Match point

Today's Soundtrack:

«Νύχτωσε νύχτα»

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

"..πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω"

Για μια στιγμή νόμισα το μπαλάκι είχε περάσει το φιλέ. Στ' αλήθεια το νόμισα. Χτύπησε με δύναμη στην άσπρη λωρίδα που ορίζει το ανώτερο ύψος του, μπορεί να ταλαντεύτηκε με αμφιβολία, μπορεί να το σκέφτηκε ξανά και ξανά.. Αλλά νόμισα, στ' αλήθεια, ότι πέρασε! Αυτό μου έδειξε, αυτό μου «φώναζε» από μακριά!

Είδαν τα μάτια μου λάθος; Ίσως το βάθος πεδίου να μου έπαιξε άσχημο παιχνίδι, ίσως.. Αφουγκράστηκε η αίσθησίς μου διαφορετικά; Ίσως η καρδιά μου να φαλτσο-χτύπησε, να έχασε το βηματισμό της. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εκτός.. εκτός.. χμ.. εκτός κι αν άλλαξε το μπαλάκι γνώμη..

«Ο άνθρωπος που είπε "θα προτιμούσα να είμαι τυχερός παρά καλός", σκέφτηκε πολύ βαθιά τη ζωή. Πολλοί φοβούνται να παραδεχτούν πόσο πολύ η ζωή εξαρτάται από την τύχη. Είναι πράγματι τρομακτικό αν σκεφτούμε πόσα πράγματα είναι έξω από τον έλεγχό μας. Είναι στιγμές σε μια παρτίδα τένις, που το μπαλάκι χτυπά στο άνω άκρο του φιλέ, αιωρείται για μια στιγμή στο χρόνο, και μπορεί να πέσει μπροστά ή πίσω. Με λίγη τύχη πέφτει μπροστά και κερδίζεις. Ή μπορεί και να μην πέσει και να χάσεις.»

(Jonathan Rhys Meyers, Match Point: Woody Allen, 2005)

Τώρα το βλέπω καθαρά. Το μάτι μου μπορεί και νετάρει και ανιχνεύει το βάθος πεδίου με ακρίβεια χιλιοστού. Το βλέπω που χτυπάει στην άσπρη λωρίδα και παίρνει μικρή φορά προς τα πάνω. Η δύναμη της ρίψης εξισώνεται με την αντίδραση στο φιλέ και λόγω ελαστικότητας εκτονώνεται προς τα πάνω.. ευθεία πάνω, ακριβώς! Και φτάνει στο μέγιστο ύψος και προτού αρχίσει την αγωνιώδη -για την έκβαση- κάθοδο, παγώνει στιγμιαία και στέκεται. Εκεί, πάνω από το φιλέ. Με κοροϊδεύει; Έτσι μοιάζει. Σίγουρα όχι. Στέκεται ακίνητο, αμίλητο, αγέλαστο. Και περιμένει. Περιμένει το δικό μου βλέμμα; Το καρφώνω πάνω του.. δε σαλεύει. Περιμένει μήπως τα δικά μου λόγια ν' αποφασίσει; Του μιλάω, του τραγουδώ, του ψιθυρίζω γλυκόλογα κι ευχές.. δεν ακούει.

Περιμένει σαν κάτι μυστικό, σαν ένα υπόγειο έναυσμα που θα του ελευθερώσει τη δεσμευμένη -μοιάζει- βαρύτητα να πέσει. Περιμένει κύματα καρδιάς να ζεστάνουν την παγωμένη στιγμή του, αυτό είναι σκέφτομαι. Έχω; Κι αν έχω λέει.. αλλά τρέμω! Τρέμω να στείλω, τρέμω να δώσω, τρέμω ν' αδειάσω.. Τρέμω την κατοπινή αίσθηση της αδειανής από θερμότητα καρδιάς, αν το παιχνίδι δε μου κάτσει.

Είναι ένα match point που δεν ελέγχω. Το σέρβις έφυγε από τα χέρια μου. Ούτε καν περιμένω μπαλιά για να ελέγξω την υποδοχή. Κι έτσι ακόμα θα είχα κάποιον έλεγχο. Είναι όλα στο μπαλάκι. Στο μπαλάκι που στέκει «παγωμένο» στον αέρα. Που διστάζει να ξεκινήσει την κάθοδο και να διαλέξει τη μεριά που θα πέσει. Και είναι πράγματι τρομακτικό αν σκεφτώ ότι είναι πλήρως έξω από τον έλεγχό μου.

Είναι όμως;

«Ο άνθρωπος που είπε "η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ", σκέφτηκε πολύ βαθιά τη ζωή. Πολλοί νομίζουν ότι υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί μια κατάσταση, όσο δύσκολη κι αν είναι, μέχρι την τελευταία εκείνη στιγμή, που κι αυτή -όμως- πεθαίνει. Τελευταία μεν, αλλά πεθαίνει. Νομίζουν ότι εγκαταλείπουν την προσπάθεια όταν πεθάνει η ελπίδα τους. Χεχ! Φοβούνται -είναι η πικρή αλήθεια- να παραδεχτούν ότι η στιγμή που μοιάζει να πεθαίνει(;) η ελπίδα τους, είναι η στιγμή που έπεται της εγκατάλειψης της προσπάθειας και όχι το αντίστροφο.»

(adis99, 2011)

Αποστρέφω το βλέμμα μου, σφραγίζω τα χείλη μου και γραπώνομαι αποφασιστικά απ' το σβέρκο της τελευταίας μου ελπίδας. Αυτηνής που δεν πεθαίνει ποτέ, αυτηνής που τρέφεται όσο εγώ δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια. Κι αρχίζω να παραμιλώ προσευχές. Αν μου κάτσει...