Είναι αυτή που τρυπώνει από τα γερμένα παραθυρόφυλλα, δυναμώνει δειλά και ανασηκώνει ελαφρά τα χρωματιστά χαρτάκια που συνθέτουν την ακατάστατη τάξη στο γραφείο μου, ένα ζεστό απόγευμα του Αυγούστου. Κι εγώ αφήνω το χοντρό βιλίο που με συντροφεύει πιστότερο κι από άνθρωπο να στηριχτεί πάνω στο πληκτρολόγιο, τοποθετώντας λοξά στη γωνιά των σελίδων του τον υφασμάτινο σελιδοδείκτη που κάποτε μου χάρισε ο Σ και ψάχνω πετρούλες και κοχυλάκια να ταπεινώσω τα χαρτάκια και να.. σε λίγο το γραφείο μου μοιάζει με ακατάστατη ακρογυαλιά που ξέβρασε στην αμμουδιά τον πλούτο του γυαλού της. Είναι η αύρα που συνεχίζει να γλύφει τα χρωματιστά χαρτάκια που με κάνει να μην ξαναπιάσω αμέσως το βιβλίο.. μην είναι η έλλειψη θάλασσας από τις φετινές μου διακοπές.. τι να σας πω, μη με ρωτήσετε, δεν ξέρω.
Είναι αυτή που στεγνώνει τις χοντρές στάλες ιδρώτα που άρχισαν να παίρνουν τον κατήφορο στο μέτωπό μου, κυκλώνουν και γαργαλούνε τα αυτιά και κάνουν τα μάτια μου να τσούζουν, ένα καυτό καλοκαιρινό μεσημέρι. Κι εγώ παρατώ στη μέση τη δουλειά, ανασηκώνω τ' αδύνατα μπράτσα μου και σκουπίζω με τα κοντά μανίκια τους υγρούς κροτάφους. Κάθομαι στην ακμή ενός κιβωτίου με τα χέρια τεντωμένα στους μηρούς και γέρνω κάτω το κεφάλι μου. Μια μεγάλη βε στάμπα έχει αποτυπωθεί εδώ και ώρα στο μπλουζάκι μου, τη βλέπω να απλώνεται προς όλες τις μεριές, και υγραίνει το στέρνο μου, το ίδιο και χειρότερα θα συμβαίνει μάλλον και στην πλάτη που κολλάει στο ρούχο. Είναι η καλοκαιρινή αύρα που δροσίζει το ιδρωμένο μου κορμί που με κάνει να μη συνεχίσω αμέσως τη χειρονακτική εργασία.. μην είναι η έλλειψη αληθινής σωματικής ξεκούρασης αυτό το καλοκαίρι.. μη με ρωτάτε σας είπα, δεν ξέρω.
Είναι αυτή που ανακατώνει τα μαλλιά της κοπέλας που κάθεται δίπλα μου στο ξύλινο παγκάκι, ένα ήσυχο βράδυ στην παραλία. Και με τ' ακροδάχτυλα του δεξιού της χεριού προσπαθεί να οδηγήσει στην άκρη τις άτακτες αφέλιες που μπερδεύονται συνεχώς μπρος στα μάτια της, καθώς συνεχίζει ανενόχλητη το θάψιμο της προσφοράς του Λαρς φον Τρίερ στην έβδομη τέχνη. Είναι η θαλασσινή αύρα που δεν καταλαβαίνει από επιδέξια ακροδάχτυλα και επιμένει στο ανακάτεμα της απείθαρχης αφέλιας που με κάνει να μην προσέχω τα τελευταία της λόγια.. μην είναι οι άτακτες αυτές αφέλιες που ξυπνούν στους ιστούς της καρδιάς μου αντίστοιχες άτακτες θύμησες.. να σας πω αν ξέρω μη με ρωτάτε, δε θα σας πω.
Today's Soundtrack:
Νίκος Ζούδιαρης | Αλκίνοος Ιωαννίδης
"κι αν τα σημεία ερμήνευσες, η γνώση δε σε σώνει,
ένα αδέξιο παρελθόν, σε πνίγει, σε θυμώνει"
Είναι αυτή που τώρα δυνάμωσε και τρέχει αχόρταγη πάνω απ' τα χωράφια της γης και παρασέρνει τον χνουδωτό ανθό μιας γαλατσίδας, έναν κλέφτη, και τον φέρνει και τον κυκλώνει μπρος στα μάτια μου. Κι εγώ λοξοκοιτάω να δω πού θα πάει να σταθεί να τον πιάσω και απλώνω το χέρι προς τα 'κει να τον χουφτώσω κι όλο μου φεύγει, βρε τον κλέφτη! Είναι η ψυχωμένη πρωινή αύρα που δίνει φτερά στον κλέφτη συνέχεια να μου φεύγει να μην τον φυλακίσω και μετά να τον αφήσω κάνοντας μια ευχή να πιάσει, έναν πόθο να γίνει.. μην είναι οι λάθος ευχές κι οι ταπεινοί πόθοι που καλλιεργεί πάντα η καρδιά μου και σκάνε και πετάνε 'δω κι εκεί σαν τον κλέφτη.. ψέμματα θα σας πω αν σας πω, μπορεί, δεν ξέρω.
Δεν είναι, πάντως, αυτή η αύρα.. η άλλη είναι που θέλω, αυτό τουλάχιστον το ξέρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου