ποδηλατ..τ-τ-τέλειο!

«Βρε Ν., τι θα γίνει, πότε θα έρθεις μόνιμα στα Τρίκαλα να κάνουμε ποδηλατάδες;».

Ο Λ., φίλος από το Λύκειο, "ανέστησε" πρόσφατα από το μηδέν το δικό του mountain, το έβαψε σε ονειρικό λευκό-περλέ χρώμα, του πέρασε καινούρια εξαρτήματα σε μαύρο και απέκτησε το ποδήλατο των ονείρων του. Του κόστισε κάτι παραπάνω, αλλά καινούριο να έπαιρνε αποκλείεται να ήταν τόσο όμορφο.

«Μωρε, να 'ρθω να κάνουμε..», του λέω, «..αλλά ξέρεις τι θέλω βρε συ Λ.; Θέλω ένα από 'κείνα τα παλιά αγωνιστικά ποδήλατα, με το λεπτό σκελετό, τις λεπτούλικες ρόδες και το γυριστό τιμόνι... αν πέσει το μάτι σου σε κανένα καμια φορά.. χρόνια ψάχνω ένα».

Είναι να μην προκαλέσεις το Λ. με κάτι.. Έγνεψε το κεφάλι ότι το κατάλαβε και δεν είπε τίποτα.. για λίγα δευτερόλεπτα.

- «Γιώργο!", φώναξε έναν από την παρέα που βημάτιζε πιο μπροστά, «ένα ποδήλατο που είχες παλιά, το θυμάσαι; τι το έκανες;»
- «Εκεί στον ακάλυπτο το είχα παρατήσει.. Ούτε που ξέρω τι απέγινε.»
- «Το θέλεις;»
- «Μπα, για πέταμα το έχω.. αν είναι ακόμα εκεί».

Το μεσημέρι πέρασα από το μαγαζάκι που συντηρεί ο Λ., σήμα κατατεθέν για όλη τη γειτονιά. Χτύπησα την πόρτα στην κοντινή ..γιάφκα -ένα ισόγειο γκαράζ διαμορφωμένο σε γκαρσονιέρα, σημείο συνάντησης άλλοτε της σχολικής μας παρέας- δεν πήρα απάντηση. Έστριψα στη γωνία και πάτησα το κουμπί στο θυροτηλέφωνο. Μου άνοιξε χωρίς να απαντήσει. Ανέβηκα στο διαμέρισμα στον 4ο όροφο. Τον είδα κατσούφη.

«Λυπάμαι ρε Ν. Το ποδήλατο έχει κάνει φτερά. Θα το πέταξαν τις προάλλες που ήρθαν να περάσουν τις εγκαταστάσεις για το αέριο.. είχε πολύ παλιατζούρα εκεί πέρα». Αυτά μου είπε κοφτά κι εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω ότι άργησα μια βδομάδα γι' αυτό που έψαχνα κάμποσα χρόνια.. Μου 'κανε νόημα να πάμε κάτω στο μαγαζάκι. Είχε αργήσει και έπρεπε να επιστρέψει. Κατέβηκα όλο απογοήτευση. Βγήκαμε στο πεζοδρόμιο και καθώς περνούσαμε κάθετα το δρόμο, έγνεψε προς τον απέναντι τοίχο και είπε βιαστικά: «εκεί είναι.. δικό σου!». Κι αμέσως εξαφανίστηκε στο μαγαζί.

Έμεινα "παγωτό". Μπροστά μου είχα το ποδήλατο των δικών μου ονείρων. Αυτό που από πιτσιρικάς ήθελα, αλλά για χίλιους λόγους δεν μπορούσα να πάρω. Αυτό που χάζευα και ζήλευα στα ξαδέρφια μου. Αυτό που είχα βάλει πείσμα να βρω και να το χρησιμοποιήσω, κι ας έφτασα τα πρώτα μου -άντα. Ανθρακί, με αστραφτερό γυριστό τιμόνι, κουδουνάκι, τρόμπα περασμένη σε υποδοχές στο σκελετό και δυναμό για το εμπρός φανάρι. Λεπτεπίλεπτο, έτοιμο να σπάσει στην πρώτη επαφή! Τι κι αν είχε ξεχαρβαλωμένες ρόδες, κομμένα συρματόσχοινα, σκουριασμένη αλυσίδα. Όλα φτιάχνονται.. όλα θα φτιάξουν!

«Δε φαντάζεσαι τι χαρά μου δίνεις", του λέω.. "προβλέπω να μην το ξεχνάω και ποτέ..»
«Το πήρες κι έφυγες», μου λέει, «..δρόμο!»

Ε, το πήρα κι έφυγα!

Τώρα στέκει στο υπόγειο του σπιτιού μου, έτοιμο για αποκατάσταση και επαναλειτουργία. Θα χρειαστεί μπόλικη δουλίτσα και κάμποσα ανταλλακτικά.
Αλλά θα γίνει τ-τ-τέλειο!!