Περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου

Στο είπα τις προάλλες στο τηλέφωνο μα πάλι δε με άκουσες, σαν τότε, εκείνη τη μέρα που ο μήνας είχε τριπλώσει το 9.

Η ζωή δεν είναι τραίνο, αρπάχτηκες απ' τη χειρολαβή, μπήκες, κάθισες και φύγαμε. Σταθερά κουμπωμένοι πάνω στις ράγες και βουρ όπου μας βγάλει. Δεν είναι καν αεροπλάνο η ζωή, ούτε καράβι όπως θα 'θελαν πολλοί, αγανακτησμένοι να διώξουν από πάνω τους την ευθύνη της αποτυχίας. Δε φταίει το ταραγμένο νερό, ούτε ο άνεμος που δέρνει. Ούτε το τραίνο που δε σταμάτησε στο σταθμό που ήθελες, κι ας τράβηξες το φρένο.

Today's Soundtrack:
«Περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου»
Χρήστος Θηβαίος
"Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα,
όλα πάνω στην άμμο χτίζονται..."

Είναι άμμος η ζωή. Ελάχιστη και ασταθής στη μικρότητά της, απέραντη και παντοτινή στην ολότητά της. Κυμματιστή, σιμιγδαλένια άμμος, στον ήλιο χρυσή, στο σκοτάδι ύπουλη, στο βούρκο λάσπη. Κι εμείς είμαστε δυο χέρια που την κρατούν στη χούφτα, την αναμοχλεύουν, την πασπατεύουν. Δυο χέρια που πασχίζουν να κάνουν τους κόκκους της να σμίξουν, να κολλήσουν, δουλεύοντας το σχήμα της ζωής μας.

Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας μες στη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
.που είναι το αλάτι της για μια στιγμή

Και θέλει κόπο το σμίλεμα, δεν είναι υπόθεση στιγμής. Θέλει ιδρώτα να δένει το μίγμα, θέλει δάκρυ να αρωματίζει τις στιγμές. Δεν φτιάχνεται αλλιώς αυτό το ανεκτίμητο κάτι, παρά μόνο με κόπο και πόνο. Μην τον φοβάσαι τον πόνο, είναι το πολυτιμότερο συστατικό στα ταλαίπωρα χέρια που ακούραστα πλάθουν.

,Όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
.δίνονται, κι είναι αυτό που μετράει

Τον φόβο να φοβάσαι. Το φόβο εκείνο που ξεπηδά μες στα όνειρα και τα μαγαρίζει. Τον φόβο που φυτρώνει στις πιο όμορφες και εύφορες επιθυμίες και τις δηλητηριάζει. Τον φόβο που ποτέ δεν φυλάει τα έρ'μα, μα τα στέλνει βίαια-τσακισμένα στα λιμάνια της μοναξιάς, εξαντλημένα, χωρίς δόσιμο, χωρίς ξόδεμα, χωρίς προσφορά. Όταν ζεις με κίνητρο και κριτήριο το φόβο, ο φόβος θα είναι η ζωή σου.

Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
,κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπορέσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά

Έλεγε κάποιος κάποτε ότι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο είναι να τον αγαπούν. Αν απολέσει αυτό το επίπεδο τότε το δεύτερο καλύτερο είναι να τον εκτιμούν και αν κι αυτό δεν ισχύει, τότε ας είναι να τον φοβούνται. Μη φτάσεις να σε φοβούνται. Μην υποτιμάς την αγάπη, ούτε την εκτίμηση προς το πρόσωπό σου να περιφρονείς. Είναι το μόνο, η αγάπη, που σαν να πετρώνει την άμμο, στεριώνει τη σύντομη ζωή.

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
...όλα πάνω στην άμμο χτίζονται

Και αμφιβολία μην έχεις καμία γι' αυτό.

Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο..
σαν να 'τανε η άμμος πέτρα

* Ανάρτηση-μνεία στο υπέροχο ομώνυμο τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου, από τον πρώτο δίσκο των Συνήθων Υπόπτων «Αδέσποτες Μέρες» (1995). Οι στίχοι είναι διασκευή ποιήματος του Jorge Luis Borges ("Fragmentos de un evangelio apocrifo"). Στη συγκεκριμένη live εκτέλεση τα δεύτερα φωνητικά είναι του Μίλτου Πασχαλίδη.