Polaroid

«Είναι σημαντικό να μπορείς να σταθείς πάνω σ' έναν τόπο. Να έχεις ρίζες που σε βαστούν σ' αυτό τον κόσμο, είτε βρίσκεσαι στην Ελβετία είτε πάνω σ' ένα σκάφος. Να ξέρεις πως, αν τραβήξεις τις ρίζες σου, σαν ένα καλώδιο που το ξηλώνεις για να βρεις από πού ξεκινάει, θα σε οδηγήσουν σ' έναν τόπο, σε μια θέα, στη σκιά ενός δέντρου».

Δείλιασα μα είπα να το δοκιμάσω. Και τι έχω να χάσω.. Να ξηλώσω το δικό μου καλώδιο να δω από πού ξεκινάει, ν' ακολουθήσω τις ρίζες μου να ανακαλύψω από πού τρέφονται, από πού πηγάζουν. Κι άρχισα λοιπόν να τραβάω..

:Today's Soundtrack
«Κοντραπούντο»
Άλκης Αλκαίος | Σωκράτης Μάλαμας
,Πάντοτε έψαχνα ένα δρόμο να σε φτάσω"

,τρέχεις αδιάκοπα και τίποτα δεν τρέχει

,μα συνεχίζω κι ας βρεθώ ξανά στον άσσο

"κανείς δε χάνει μια ζωή που δεν την έχει

«Η μνήμη των ανθρώπων είναι σαν της πολαρόιντ, ξεθωριάζει με τα χρόνια».

Ήθελε λίγο κόπο παραπάνω, ναι. Να βρεθούν τα πρώτα βήματα, να διαβαστούν τα ξεθωριασμένα σημάδια. Βάζοντας όση δύναμη υπήρχε σκουριασμένη στις αποθήκες ισχύος μου, βάλθηκα να τραβώ και να ψάχνω, να ξαναζωντανεύω πεθαμένες θύμισες.

«Όσοι ασχολούνται με το έγκλημα γνωρίζουν πως για πολλά συμβάντα φταίει το γεγονός πως κάποιοι δεν μπόρεσαν να ξεχάσουν. Η κοινωνική επιβίωση στηρίζεται συχνά στην επιλεκτικότητα της μνήμης».

Ελάχιστη η δύναμη που μάζεψα. Μήπως να τα παρατήσω; Μήπως το σκάλισμα στην αρχαιολογία της ζωής μου δε θα ξέθαβε και τίποτα το σπουδαίο; Κι ας φαινόταν να αντιστέκεται το καλώδιο σαν να 'χε ριζώσει σε κάτι μεγάλο.

«Από ένα σημείο κι έπειτα ζούμε με τις μνήμες μας και ό,τι μας βοηθάει να κρατιόμαστε από τη μεριά της ζωής χωρίς να προδίδουμε το παρελθόν».

Μα ποιος δε θα το 'θελε αυτό. Να κρατηθεί από τη μεριά της ζωής συμφιλιωμένος με το παρελθόν του. Και τι παρελθόν ε.. Γεμάτο τρέλα και εμπειρίες και γεύσεις ανεπανάληπτες, αλλά και όμορφες στερήσεις. Απ' αυτές που σε κρατούν τώρα ελεύθερο. Και όνειρα.. αχ, όνειρα! Ότι κάποια στιγμή θα.. ότι θα 'ρθει μια μέρα να.. ότι όταν μεγαλώσω θα καταφέρω να.. ότι ως τα ** χρόνια θα έχω..

Δεν ήθελε και πολύ -μ' αυτά και μ' αυτά- να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήτανε το παρελθόν αυτό που έτρεφε τις ρίζες μου, μα τα γενναία όνειρα που πάντοτε έκανα για το μέλλον. Αμέτρητα, αχόρταγα, ανεξίτηλα όνειρα που πλημμύριζαν το εκάστοτε τώρα μου, με φόντο ένα ανυπόμονο μέλλον.

Και τελικά τα παράτησα. Δε συνέφερε το ξεθάψιμο. Όχι τούτη την ώρα τουλάχιστον. Αντιστεκόταν και το καλώδιο σαν να 'χε ριζώσει σε κάτι τεράστιο. Μια πηγή ατόφιας δύναμης; Μια καλά απωθημένη μνήμη ίσως; Ή ένα κούτσουρο βαρύ σαν το ξερό μου το κεφάλι;

«Το να προσπαθείς απεγνωσμένα να είσαι ένας κανονικός άνθρωπος σε κάνει σακάτη στην ψυχή».

* Τα επιλεγμένα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο της Μαρλένας Πολιτοπούλου,  «Η μνήμη της πολαρόιντ» (εκδόσεις Μεταίχμιο).