Αν τον αφήνεις νηστικό κι απότιστο θα σου ψοφήσει, πράγμα πιθανό αλλά όχι πολύ. Το πιο σίγουρο είναι πως όταν δεν θ’ αντέξει άλλο να τον φορτώνεις παραπάνω απ’ όσο μπορεί να σηκώσει, θα δώσει μια με όλη του τη δύναμη και θα ξεριζώσει το πελώριο δέντρο, στον χοντρό κορμό του οποίου έχεις δέσει το σχοινί του. Και οι βαθειές ρίζες του δέντρου θα παρασύρουν κι όλο το χωράφι σου που, με τη σειρά του, θα ξεκολλήσει ένα κομμάτι του φλοιού της γης, μαζί με λίγο ανώτερο μανδύα.
Και, σέρνοντας όλα αυτά ξοπίσω του θα καλπάσει, έτσι όπως δεν τον έχεις δει ποτέ να καλπάζει, όσο πιο πέρα από σένα γίνεται. Κι αυτό το «πέρα» θάναι τόσο απελπιστικά μακρυά, που δεν θα μπορείς να τον δεις ούτε με το πιο δυνατό τηλεσκόπιο της ΝΑΣΑ.
Κι έχει κι ένα πείσμα, γαϊδουρινό θάλεγε κανείς, που δεν θα ξαναείναι δικός σου ποτέ πια, στους αιώνες των αιώνων.
* Από το blog της. Ανάρτηση και σχόλια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου