* του Νίκου Παπαδογιάννη
Είδα ένα ωραίο όνειρο τις προάλλες. Αποκοιμήθηκα βραδάκι στο μπαλκόνι και ταξίδευα. Ήμουνα λέει κάπου στην Κεντρική Αμερική, στο σπίτι που δεν ήξερα ότι έχω αλλά ονειρεύομαι να αποκτήσω, και μάζευα δροσούλα καθισμένος σε μία αναπαυτική πολυθρόνα.
Στο δέρμα μου ένιωθα την αρμύρα της θάλασσας και στον ουρανίσκο μου τη γλύκα του πολύχρωμου κοκτέιλ που έφτιαξα με τοπικό ρούμι. Κάπου στο βάθος ακουγόταν μουσική με λάτιν κιθαρίτσα, ενώ το τροπικό αεράκι πολλαπλασίαζε τις μυρωδιές από το ταβερνάκι του Χοσέ.
Και όταν πια έπεσε η νύχτα, βάλθηκαν να φωνάζουν μέσα από τη ζούγκλα οι μαϊμούδες. Εκείνες οι μαϊμούδες οι μεγαλόσωμες, οι μαύρες, howler monkeys τις λένε οι γραμματιζούμενοι, αυτές που εξαφανίζονται στα πυκνά δάση και κάνουν σαν να γαυγίζουν, τρομάζοντας τους ανυποψίαστους και πλημμυρίζοντας τη νύχτα με τη διαπεραστική τους κραυγή.
Μετά από λίγο, οι μαϊμούδες σταμάτησαν. Κι έπειτα άρχισαν ξανά. Άναρθρες κραυγές, σαν αυτές που βγάζουν οι... οι... οι...
...οι Έλληνες...
...ποδοσφαιρόφιλοι...
...στα γήπεδα.
Ξύπνησα απότομα, καταϊδρωμένος και θυμωμένος από την αναίδεια αυτών που τόλμησαν να διακόψουν το γλυκό μου όνειρο. Από το απέναντι παράθυρο, φαινόταν καταπράσινη η οθόνη της τηλεόρασης. Και μέσα χοροπηδούσαν κάτι πίθηκοι.
Η ομάδα τους είχε μόλις σκοράρει δύο απανωτά γκολ. Οι άναρθρες κραυγές που τρύπωσαν στο όνειρό μου έβγαιναν στην πραγματικότητα από το δικό τους λαρύγγι.
* Το μπάσκετ είναι η 2η αγάπη του Νίκου Παπαδογιάννη, του γνωστού δημοσιογράφου και σπίκερ αγώνων. Η 1η είναι η μουσική. Αρθρογραφεί συστηματικά στο Billboard Greece και στο e-tetRadio, απ' όπου και το παρόν άρθρο. Το βρήκα εδώ. Ο τονισμός συγκεκριμένων λέξεων έχει διατηρηθεί από το πρωτότυπο.
Είδα ένα ωραίο όνειρο τις προάλλες. Αποκοιμήθηκα βραδάκι στο μπαλκόνι και ταξίδευα. Ήμουνα λέει κάπου στην Κεντρική Αμερική, στο σπίτι που δεν ήξερα ότι έχω αλλά ονειρεύομαι να αποκτήσω, και μάζευα δροσούλα καθισμένος σε μία αναπαυτική πολυθρόνα.
Στο δέρμα μου ένιωθα την αρμύρα της θάλασσας και στον ουρανίσκο μου τη γλύκα του πολύχρωμου κοκτέιλ που έφτιαξα με τοπικό ρούμι. Κάπου στο βάθος ακουγόταν μουσική με λάτιν κιθαρίτσα, ενώ το τροπικό αεράκι πολλαπλασίαζε τις μυρωδιές από το ταβερνάκι του Χοσέ.
Και όταν πια έπεσε η νύχτα, βάλθηκαν να φωνάζουν μέσα από τη ζούγκλα οι μαϊμούδες. Εκείνες οι μαϊμούδες οι μεγαλόσωμες, οι μαύρες, howler monkeys τις λένε οι γραμματιζούμενοι, αυτές που εξαφανίζονται στα πυκνά δάση και κάνουν σαν να γαυγίζουν, τρομάζοντας τους ανυποψίαστους και πλημμυρίζοντας τη νύχτα με τη διαπεραστική τους κραυγή.
Μετά από λίγο, οι μαϊμούδες σταμάτησαν. Κι έπειτα άρχισαν ξανά. Άναρθρες κραυγές, σαν αυτές που βγάζουν οι... οι... οι...
...οι Έλληνες...
...ποδοσφαιρόφιλοι...
...στα γήπεδα.
Ξύπνησα απότομα, καταϊδρωμένος και θυμωμένος από την αναίδεια αυτών που τόλμησαν να διακόψουν το γλυκό μου όνειρο. Από το απέναντι παράθυρο, φαινόταν καταπράσινη η οθόνη της τηλεόρασης. Και μέσα χοροπηδούσαν κάτι πίθηκοι.
Η ομάδα τους είχε μόλις σκοράρει δύο απανωτά γκολ. Οι άναρθρες κραυγές που τρύπωσαν στο όνειρό μου έβγαιναν στην πραγματικότητα από το δικό τους λαρύγγι.
* Το μπάσκετ είναι η 2η αγάπη του Νίκου Παπαδογιάννη, του γνωστού δημοσιογράφου και σπίκερ αγώνων. Η 1η είναι η μουσική. Αρθρογραφεί συστηματικά στο Billboard Greece και στο e-tetRadio, απ' όπου και το παρόν άρθρο. Το βρήκα εδώ. Ο τονισμός συγκεκριμένων λέξεων έχει διατηρηθεί από το πρωτότυπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου