Ο αγαπημένος μου κύριος Βερν

Τέσσερις λογοτεχνο-αναγνωστικές περίδους μπορώ να διακρίνω στη σύντομη ζωή μου. Έμαθα να διαβάζω σε προσχολική ηλικία με τα παραμύθια του Αισώπου, εκτόξευσα την παιδική φαντασία μου και ονειρεύτηκα με τα μυθιστορήματα του Βερν, ικανοποίησα την εφηβική μου περιέργεια με τις αινιγματικές ιστορίες της Άγκαθα Κρίστι και κατέληξα να εξημερώνω τους ενήλικους φόβους μου με Ελλρόυ και Ιζζό.

Πιο σημαντικός; Με τα δάκτυλα βουτηγμένα στη ζαβολιάρα σκέψη μου, πληκτρολογώ.. τα μυθιστορήματα του Βερν φυσικά, που σαν σήμερα (όπως μας πληροφορεί η google), το 1828, γεννήθηκε. Αν στους καλούς γονείς και στους μύθους του Αισώπου οφείλω τις αρχές μου, τα προσωπικά μου αξιώματα, αν στην Κρίστι και στον Ελλρόυ αποδώσω την εξερεύνηση του απίθανου, την αποδοχή του σκοτεινού, στον Βερν χρωστώ την αφοσίωσή μου στις πρακτικές επιστήμες. Πώς να ξεχάσω την αγωνιώδη μου επανάληψη της «Μυστηριώδους Νήσου» και ειδικά το σημείο εκείνο όπου ο λοχαγός Σμιθ υπολόγισε το ύψος ενός βουνού στο νησί με τη μέθοδο των όμοιων τριγώνων!! Τι φοβερή ανακάλυψη για μένα! (που ήμουν του Δημοτικού και μάθαινα Γεωμετρία Γ' Γυμνασίου!) Ή το πώς η καταιγίδα έφτιαχνε γυαλί στην αμμουδιά, πώς άναψαν φωτιά με το τελευταίο βρεγμένο σπίρτο..

Να θυμηθώ τις «20.000 λεύγες κάτω από τις θάλασσες», που διάβασα σε δυο δόσεις.. ένα καλοκαίρι στο χωριό η πρώτη, κι όταν φύγαμε το Σεπτέμβρη δεν ήθελα να "δανειστώ" το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του πατέρα στο χωριό κι έτσι συνέχισα το βιβλίο το επόμενο καλοκαίρι!! (τραγικό, ε..). Μια χαρά, όμως, δανειζόμουν ένα-ένα τα βιβλία του από τη δημοτική βιλιοθήκη, που πρέπει να είχε -αν όχι όλα- τα περισσότερα από τα 56 μεγάλα του μυθιστορήματα. Μέχρι να μεγαλώσω και να με συστήσει η mrs Ντέμπορα (των Αγγλικών) την Άγκαθα Κρίστι, πρόλαβα και διάβασα 18 βιβλία του, όλα σε εκδόσεις Αστήρ-Παπαδημητρίου (με τα χοντρά έγχρωμα εξώφυλλα), τα περισσότερα από 2 και 3 φορές. Αχόρταγος! Έκτοτε δεν έχω ξαναδιαβάσει 2η φορά κανενός συγγραφέα βιβλίο.

Αγαπημένα μου; Μα φυσικά η Νήσος (τελευταίο μέρος της άτυπης τριλογίας του καπετάν Νέμο, που ξεκίνησε με «Τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ» και συνεχίστηκε με τις 20.000 λεύγες), τα «Από τη Γη» και «Γύρω από τη Σελήνη», το ανέμελο-ταξιδιάρικο «Δυο χρόνια διακοπές», ο υπέροχος ήρωας «Μιχαήλ Στρογκώφ».

Κι όταν ένα καλοκαίρι στην κατασκήνωση, στο Λύκειο πλέον, διάβασα τη βιογραφία του, τις αναζητήσεις, τα ταξίδια του, τις φουτουριστικές ιδέες του, έκλεισα με τιμή και συγκίνηση το τεράστιο αυτό κεφάλαιο των λογοτεχνικών μου αναζητήσεων. Τα βιβλία του παραμένουν πεισματικά στη βιβλιοθήκη μου, που στενάζει από έλλειψη χώρου. Αρνούμαι να τα πακετάρω και να τα κλωτσήσω στο υπόγειο, δεν τους ταιριάζει, δεν μου πάει. Είναι ο πολυκοπιασμένος θησαυρός μου. Ο παιδικός ξοδεμένος χρόνος μου. Η αρχή της σταδιοδρομίας μου στη σφαίρα της πρακτικής, της φαντασίας, των ονείρων.