Σταματώ. Οι φωτίτσες σαν θα 'ρθουν έχουν προτεραιότητα. Πότε θα 'ρθουν; Κι αλήθεια, θα 'ρθουν; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω, μόνο κοιτάζω το κάτοπτρο. Κι αυτό μου λέει ότι κινούνται κι έρχονται, απ' τη δεξιά περιφέρεια προς το κέντρο. Να τες, όπου να 'ναι θα με φτάσουν, θα με συναντήσουν, θα διασταυρωθούν μαζί μου. Και δε θα σταματήσουν, να ξέρεις, έχουν προτεραιότητα. Γι' αυτό κάτσε στ' αυγά σου μια φορά και περίμενε! Το κάτοπτρο μου λέει.
Today's Soundtrack:
(από την ταινία "The Piano" της Jane Campion, 1993)
Και περιμένω. Σαν καλό και υπάκουω παιδί που είμαι. Και έρχονται και φτάνουν, και διασταυρώνονται μαζί μου και να κοιτάξω να δω δεν τολμώ. Μόνο στο κάτοπτρο στυλώνω το βλέμμα μου τι θα διατάξει στη συνέχεια.
Οι δυο μικρές λευκές φωτίτσες έφτασαν στο κέντρο του κατόπτρου, επιταχύνθηκαν προς την αντιδιαμετρική περιφέρεια και εξαφανίστηκαν στη στιγμή. Κι ευθύς αμέσως τη θέση τους πήραν δυο τετράγωνα μπουκέτα κατακόκκινα λαμπιόνια, τα οποία αφού μίκρυναν, αργόσβησαν τελικά στον ομφαλό του κατόπτρου.
Ελεύθερος, φώναξε μουγκά το αδειανό από φωτίτσες κάτοπτρο. Χούφτωσα ευγενικά το λεβιεδάκι, Κούμπωσα την πρώτη και έστριψα επιταχύνοντας στην υγρή άσφαλτο, κλείνοντας το δεξί μου μάτι στον εντολέα μου. Ένα νεύμα ευχαριστίας που με προσέχει. Ένα νόημα συμφωνίας, ότι και τις επόμενες φορές θα δεχθώ με ευχαρίστηση τις υπηρεσίες του.
Σε θέλω στη ζωή μου, καλό μου κάτοπτρο, μπορείς; Παραβολικό, υπερβολικό, ό,τι θέλεις, δε με νοιάζει.. βολικό θέλω να 'σαι, πες μου μπορείς; Να με ειδοποιείς στις τυφλές διασταυρώσεις για τις λευκές φωτίτσες που έρχονται δειλά απ' την περιφέρεια προς το κέντρο μου. Να μου σφυρίζεις αν θα 'ρθουν, κι αν πράγματι θα 'ρθουν, θα φύγουν ή θα σταθούν; Θα 'χουν προτεραιότητα ή θα περιμένουν; Και τελικά, θα αξίζει να διασταυρωθώ μαζί τους ή στο τέλος θα μείνω να κοιτώ τα κόκκινα μπουκέτα της φυγής τους, μόνος στην υγρή άσφαλτο, στο μουντόχρωμα των μελαγχολικών πρωινών μου.
Πες μου, μπορείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου