Το σκιάχτρο

Σήμερα φόρεσες και το κίτρινο καπέλο σου. Ταιριάζει, τ' ομολογώ, με το θαλασσί που σου 'βαλαν πουκάμισο, σαν ξέθωρος ουρανός με ξέγνοιαστο ήλιο. Απ' το παράθυρο του γραφείου το βλέμμα μου τερματίζει στο Χορτιάτη, μα γρήγορα το τραβάει μια μορφή που ανεμίζει στα κοντινά χωράφια. Το σκιάχτρο.

Today's Soundtrack:
Λ. Νικολακοπούλου | Δ. Γαλάνη
(Ε. Ζουγανέλη & Ν. Μποφίλιου)
Εγώ μιλάω για δύναμη
"οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή και αργούν..
μα εγώ γυρνάω στην αθωότητα, την παλιά μου την ταυτότητα"



Ήρθε πριν λίγες μέρες με τα τελευταία σπαρτά και κοντοστάθηκε στη μέση του φραγμένου. Στην αρχή στήθηκαν γυαλιστερές κορδελίτσες και δεκάδες σι-ντι να το υποδεχτούν και τώρα παραμένουν να στολίζουν το βασίλειό του: δυο στρεμματάκια γης, τετραγωνισμένα, οριοθετημένα, οργωμένα. Κι ο βασιλιάς ταπεινός, με το θαλασσί πουκάμισο και το κίτρινο καπέλο, κι έναν σταυρό στην πλάτη να του κρατά ανοιχτά τα χέρια. Σε εικοσιτετράωρη υπηρεσία, σε ειδική αποστολή, να παραμονεύει κάθε κίνδυνο, ν' αποτρέπει τους εχθρούς, να σκιάζει με το μπόι του τις μαύρες καρακάξες.

Μα εμένα δε με σκιάζει κι ας κρυφοκοιτώ καθεμέρα το βασίλειό του. Ή δε με λογαριάζει για εχθρό ή δε με βλέπει καλά έτσι που γέρνω με τους αγκώνες στο περβάζι του ανοιχτού παραθύρου και μυρίζω το φρεσκοσκαμμένο χώμα της εξοχής, σφυρίζοντας φθινοπωρινούς σκοπούς. Μου είναι γνώριμο αυτό το σκιάχτρο. Το βλέπω συχνά το πρωί στον καθρέφτη μου, με το θαλασσί πουκάμισο και την κίτρινη όψη, να με κοιτά σιωπηλό με τα θαμπά του μάτια. Και τότε εγώ ψηλαφίζω τα βαθουλωμένα μάτια και τα σημάδια στο μέτωπο, τον κοκαλιάρικο λαιμό και τους ώμους, σαν τον τυφλό που διαβάζει ένα οικείο πρόσωπο. Ένα σκιάχτρο εντοιχισμένο στον καθρέφτη μου, σε μόνιμη εφημερία να σκιάζει τις καρακάξες που τριγυρίζουν στα μέρη μου.

Μα και πάλι δε με σκιάζει κι ας αγγίζω καθετόσο το πρόσωπό του. Μου είναι γνώριμο κι αυτό το σκιάχτρο. Το βλέπω σχεδόν κάθε μέρα. Την ώρα που τα γόνατα λυγίζουν και το κεφάλι αγγίζει το ξύλινο πάτωμα, την ώρα που η ανάσα πνίγεται και τα λόγια σμίγουν μ' αναφιλητά, το βλέπω μέσα μου να στέκει στο κέντρο του βασιλείου μου. Με το θαλασσί πουκάμισο, το κίτρινο καπέλο και το μαύρο κοκαλιάρικο πρόσωπο, να κρέμεται στο δικό του σταυρό, στη δική του αποστολή, να διώχνει την καλή διάθεση, να σκιάζει με το μπόι του τα όνειρα που μαζεύονται σαν μαύρες καρακάξες.

Μα δε με σκιάζεις θαλασσοκιτρινόμαυρο κοκαλιάρικο σκιάχτρο μου, και αυτό είναι το πρόβλημά μου, δε με σκιάζεις να σε διώξω. Σε συνήθισα, σε άγγιξα, σε αγάπησα. Μαζί βλέπω να ξεμένουμε, να βγάζουμε παρέα το δύσκολο χειμώνα. Ανυπεράσπιστος να βλέπω τις όμορφες καρακάξες να σκιάζονται, να φεύγουν μακριά μου.