Ποιος να πει και ποιος να ξέρει

Today's Soundtrack:

«Μόνος στο λιμάνι»

Νίκος Ζιώγαλας

"Αν θα χαθούμε ποιος να πει ή αν θα σμίξουμε ποιος ξέρει, ποιος να ξέρει.."

Για ώρες κοιτούσα το απέναντι πεζοδρόμιο. Για την ακρίβεια την απέναντι αντιδιαμετρική γωνία του πεζοδρομίου. Λοξά όπως ήμουν στη δική μου γωνιά, είχα εμπρός μου χιαστί τους δυο κάθετα διασταυρούμενους δρόμους, με τις δυο ουρές τους που χάνονταν πίσω μου -αριστερά και δεξιά- και τις δυο προεκτάσεις τους να χάνονται μπροστά μου, μέχρις εκεί που δε φτάνει το μάτι. Συνέβαινε κάτι ιδιαίτερο σ' αυτή τη διασταύρωση που είχε εγκλωβίσει το βλέμμα μου. Οι προεκτάσεις των δρόμων εμπρός μου δεν είχαν φυσική συνέχεια με τις προεκτάσεις πίσω μου. Ο ίδιος δρόμος έμοιαζε πολύ διαφορετικός πριν και μετά τη διασταύρωση, λες και άλλαζε η πόλη από το σημείο αυτό και μετά.

Ο δρόμος που ερχόταν από πίσω-αριστερά ήταν πολύ γραφικός, χαρακτηριστικός μιας παλιάς πόλης. Με τα χαμόσπιτα με τους μικρούς κήπους και τις φουντωτές φορτωμένες ροδιές πλάι στα τρία σκαλοπατάκια που οδηγούσαν στη μικρή βεράντα και την καμαρωτή είσοδο. Το ίδιο μοτίβο και στις δυο πλευρές του δρόμου, που επεκτείνονταν πλέον απέναντι, εμπρός και δεξιά. Εδώ όμως τα παλιά σπίτια είχαν αντικατασταθεί από πολυτελείς μονοκατοικίες, δυώροφες μεζονέτες με ημι-υπόγεια γκαράζ και πέργκολες και ψηλούς θάμνους πίσω από την περίφραξη, τέτοιους που δεν επέτρεπαν πολλές ελευθερίες στα αδιάκριτα βλέμματα! Πολυπλοκόσχημα κτήρια, με ζεστά όμως χρώματα και πανάκριβα υλικά, το ένα δίπλα στ' άλλο, στη σειρά.

Και στον άλλο δρόμο, που ερχόταν από τα δεξιά κι έφευγε εμπρός κι αριστερά, συναντούσε κανείς πιο πίσω μαγαζάκια και μικρές βιοτεχνίες, τακτοποιημένα σε καλόβολους χώρους, παρά τη στενή φάτσα και το μεγάλο βάθος. Σιδεράδικα και καπνοπωλεία, ηλεκτρικά, ραφτάδικα, χρώματα και βερνίκια, παντοφλάδικα. Όλα τους τακτοποιημένα και αρμονικά διαταγμένα μες στην ποικιλομορφία τους, παρά τη διαφορετικότητα των χρήσεών τους. Μα μετά τη διασταύρωση ορθώνονταν εμπρός μου πανύψηλα πολυ-όροφα κτίρια, μ' εκείνες τις άχαρες όψεις από γυαλί και μέταλλο. Γραφεία, υπηρεσίες, εταιρείες, καταστήματα. Με δυο λέξεις, ανάπτυξη και "μούρη".

Η Οδός Επιθυμίας και η Οδός Ευκαιρίας. Να τες, πίσω μου κι εμπρός μου.

Μα εγώ τι γύρευα εκεί;

Τι άλλο απ' το να περιμένω το ραντεβού μου. Ένα ραντεβού που δεν είχε αργήσει, μα ούτε κι εγώ είχα φτάσει νωρίτερα. Είχα πάει ακριβώς στην ώρα μου. Σ' αυτό το ραντεβού διαρκείας. Το πρώτο μήνυμα είχε έρθει στις αρχές του περασμένου μήνα και με τραβολογούσε απ' το χέρι επίμονα, έντονα, να περπατήσω γοργά την Επιθυμίας και να βρω το σταυροδρόμι. Και να περιμένω εκεί, λέει, το ραντεβού μου. Το δεύτερο μήνυμα ήρθε στο τέλος του περασμένου μήνα. Πολλά αναπάντεχα αυτός ο μήνας! Και με παρακινούσε να τρέξω με όλη μου τη δύναμη την Ευκαιρίας και να περάσω απέναντι στο σταυροδρόμι, χωρίς να κοιτάξω καν αριστερά και δεξιά. Θα είχα προτεραιότητα, έλεγε. Πρώτη προτεραιότητα. Κι εκεί θα 'βρισκα, λέει.

Για ώρες κοιτούσα την απέναντι γωνία του πεζοδρομίου, ακίνητος απ' το δικό μου σημείο, Επιθυμίας και Ευκαιρίας γωνία. Είχα φτάσει εκεί ακολουθώντας τα δύο μηνύματα. Δεν είναι ότι πήγα γιατί δεν είχα τίποτα να χάσω. Και βέβαια είχα, πάντα κάτι μένει πίσω. Αλλά μου άρεσε, μου είχαν φανεί τόσο ελκυστικά τα μηνύματα, τόσο ελπιδοφόρα... Μα σαν έφτασα εκεί, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ήταν και λιγάκι αντικρουόμενα. Και τώρα ποιον δρόμο να τραβήξω, πού να κοιτάξω; Το ένα μήνυμα είχε πει να μείνω εκεί, να περιμένω, να κοιτάξω απέναντι στην οδό Επιθυμίας, να ζυγίσω και ν' αποφασίσω. Το άλλο είχε πει να τρέξω χωρίς δισταγμό απέναντι στην οδό Ευκαιρίας.. Μα εγώ δίστασα.. Αλλά και την Επιθυμίας που λοξοκοιτούσα δεν αισθάνθηκα κανένα feedback. Πού 'ναι η επιθυμία που πεθύμησα; Και η ευκαιρία τι απέγινε, χάθηκε;

Για ώρες κοιτούσα. Τη γωνία. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Άρχισα να τα βάζω με τον εαυτό μου, που γι' άλλη μια φορά στα δύσκολα στύλωσε τα πόδια, μουλάρωσε. Απ' τη μια δεν κοίταξε, απ΄την άλλη δεν έτρεξε. Έσκυψα το κεφάλι και κοίταξα τώρα τη δική μου γωνία. Η ίδια γωνία, όπως παλιά, όπως πάντοτε, σκιασμένη όμως απ' τη σκιά που της έριχνε το σκοτεινό γερμένο μου κεφάλι. Έριξα ένα ακόμη βλέμμα προς τα πίσω, μια αριστερά, μια δεξιά, μπας και βρω στήριγμα, σημάδι, έναν οιωνό ν' αποφασίσει για μένα. Καλά που δεν κάηκα σαν τη γυναίκα του Λωτ! Και τώρα;

Και τώρα στέκομαι ακόμη στη γωνιά μου, σαν φοβητσιάρης αθλητής του μποξ που δε λέει να κουνήσει τα πόδια του. Και εξακολουθώ να κοιτάζω τη δική μου γωνιά. Χάμω. Συγκεντρώνομαι εκεί κι ας ξέρω ότι εκεί δε θα βρω απαντήσεις. Ξέρω όμως ότι όταν σηκώσω το κεφάλι και δω μπροστά, δε θα ξανακοιτάξω την απέναντι γωνία. Ένας απ' τους δύο δρόμους θα μαγνητίσει το βλέμμα μου Χμμ, αλλά δεν ξέρω ποιος! Ξέρω ποιος θα 'θελα να... Αλλά δεν ξέρω ποιος τελικά θα... Αλλά, εδώ που φτάσαμε, δεν ξέρω κι αν τελικά θα... Ξέρεις εσύ;