Το κόκκινο μπαλόνι

Μια φορά κι έναν καιρό είδα στο δρόμο να στέκει ένα κόκκινο μπαλόνι. Όχι σαν οποιοδήποτε μπαλόνι. Αυτό το κόκκινο είχε κάτι το μοναδικό πάνω του, κάτι το ιδιαίτερο. Το σχήμα του; Το χρώμα του; Ή μήπως οι κινήσεις του; Έμοιαζε να έχει καρδιά αυτό το μπαλόνι, απ' τις καρδιές που λυγίζουν, που νιώθουν. Ήταν όμορφο εκείνο το κόκκινο μπαλόνι.

«Θέλεις να πάμε μια βόλτα;» του είπα μια μέρα κι εκείνο δέχτηκε με χαρά. Και έκτοτε αποφάσισα ότι αυτό θα ήταν το δικό μου κόκκινο μπαλόνι.

Κάθε μέρα τριγυρίζαμε μαζί στα σοκάκια, μπαίναμε σε σπίτια και μαγαζιά, απολαμβάναμε τη θέα στην άκρη της πόλης. Κι εγώ το κρατούσα απ' το σκοινί, όχι φυσικά μη μου φύγει.. Μου το 'χε πει άλλωστε, ότι μαζί μου ένιωθε ασφάλεια, ότι μαζί μου απολάμβανε την κάθε μέρα και έκανε όνειρα για το αύριο. Και αμφιβολία να μην είχα καμία γι' αυτό, έλεγε.. Κι εγώ το κρατούσα σφιχτά απ' το σκοινί περήφανος και συγκινημένος συνάμα.

Αλήθεια σας λέω αυτό το μπαλόνι είχε καρδιά! Είχε αισθήματα. Και χαρά και δάκρυ και πόνο. Άλλοτε το έβλεπα ζωηρό και φουντωμένο, άλλοτε ζαρωμένο και θαμπό. Ήταν αληθινά όμορφο, ανθρώπινο το κόκκινο μπαλόνι κι εγώ προσπάθησα να του ανταποδώσω ό,τι μπορούσα σε συναίσθημα. Στη χαρά του συμμετοχή, στον πόνο ανακούφιση, στο δάκρυ παρηγοριά. Με το σκοινί του πάντα σφιχτά πλεγμένο στα δάχτυλά μου.

>>>

Μια μέρα το είδα έξω απ' το μπαλκόνι μου θαμπό. Δακρυσμένο, μαζεμένο, σκληρό και ευάλωτο ταυτόχρονα, δίχως τίποτα να θυμίζει την πρότερη ζωντάνια του. Έκανα να το πιάσω και τραβήχτηκε. Έκανα να του μιλήσω και απομακρύνθηκε. Γύρισε μια, με κοίταξε βουρκωμένο και έστριψε στο πρώτο στενό. Και χάθηκε.

:Today's Soundtrack

Σαν τραγουδάκι

Θ. Παυλάκος | Μ. Πασχαλίδης

Έτσι που ήρθες κι έφυγες"

"δε σ' έμαθα ποτέ

Ξέρετε την αδυναμία μου για τα μπαλόνια. Τι να κάνω, είμαι αμετανόητος.. θέλω ακόμα εκείνο το κόκκινο μπαλόνι, που μια μέρα έφυγε και πίσω δε γύρισε ποτέ. Κι ας έκανα όμως ό,τι περνούσε από το χέρι μου, κι ας έβαλα όση δύναμη είχα, φαίνεται τελικά ότι δεν ήμουν άξιος να το κρατήσω. Τόσες αδυναμίες και πόσα λάθη.. Και είναι αυτό τελικά που κοστίζει. Ότι παρά τη συναισθηματική επένδυση, το ειλικρινές δόσιμο, έρχεται η στιγμή που αντιλαμβάνεται κανείς ότι κι αυτό ακόμα δεν αρκεί για να φτάσει το κόκκινο μπαλόνι, είναι πολύ λίγο. Είμαι πολύ λίγος.

Μα αυτό κάνω μια ζωή, αυτό και θα εξακολουθήσω. Να δίνομαι κι ας μου κοστίζει, άλλο δρόμο δεν ξέρω. Κι ας μη φτάνω το κόκκινο μπαλόνι. Κι ας μη το φτάσω ποτέ.

Και δεν υπάρχουν -να ξέρετε- σκληρά μπαλόνια, πονεμένα υπάρχουν. Κι ο πόνος, εκτός από φόβο, γεννά και τοπικά σκληράδια. Που δε φεύγουν με τίποτα αν δε διαχειριστεί κανείς την αιτία που τα δημιούργησε, τον πόνο. Κι εγώ αυτό δεν το κατάφερα με το κόκκινο μπαλόνι.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που δε θα την πούμε τώρα να μη μας ακούσει. Ελπίζω να τριγυρνά ακόμη στα σοκάκια της πόλης, όρθιο και ζωηρό, μακάρι χαρούμενο, κι ας μην περνά πια απ' τη δική μου γειτονιά. Είναι και άσχημη ούτως ή άλλως. Κι ας μην μπλέκεται το σκοινί του στο χέρι μου. Είναι και αδύναμο ούτως ή άλλως. Μοιάζουν κι οι μέρες μου σ' αυτή την πόλη μετρημένες, ούτως ή άλλως..

* Ο τίτλος, το κείμενο και οι φωτογραφίες παραπέμπουν ευθέως στην υπέροχη ταινία "Le ballon rouge" (1956), του Albert Lamorisse, βραβευμένη με Όσκαρ καλύτερου σεναρίου. Ευχαριστώ τον Β. που άθελά του μου τη θύμισε. Μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ.