Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Μια αγκαλιά για τη Λούσι


Φρένα που πυρώνουν τους δίσκους, λάστιχα που στριγγλίζουν στην τραχιά άσφαλτο.. περιμένω το μπαμ. Μα αυτό δεν έχει τον αναμενόμενο ήχο της λαμαρίνας που συμπλέκεται και τσαλακώνεται στη στιγμή. Έρχεται υπόκωφο, μονωμένο. Περιμένω παρόλα αυτά τις φωνές. Κι ακολουθούν οι λυγμοί μιας κοπέλας, ωχ Θε μου.

Γέρνω στα κάγκελα του μπαλκονιού, οι αγκώνες τσουρουφλίζονται στην καυτή μαύρη σωλήνα. Αυτό με κάνει να μη σκέφτομαι τα γυμνά μου πόδια που ζεσταίνονται στο ανοιχτόγκριζο πλακάκι. Σιγά μην έψαχνα τις παντόφλες μου μες στη βιασύνη. Πρόλαβα μονάχα ν' αναποδογυρίσω το βιβλίο, ένα τρυφερό αστυνομικό του Τζων Μπάνβιλ, που μου κρατούσε μεσημεριάτικη παρέα.. τα βιβλία μου 'μειναν μονάχα, πιστή, τρυφερή συντροφιά.

Κοιτώ πρώτα τριγύρω τον κόσμο που έχει βγει στα μπαλκόνια του, υπερνικώντας τη γλυκιά υπνωτική ζάλη του μεσημεριού. Η συνηθισμένη διασταύρωση αριστερά είναι παραδόξως καθαρή, κοιτώ μετά στο βάθος δεξιά. Μια κοπελίτσα στα γόνατα πνίγει το κλάμα της. Με το ένα χέρι ψάχνει στην τσάντα της το κινητό, με το άλλο χαϊδεύει τη Λούσι. Την γαλήνια Λούσι. Την ξέψυχη Λούσι.
«τώρα μόλις.. δεν ξέρω ποιος, έφυγε.. ένα παλιό κόκκινο..»
«..έλα γρήγορα!»
Μια γειτόνισσα έτρεξε για παρηγοριά, οι άλλες ρωτούσαν τι και πώς. Στο τέλος του δρόμου ένα αυτοκίνητο εμφανίστηκε. Έστριψε αργά και διερευνητικά. Ένα παλιό κόκκινο, το είδα και το τύπωσα στη μνήμη μου. Κοντοστάθηκε, έκανε αναστροφή και χάθηκε ήρεμα όπως ήρθε. Και δεν το είδε ξανά άλλος κανείς.

Ήρθε γρήγορα. Σταμάτησε βιαστικά στο πλάι, βγήκε από το αυτοκίνητο και όρμηξε στην αγκαλιά της κοπελίτσας.
«ψόφησε; ..ψόφησε»

Today's Soundtrack:
"Αγκάλιασέ με, δεν ήθελα ποτέ να σε πληγώσω"


Τα μάτια μου πόνεσαν ξαφνικά και έγειρα το κεφάλι χάμω. Σαν να σουρούπωσε λιγάκι μου φάνηκε. Πόσο εύθραυστο είναι αυτό που λέμε ζωή, δεν κατάφερα να το χωρέσω εκείνη τη στιγμή. Μια σκυλίτσα που έφυγε δίχως ένα τόσοδά γρύλισμα μου κουρέλιασε τη διάθεση. Κι εκείνο το κόκκινο παλιό αυτοκίνητο..

Κι η κοπελίτσα που έχασε την πιστή, τρυφερή συντροφιά της. Της έμεινε όμως η ανθρώπινη αγκαλιά, η ανεξάντλητη αυτή πηγή ασφάλειας και τρυφερότητας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου