* της Νίνας Κουλετάκη
Δειλινό.
Ένα μπαλκόνι σ’ ένα ορεινό τοπίο.
Δυο άντρες καθισμένοι σε πολυθρόνες: Αυτός-που-είναι κι Αυτός-που-θάθελε.
Μπροστά τους στροβιλίζεται, στο ρυθμό μιας μουσικής που μόνο εκείνη ακούει, μια γυναίκα.
Μιλάει ο Αυτός-που-θάθελε.
Κοιτάζει την γυναίκα, μα απευθύνεται στον άνδρα.
Today's Soundtrack:
Anima | Sanjuro | ft. Onirama
Να την προσέχεις
"Κάποια βράδια κάτι θα πάθει νομίζει,
να της κρατάς συντροφιά μέχρι τα μάτια να κλείσει.
Κι αν ποτέ σου θυμώσει δώσ' της μόνο αγάπη."
Πώς είναι μαζί της; Πώς είναι να σ’ έχει αναγνωρίσει ως έρωτα με την πρώτη ματιά, με την ίδια ευκολία που αναγνωρίζει κανείς τα σκίτσα του Λεονάρντο, τις μπαλλαρίνες του Ντεγκά, τα καμπαρέ του Λωτρέκ;
Πώς είναι να σου γράφει τις λέξεις τις πιο ερωτικές, χωρίς ν’ ανησυχεί ότι κάποτε θα της τελειώσουν, μιας κι αποτελείς την έμπνευσή της και θα εφεύρει άλλες, νέες, άφθαρτες κι ανείπωτες, μόνο για εσένα;
Πώς είναι να ταξιδεύει με το μυαλό της σ’ όλους τους τόπους που έχει βρεθεί χωρίς εσένα και να ξαναζεί τα ταξίδια αυτά μ’ εσένα πλάι της;
Πώς είναι να χάνεται στα μάτια σου και να σε συναντά στα βάθη τους όπως ήσουν παιδί;
Πώς είναι να σε κάνει ήλιο της και να πετά προς το μέρος σου φορώντας κερένια φτερά, χωρίς να νοιάζεται αν η φωτιά σου τα λειώσει και γκρεμοτσακιστεί;
Πώς είναι να σε θαυμάζει γι αυτό που είσαι κι όχι γι αυτό που θάθελες να είσαι;
Πώς είναι ν’ αγαπάει το κορμί σου ως έχει, χωρίς σχόλια, χωρίς συγκρίσεις ενσυνείδητες κι ασυνείδητες, χωρίς διορθωτικές παραινέσεις;
Πώς είναι να λατρεύει τα χέρια σου γύρω της, πάνω της;
Πώς είναι, φορές-φορές, να της χαράζεις τον γυάλινο κόσμο της με το διαμάντι της καρδιάς σου κι εκείνη να μένει ν’ αποθαυμάζει τα σχέδια, αδιαφορώντας για τον πόνο;
Πώς είναι όλα της τα κύτταρα να την ειδοποιούν κάθε φορά που «αγαπάς» άλλη; Πώς είναι κάθε φορά να πεθαίνουν; Πώς είναι ν’ αναγεννιούνται στο επόμενο, προγραμματισμένο άγγιγμά σου; Πώς είναι να γίνεται αυτό αενάως και να σ’ αγαπάει ακόμα; Πώς είναι να την μεταμορφώνεις σε θηλυκό Σίσσυφο και να επιμένει;
Πώς είναι να έχει κόψει τον εγωϊσμό της με το ψαλίδι σε χάρτινες πεταλούδες και να τις έχει αφήσει να πετάξουν απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο στο πρωϊνό αεράκι;
Πώς είναι να λαχταρά ν’ ακούσει να της απευθύνεις την εξομολόγηση του Λήσταρχου Νταβέλη, αλλά να μπορεί να ζει και χωρίς αυτή;
Πώς είναι να την κάνεις τόσο ευτυχισμένη;
>>>
Πες. Τι ανεκτίμητο καλό έχεις κάνει στον κόσμο, για ν΄αξίζεις κάτι τέτοιο; Πες. Πόσο αφόρητα έχεις υποφέρει στη ζωή σου, για ν’ ανταμοίβεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο; Πες. Πώς γίνεται να είσαι τόσο τυχερός και τόσο ευλογημένος;
Πες. Πώς είναι να σε θέλει;
Πες. Κι εγώ θα σου πω πώς είναι να μη με θέλει.
* Πώς είναι, κάθε φορά που διαβάζω ανάρτηση της Nina C να ήθελα να την έχω γράψει εγώ, χμ; Ευτυχώς που συγκρατούμαι και τις διαχειρίζομαι με φειδώ! Τη συγκεκριμένη θα την κρατούσα -όπως τόσες άλλες- μόνο για μένα σαν μικρό-μικρό διαμαντάκι, αν δεν άκουγα σήμερα το πρωί πρώτη φορά το γλυκερό τραγουδάκι του Sanjuro "Να την προσέχεις", που μοιάζει σαν εναλλακτική ανάγνωση του κειμένου. Το σκίτσο, δε, ήρθε και έδεσε σαν σιωπηρή απάντηση του Αυτός-που-είναι στον πονεμένο χείμαρρο του άλλου άνδρα. Ολόκληρη η ανάρτηση από εδώ.
Δειλινό.
Ένα μπαλκόνι σ’ ένα ορεινό τοπίο.
Δυο άντρες καθισμένοι σε πολυθρόνες: Αυτός-που-είναι κι Αυτός-που-θάθελε.
Μπροστά τους στροβιλίζεται, στο ρυθμό μιας μουσικής που μόνο εκείνη ακούει, μια γυναίκα.
Μιλάει ο Αυτός-που-θάθελε.
Κοιτάζει την γυναίκα, μα απευθύνεται στον άνδρα.
Today's Soundtrack:
Anima | Sanjuro | ft. Onirama
Να την προσέχεις
"Κάποια βράδια κάτι θα πάθει νομίζει,
να της κρατάς συντροφιά μέχρι τα μάτια να κλείσει.
Κι αν ποτέ σου θυμώσει δώσ' της μόνο αγάπη."
Πώς είναι μαζί της; Πώς είναι να σ’ έχει αναγνωρίσει ως έρωτα με την πρώτη ματιά, με την ίδια ευκολία που αναγνωρίζει κανείς τα σκίτσα του Λεονάρντο, τις μπαλλαρίνες του Ντεγκά, τα καμπαρέ του Λωτρέκ;
Πώς είναι να σου γράφει τις λέξεις τις πιο ερωτικές, χωρίς ν’ ανησυχεί ότι κάποτε θα της τελειώσουν, μιας κι αποτελείς την έμπνευσή της και θα εφεύρει άλλες, νέες, άφθαρτες κι ανείπωτες, μόνο για εσένα;
Πώς είναι να ταξιδεύει με το μυαλό της σ’ όλους τους τόπους που έχει βρεθεί χωρίς εσένα και να ξαναζεί τα ταξίδια αυτά μ’ εσένα πλάι της;
Πώς είναι να χάνεται στα μάτια σου και να σε συναντά στα βάθη τους όπως ήσουν παιδί;
Πώς είναι να σε κάνει ήλιο της και να πετά προς το μέρος σου φορώντας κερένια φτερά, χωρίς να νοιάζεται αν η φωτιά σου τα λειώσει και γκρεμοτσακιστεί;
Πώς είναι να σε θαυμάζει γι αυτό που είσαι κι όχι γι αυτό που θάθελες να είσαι;
Πώς είναι ν’ αγαπάει το κορμί σου ως έχει, χωρίς σχόλια, χωρίς συγκρίσεις ενσυνείδητες κι ασυνείδητες, χωρίς διορθωτικές παραινέσεις;
Πώς είναι να λατρεύει τα χέρια σου γύρω της, πάνω της;
Πώς είναι, φορές-φορές, να της χαράζεις τον γυάλινο κόσμο της με το διαμάντι της καρδιάς σου κι εκείνη να μένει ν’ αποθαυμάζει τα σχέδια, αδιαφορώντας για τον πόνο;
Πώς είναι όλα της τα κύτταρα να την ειδοποιούν κάθε φορά που «αγαπάς» άλλη; Πώς είναι κάθε φορά να πεθαίνουν; Πώς είναι ν’ αναγεννιούνται στο επόμενο, προγραμματισμένο άγγιγμά σου; Πώς είναι να γίνεται αυτό αενάως και να σ’ αγαπάει ακόμα; Πώς είναι να την μεταμορφώνεις σε θηλυκό Σίσσυφο και να επιμένει;
Πώς είναι να έχει κόψει τον εγωϊσμό της με το ψαλίδι σε χάρτινες πεταλούδες και να τις έχει αφήσει να πετάξουν απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο στο πρωϊνό αεράκι;
Πώς είναι να λαχταρά ν’ ακούσει να της απευθύνεις την εξομολόγηση του Λήσταρχου Νταβέλη, αλλά να μπορεί να ζει και χωρίς αυτή;
Πώς είναι να την κάνεις τόσο ευτυχισμένη;
>>>
Πες. Τι ανεκτίμητο καλό έχεις κάνει στον κόσμο, για ν΄αξίζεις κάτι τέτοιο; Πες. Πόσο αφόρητα έχεις υποφέρει στη ζωή σου, για ν’ ανταμοίβεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο; Πες. Πώς γίνεται να είσαι τόσο τυχερός και τόσο ευλογημένος;
Πες. Πώς είναι να σε θέλει;
Πες. Κι εγώ θα σου πω πώς είναι να μη με θέλει.
adis99, έδωσες ποτέ την ευκαιρία σε κανέναν να σου δείξει πώς είναι να σε θέλουν ή κολλάς μόνο σε χαμένες υποθέσεις; Πρόσεξε το αυτό φίλε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤ' αναλογίζομαι συχνά και τούτη εδώ την ώρα εντονότερα.. Ότι δεν υπάρχει καλύτερο, ομορφότερο, πιο γλυκό δώρο απ' το να εκφράζεις στον άλλο ό,τι όμορφο νιώθεις για 'κείνον. Ό,τι όμορφο και ειλικρινές. Είναι ένα δώρο στην κυριολεξία ανεκτίμητο και το πιο σπουδαίο είναι ότι δεν είναι μονάχα δώρο στον άλλο, ταυτόχρονα είναι δώρο και στον εαυτό σου. Που ξεπέρασες την κλειστή καρδιά σου και έκανες τη συναισθηματική υπέρβαση. Ξοδεύτηκες, έδωσες, άδειασες, για να γεμίσεις κάποιον άλλο, αυτό είναι το διπλό δώρο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετα απ' την ανταπόκριση του άλλου. Και πολύ πιο σπουδαίο και ανεκτίμητο απ' το να δεχθείς εσύ το άνοιγμα του άλλου.
παρένθεση:
Και κλειστός άνθρωπος δεν είναι αυτός που δεν μιλά πολύ.. το λέω σε σένα που τώρα με διαβάζεις και που συχνά το σκεφτόσουν και το πιστεύεις στ' αλήθεια ακόμα. Κλειστός δεν είναι αυτός που δεν αποκαλύπτει τα προσωπικά του.. είναι εκείνος που δεν αποκαλύπτει πώς νιώθει, εκείνος που δεν δίνεται, εκείνος που στριμώχνει την καρδιά στη φυλακή της και της χτυπά ενέσεις κατασταλτικών φόβων. Που την εξαναγκάζει να μη νιώθει, να μη σπαρταρά, να φοβάται, να κρύβεται στο καβούκι της άθικτη, άτολμη, νωθρή. Αυτός είναι ο κλειστός-φοβισμένος άνθρωπος.
κλείνει η παρένθεση.
Τέλος, ότι για κάποιους αυτό το δώρο είναι η μεγαλύτερη φυλακή επί γης, δεν υποβαθμίζει την αξία του δώρου.
>>>
Χαμένη υπόθεση είναι μονάχα εκείνη στην οποία δεν τολμήσαμε να ανακατευτούμε. Έτσι δε λένε; Το πιστεύω. Το αυτό πιστεύει και η φτωχή καρδούλα μου, που και τούτη την ώρα συνεχίζει να πεταρίζει ελεύθερη και εξωστρεφής!