0005. Πάλι καλά. Κάποιος θα του πάτησε τις φωνές από το κοντρόλ-ρουμ. Την επομένη η γαλλική εφημερίδα «Monde» είχε ένα σκίτσο του ντεραπαρίσματος, με τα λάστιχα του Mirafiori να σχηματίζουν ένα Ζ. Τις επόμενες ημέρες κατέφτασαν από όλους τους ξένους εκδότες μου τηλεγραφήματα όπου μου προσέφεραν τεράστια ποσά ως προκαταβολή για να γράψω το νέο «Ζ», τη νέα πολιτική δηλαδή δολοφονία. Δεν απάντησα σε κανέναν. Ήθελα να βεβαιωθώ πρώτα αν ήταν δολοφονία ή τυχαίο-τροχαίο.
Δύο μήνες μετά δεν είχα κατασταλάξει σε κάτι. Ως δημοσιογράφος παρακολουθούσα τις δίκες, τους μάρτυρες με φάτσες όμοιες με αυτούς που τον κερνούσαν άσπρο, παγωμένο κρασί στην ταβέρνα. Δεν έβγαζα άκρη. 35 χρόνια μετά εξακολουθώ να μη βγάζω.
* Άρθρο στο περιοδικό 4Τροχοί, τεύχος 488 - Μάιος 2011. Μπορείτε να το διαβάσετε και εδώ.
«... 35 χρόνια συμπληρώνονται εφέτος
από το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη...»
Θυμάμαι ήταν Πρωτομαγιά του 1976, βρισκόμουν στο Λεμονοδάσος του Πόρου, μέσα στις ευωδιές της άνοιξης, και ανέβαινα χαρούμενος το μονοπάτι, όταν από μια νεαροπαρέα που κατέβαινε με το τρανζιστοράκι στη διαπασών άκουσα την είδηση. Μεταμορφώθηκα για λίγα λεπτά σε δέντρο από την ακινησία, ως κεραυνόπληκτος.
Μία και δύο, επέστρεψα στο ξενοδοχείο κι όρμησα στην τηλεόραση. Είχε ένα χαζό πρόγραμμα, γύρισα στην ΥΕΝΕΔ κι εκεί το ίδιο. Περίμενα «έκτακτο δελτίο» εις μάτην. Ραδιόφωνο δεν υπήρχε εκεί κοντά. «Το φάγαν το παλικάρι» μου ψιθύρισε στο αυτί ο ξενοδόχος. Χαρούμενοι εκδρομείς μπαινόβγαιναν στο ξενοδοχείο. Πήγα στο τηλέφωνο να πάρω ένα φίλο μου δημοσιογράφο, βούιζε συνεχώς. Ώσπου φτάσαν οι ειδήσεις στη μία. Κι εκεί ο τηλεπαρουσιαστής είπε για κάτι ποσοστά οινοπνεύματος που βρέθηκαν στο αίμα του που ούτε ελέφαντας δε θα τα άντεχε, όχι άνθρωπος. Τρεις βραδιές πριν ήμασταν σε μια ταβέρνα στην οδό Αθηναίων Εφήβων στο Λυκαβηττό. Φτάναν συνέχεια στο τραπέζι μας παγωμένες φιάλες άσπρου κρασιού κερασμένες από «θαυμαστές» του. Τώρα που αναλογιζόμουν τις φάτσες τους μου θύμιζαν έντονα παρακρατικούς τραμπούκους. Ο Αλέκος ήπιε, όπως το συνήθιζε, αρκετά, αλλά όταν μπήκε στο αμάξι του, το μοιραίο Mirafiori που λίγο καιρό πριν του είχε χαρίσει η Φαλάτσι, όχι μόνο δεν οδηγούσε σαν πιωμένος, αλλά εντύπωση μου έκανε η επιδεξιότητά του στις στροφές.
Πώς, λοιπόν, έπεσε στην τάφρο στις έξι τα ξημερώματα; Στη μικρή οθόνη ο παρουσιαστής διόρθωσε σε λίγο το λάθος του για το οινόπνευμα. Δεν ήταν 0,5, αλλά 0,0005. Πάλι καλά. Κάποιος θα του πάτησε τις φωνές από το κοντρόλ-ρουμ. Την επομένη η γαλλική εφημερίδα «Monde» είχε ένα σκίτσο του ντεραπαρίσματος, με τα λάστιχα του Mirafiori να σχηματίζουν ένα Ζ. Τις επόμενες ημέρες κατέφτασαν από όλους τους ξένους εκδότες μου τηλεγραφήματα όπου μου προσέφεραν τεράστια ποσά ως προκαταβολή για να γράψω το νέο «Ζ», τη νέα πολιτική δηλαδή δολοφονία. Δεν απάντησα σε κανέναν. Ήθελα να βεβαιωθώ πρώτα αν ήταν δολοφονία ή τυχαίο-τροχαίο.
Δύο μήνες μετά δεν είχα κατασταλάξει σε κάτι. Ως δημοσιογράφος παρακολουθούσα τις δίκες, τους μάρτυρες με φάτσες όμοιες με αυτούς που τον κερνούσαν άσπρο, παγωμένο κρασί στην ταβέρνα. Δεν έβγαζα άκρη. 35 χρόνια μετά εξακολουθώ να μη βγάζω.
* Άρθρο στο περιοδικό 4Τροχοί, τεύχος 488 - Μάιος 2011. Μπορείτε να το διαβάσετε και εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου