Σκοτάδι.
Σκοτάδι δε λες τίποτα! Όλη η Αγ. Δημητρίου χωρίς φώτα. Ρομαντικό.. Εντάξει, κέρδισε και μια φορά το παοκάκι.. έτσι το γιορτάζετε βρε καρντάσια; Με συσκότιση;
Έκανα να κατέβω την Κατσιμίδη. Χειρότερα εκεί, ούτε τα φανάρια δεν λειτουργούσαν. Και μια παράξενη ηρεμία. Ελάχιστα αυτοκίνητα, ακόμα πιο λιγοστοί πεζοί, το σκηνικό θύμιζε χωριό επαρχίας. Κι εγώ γερμένος απ' την κούραση μιας μέρας χωρίς ανάσα. Με την κιθάρα σαν αγγαρία στην πλάτη. Και χωρίς φαλάφελ σήμερα.
>>>
Είχαμε να φάμε φαλάφελ από την προπερασμένη φορά. Τότε που στο πήγαινε καιγόταν το πελεκούδι έξω απ' το Ιβανώφειο από μια χούφτα πιωμένους ηρακλέους. Που έσπαγαν-έβριζαν-κατουρούσαν κατά βούληση. «Μια βροχή θα μας σώσει», πέρασε από τη σκέψη μου και έφυγε όπως ήρθε, μπρος στην οσμή κάτουρου και ξερατών. Πιο κάτω μια στραβοπατημασιά σ' ένα ξεχάρβαλο πλακάκι πιτσίλισε το καθαρό μου μπλου-τζην. Σιχτίρισα τσατισμένος και συνέχισα το δρόμο μου. Πού να ξερα..
Τότε, λοιπόν, επιστρέφοντας από το αγαπημένο μάθημα κιθάρας, καταθέσαμε για πολλοστή φορά την ψυχή μας στον κόσμο του φαλάφελ. Λίγο οι μπόλικοι πελάτες στην ψησταριά, λίγο η κουβεντούλα με τον Π. χάθηκε εκεί ένα μισάωρο που θα αποδεικνυόταν καθοριστικό! Κι αυτό γιατί πριν καλά-καλά βρει το δρόμο της προς τα στομάχια μας η δεύτερη μπουκιά φαλάφελ (σε αλευρωμένο καλαμποκίσιο ψωμάκι εννοείται..) έσκασαν οι πρώτες χοντρές σταγόνες. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα τρέχαμε ξωπίσω προς το πρώτο σκέπαστρο, μια είσοδο πολυκατοικίας ένα επί τρία. Η ποσότητα νερού που έπεφτε ήταν ασύληπτη! Λες και ξαμόλησε κανείς τις στρόφιγγες ενός φράγματος και έστρεψε το ρέμα προς την πόλη. Λίγο ακόμα και θα βλέπαμε τον ..Νώε να μας κουνάει το μαντίλι της απώλειας!
Και πώς πηγαίνει κανείς σπίτι; Καλή ερώτηση. Και μας απασχόλησε αφότου κατεβάσαμε βιαστικά τις τελευταίες μπουκιές. Τρία τα ενδεχόμενα: (α) να περιμένουμε να καταλαγιάσει και μετά βλέπουμε.. περιμέναμε, δεν έγινε, χεχ! (β) να δοκιμάσουμε να κατεβούμε στην Εγνατία μήπως και βρούμε λεωφορείο.. αδύνατο! Δρόμος και πεζοδρόμιο είχαν ισοσκελιστεί από τους χειμάρους που κατέβαιναν ..σοκολατένιοι την Ολυμπιάδος. Το εγχείρημα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Ναι, και μάλιστα από πνιγμό! (γ) να πετύχουμε (γιατί περί τύχης θα επρόκειτο) άδειο ταξί να μας πάρει.. φυσικά και δεν έγινε! Ώσπου σαν είδαμε να κόβει λίγο η μπόρα, βάλαμε πλώρη (κυριολεκτικά!) για την αυτοκτονία!
Μιάμιση ώρα αργότερα μπαίναμε στα σπίτια μας. Το πώς, μια ολόκληρη περιπέτεια (quiz: πώς περνάει κανείς μια πλημμυρισμένη εγνατία; -με τα πόδια φυσικά!). Το άλλο πώς, μουλιασμένοι απ' το γόνατο και κάτω, κι απ' τη μέση και πάνω. Με την κιθάρα πάντοτε στην πλάτη φυσικά. Σκέφτηκα τις πιτσιλιές νωρίτερα στο μπατζάκι του μπλου-τζην και γέλασα, γέλασα με την καρδιά μου και την πρότερη τσατίλα μου!
>>>
Σηκώνοντας το κεφάλι προς τα διαμερίσματα της Κατσιμίδη είδα φωτίτσες να τρεμοσβήνουν. Κεριά.. διακοπή ρεύματος, χμ!
Άρχισα να κάνω όμορφες σκέψεις.. σκέψεις χωρίς εργασίες που περιμένουν μεταμεσονύκτια να περατωθούν, σκέψεις χωρίς υποχρεώσεις. Σκέψεις μόνο με τον Τζον Ρέμπους και τη συνέχεια της ιστορίας, στο κρεβάτι, με το spot-led που έχω απ' το στρατό. Και το τρανζιστοράκι πλάι στο μαξιλάρι ν' ακούω ντέρτια για το αεκάκι. Χαμογέλασα μ' αυτές τις σκέψεις, χάρηκα. Κι ας μην είχε φαλάφελ απόψε.
Οι ομορφιές έσβησαν σαν σπίρτο σταχτοπούτας με το που βγήκα απ' το στενάκι στην Παπαναστασίου. Εκεί όλα δούλευαν ρολόι. Και τα φώτα και η κίνηση. Και τα φανάρια. Κι επανήλθαν οι υποχρεώσεις και οι εργασίες. Μπήκε ξανά κι ο σελιδοδείκτης στο βιβλίο κι αυτό στην άκρη του κομοδίνου.
Έσυρα τα πόδια μου διχασμένος. Για το αν θα 'πρεπε να συμπαρασταθώ στη διακοπή ρεύματος της κάτω τούμπας! Και να χωθώ βιαστικά στο κρεβατάκι μου παρέα με τον Ρέμπους και το τρανζίστορ να μου ψέλνει μοιρολόγια για την άεκ.. ή να υπακούσω στο νου μου που θέλει ..εργασιακά ξενύχτια!
Αποφάσισα τον τρίτο δρόμο απόψε. Έστω και χωρίς φαλάφελ.
Σκοτάδι δε λες τίποτα! Όλη η Αγ. Δημητρίου χωρίς φώτα. Ρομαντικό.. Εντάξει, κέρδισε και μια φορά το παοκάκι.. έτσι το γιορτάζετε βρε καρντάσια; Με συσκότιση;
Έκανα να κατέβω την Κατσιμίδη. Χειρότερα εκεί, ούτε τα φανάρια δεν λειτουργούσαν. Και μια παράξενη ηρεμία. Ελάχιστα αυτοκίνητα, ακόμα πιο λιγοστοί πεζοί, το σκηνικό θύμιζε χωριό επαρχίας. Κι εγώ γερμένος απ' την κούραση μιας μέρας χωρίς ανάσα. Με την κιθάρα σαν αγγαρία στην πλάτη. Και χωρίς φαλάφελ σήμερα.
>>>
Είχαμε να φάμε φαλάφελ από την προπερασμένη φορά. Τότε που στο πήγαινε καιγόταν το πελεκούδι έξω απ' το Ιβανώφειο από μια χούφτα πιωμένους ηρακλέους. Που έσπαγαν-έβριζαν-κατουρούσαν κατά βούληση. «Μια βροχή θα μας σώσει», πέρασε από τη σκέψη μου και έφυγε όπως ήρθε, μπρος στην οσμή κάτουρου και ξερατών. Πιο κάτω μια στραβοπατημασιά σ' ένα ξεχάρβαλο πλακάκι πιτσίλισε το καθαρό μου μπλου-τζην. Σιχτίρισα τσατισμένος και συνέχισα το δρόμο μου. Πού να ξερα..
Τότε, λοιπόν, επιστρέφοντας από το αγαπημένο μάθημα κιθάρας, καταθέσαμε για πολλοστή φορά την ψυχή μας στον κόσμο του φαλάφελ. Λίγο οι μπόλικοι πελάτες στην ψησταριά, λίγο η κουβεντούλα με τον Π. χάθηκε εκεί ένα μισάωρο που θα αποδεικνυόταν καθοριστικό! Κι αυτό γιατί πριν καλά-καλά βρει το δρόμο της προς τα στομάχια μας η δεύτερη μπουκιά φαλάφελ (σε αλευρωμένο καλαμποκίσιο ψωμάκι εννοείται..) έσκασαν οι πρώτες χοντρές σταγόνες. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα τρέχαμε ξωπίσω προς το πρώτο σκέπαστρο, μια είσοδο πολυκατοικίας ένα επί τρία. Η ποσότητα νερού που έπεφτε ήταν ασύληπτη! Λες και ξαμόλησε κανείς τις στρόφιγγες ενός φράγματος και έστρεψε το ρέμα προς την πόλη. Λίγο ακόμα και θα βλέπαμε τον ..Νώε να μας κουνάει το μαντίλι της απώλειας!
Και πώς πηγαίνει κανείς σπίτι; Καλή ερώτηση. Και μας απασχόλησε αφότου κατεβάσαμε βιαστικά τις τελευταίες μπουκιές. Τρία τα ενδεχόμενα: (α) να περιμένουμε να καταλαγιάσει και μετά βλέπουμε.. περιμέναμε, δεν έγινε, χεχ! (β) να δοκιμάσουμε να κατεβούμε στην Εγνατία μήπως και βρούμε λεωφορείο.. αδύνατο! Δρόμος και πεζοδρόμιο είχαν ισοσκελιστεί από τους χειμάρους που κατέβαιναν ..σοκολατένιοι την Ολυμπιάδος. Το εγχείρημα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Ναι, και μάλιστα από πνιγμό! (γ) να πετύχουμε (γιατί περί τύχης θα επρόκειτο) άδειο ταξί να μας πάρει.. φυσικά και δεν έγινε! Ώσπου σαν είδαμε να κόβει λίγο η μπόρα, βάλαμε πλώρη (κυριολεκτικά!) για την αυτοκτονία!
Μιάμιση ώρα αργότερα μπαίναμε στα σπίτια μας. Το πώς, μια ολόκληρη περιπέτεια (quiz: πώς περνάει κανείς μια πλημμυρισμένη εγνατία; -με τα πόδια φυσικά!). Το άλλο πώς, μουλιασμένοι απ' το γόνατο και κάτω, κι απ' τη μέση και πάνω. Με την κιθάρα πάντοτε στην πλάτη φυσικά. Σκέφτηκα τις πιτσιλιές νωρίτερα στο μπατζάκι του μπλου-τζην και γέλασα, γέλασα με την καρδιά μου και την πρότερη τσατίλα μου!
>>>
Σηκώνοντας το κεφάλι προς τα διαμερίσματα της Κατσιμίδη είδα φωτίτσες να τρεμοσβήνουν. Κεριά.. διακοπή ρεύματος, χμ!
Άρχισα να κάνω όμορφες σκέψεις.. σκέψεις χωρίς εργασίες που περιμένουν μεταμεσονύκτια να περατωθούν, σκέψεις χωρίς υποχρεώσεις. Σκέψεις μόνο με τον Τζον Ρέμπους και τη συνέχεια της ιστορίας, στο κρεβάτι, με το spot-led που έχω απ' το στρατό. Και το τρανζιστοράκι πλάι στο μαξιλάρι ν' ακούω ντέρτια για το αεκάκι. Χαμογέλασα μ' αυτές τις σκέψεις, χάρηκα. Κι ας μην είχε φαλάφελ απόψε.
Οι ομορφιές έσβησαν σαν σπίρτο σταχτοπούτας με το που βγήκα απ' το στενάκι στην Παπαναστασίου. Εκεί όλα δούλευαν ρολόι. Και τα φώτα και η κίνηση. Και τα φανάρια. Κι επανήλθαν οι υποχρεώσεις και οι εργασίες. Μπήκε ξανά κι ο σελιδοδείκτης στο βιβλίο κι αυτό στην άκρη του κομοδίνου.
Έσυρα τα πόδια μου διχασμένος. Για το αν θα 'πρεπε να συμπαρασταθώ στη διακοπή ρεύματος της κάτω τούμπας! Και να χωθώ βιαστικά στο κρεβατάκι μου παρέα με τον Ρέμπους και το τρανζίστορ να μου ψέλνει μοιρολόγια για την άεκ.. ή να υπακούσω στο νου μου που θέλει ..εργασιακά ξενύχτια!
Αποφάσισα τον τρίτο δρόμο απόψε. Έστω και χωρίς φαλάφελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου