Οκλαδόν

«Καλά.. δεν πιάστηκαν τα πόδια σου που τα 'χεις έτσι;»

Τελικά μια βόλτα στην παραλία δημιουργεί ωραίες ιστορίες. Μια μοναχική βόλτα.. Και ξεθάβει αναμνήσεις ένα σωρό. Απ' αυτές που «βρέξει-χιονίσει», ωραίες ή άσχημες, στο τέλος θα κλάψεις ανήμπορος που έφυγαν ανεπιστρεπτί και πίσω δε γυρίζουν.

Κύριε Ιησού Χριστέ... 

Με μάτια θολά παρά τον κόντρα άνεμο έγραψα ξανά τη συνηθισμένη διαδρομή. Σπίτι, όμιλος κι όλο ευθεία στο ξύλινο κράσπεδο πλάι στο κύμα, με φόντο το μέγαρο. Μεγάλος κύκλος γύρω από τα δύο επιβλητικά κτίρια και επιστροφή. Η στάση δεν προέκυψε από κούραση, μα από ανάγκη για ξεφόρτωμα, για άδειασμα, για τακτοποίηση «λογαριασμών» και συναισθημάτων. Στον ξύλινο καναπέ με τη διακοπτόμενη απ' τους ποδηλάτες θέα της θάλασσας. Ένα αχρησιμοποίητο κομποσκοινάκι 10ετίας κρυφά στα ακροδάκτυλα του δεξιού χεριού και το 'να πόδι κάτω απ' τ' άλλο. Οκλαδόν.

«Μπα.. συνήθεια είναι».

Δεν έστριψα καν το κεφάλι. Όταν ήρθαν και χαιρέτισαν ευγενικά και κάθισαν στην άλλη γωνιά, ζευγάρι σχεδόν στα ..όντα τους, ούτε όταν βγήκε εύλογη η απορία τους για τη στάση περισυλλογής μου, που θύμιζε -όπως είπαν- μουσουλμάνο ή βουδιστή σε ώρα προσευχής.. Μακριά δεν έπεσαν.

..ελέησον...

Σε ένα τέταρτο της ώρας είπαμε πολλά. Για τα ζόρια του σήμερα και το αύριο που δεν ξημερώνει, κι ας πήγε ήδη δέκα η ώρα, διαμαρτυρήθηκε η κυρά. Να φεύγουμε; Και δε φεύγετε.. μια ευχή σωστή να συμπληρώσω δεν μπόρεσα. Για τους φίλους, την οικογένεια. Την Α που δυσκολεύεται, τη Δ και τον Γ που περιμένουν, τον Α που ονειρεύεται και καρδιοχτυπά, τον Δ που χαθήκαμε, γιατί έτσι;.. Την Ε που πιέζεται, ο Θεός -μην ξαναπέσει- να φυλάει, τον Σ που στεναχώρησα, τον Π, όλα καλά να πάνε. Τον Β και τον Π που εύκολα παραιτούνται, την Φ που ξέρει να υποστηρίζει, ευχαριστώ! Τον Δ και τη Μ, τα ξαδέρφια που μόλις συνάντησα και είχα μήνες να δω, τι κάνετε βρε παιδιά.. τον Β που δεν το βάζει κάτω και την Α που πολεμάει και αντέχει και βοηθάει, όλους τους ξενιτεμένους μου, τη Φ που δάκρυα με πιάνουν δεν μπορώ..

..τη δούλη σου...

«Το χθες πέρασε, το αύριο δεν το γνωρίζουμε, το μόνο που έχουμε είναι το τώρα», ήρθε μήνυμα υποστήριξης. Πώς αντέχεται όμως το τώρα, όταν το αύριο μοιάζει σβηστό, κενό προσδοκιών και το χθες τορπιλίζει συνεχώς με θύμησες γλυκές σαν παιδικό γλυφιντζούρι..

Το σήκωμα δεν προέκυψε από κούραση, μάλλον από διάθεση αλλαγής, φευγιού. Μα τελικά είχε δίκαιο ο ευγενής συνομιλητής μου. Το πόσο πιάστηκαν τα πόδια μου οκλαδόν φάνηκε στο σήκωμα, στην προσπάθεια να περπατήσω ξανά. Το πόσο πονάει το χθες φαίνεται στην αλλαγή, στην προσπάθεια να περπατήσει κανείς ξανά στο τώρα. Αν είναι και «αγύμναστος»...