Το λίπος εξαντλείται

* Tου Σταύρου Τζίμα

Εκλεκτός συνάδελφος, εκδότης εφημερίδας σε νομό της κεντρικής Μακεδονίας, μου μετέφερε τη συζήτηση που είχε με φίλο του, ιδιοκτήτη τουριστικού γραφείου, παραμονές του Πάσχα: «Δεν προλαβαίνω να εξυπηρετήσω τους πελάτες. Στέλνω κόσμο στην Κωνσταντινούπολη, το Παρίσι, τη Βαρκελώνη, όπου μπορείς να φανταστείς. Τέτοια κίνηση δεν είχα πέρυσι, μου θύμισε παλιές καλές μέρες...». Ο ίδιος νομός φιγουράρει στις πρώτες θέσεις του καταλόγου με την υψηλότερη ανεργία στην Ελλάδα.

Μια πρόχειρη έρευνα, σε συνέχεια του ρεπορτάζ της «Κ» (Μεγάλη Πέμπτη) για τα σπαράγγια, έδειξε ότι στα «κάστρα της ανεργίας», οι ροδακινοπαραγωγοί, όπως προκύπτει από τις αιτήσεις που έχουν προωθηθεί στην πρεσβεία μας στα Τίρανα, περιμένουν για την περίοδο της συγκομιδής 15 χιλιάδες Αλβανούς εποχικούς εργάτες που θα μαζέψουν τη σοδειά. «Καλά, με τόσους δηλωμένους ανέργους στην περιοχή σας και φέρνετε εργάτες απ’ έξω;», ρώτησα γνωστό συνεταιριστή της περιοχής. Και η απάντησή του: «Δεν πάνε στο χωράφι αγαπητέ μου. Παίρνουν το ταμείο ανεργίας και κάθονται στις καφετέριες. Προφανώς, σκέφτονται ότι αν δουλέψουν θα το χάσουν και αγνοούν ένα μεροκάματο των τριάντα ευρώ για εφτάωρη εργασία. Πριν από δύο χρόνια παρακαλούσαμε να έρθουν άνεργοι να δουλέψουν στα κονσερβοποιεία και μας αγνοούσαν. Στάλθηκαν τότε και επιστολές σε εργατικά σωματεία, έγιναν αναφορές στο νομαρχιακό συμβούλιο, αλλά τίποτα. Τι να κάνουμε λοιπόν, να αφήσουμε την παραγωγή να σαπίσει στο χωράφι;».

Ημέρες εορτών βρέθηκα στην ορεινή Ήπειρο. Στο καφενείο μικρού χωριού, κτηνοτρόφοι έπιναν, Μεγάλη Παρασκευή, ένα μετά το άλλο τα ουίσκι, αρνούμενοι να αποβάλλουν πολυτελείς συνήθειες που απέκτησαν, όταν τα χρήματα από την τότε ΕΟΚ αντί για το κοπάδι επενδύονταν στο «νερό που καίει». «Ακόμα εδώ δεν ήρθε η οικονομική κρίση. Σε δυο-τρία χρόνια, όμως, όταν σταματήσουν οι επιδοτήσεις, θα πέσει κλάμα», έλεγε ένας εξ αυτών, επιρρίπτοντας ευθύνες στους πολιτικούς «που τα ’φαγαν και μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι».

Δεν υπερβάλλουν, ούτε ο τουριστικός πράκτορας ούτε ο συνεταιριστής ούτε ο κτηνοτρόφος. Η οικονομική κρίση δεν μας έχει πλήξει με όλη της την καταστροφική δύναμη και ειδικά την επαρχία όπου, ευτυχώς, ακόμα το αγροτικό νοικοκυριό αντέχει. Το δράμα είναι ότι ως κοινωνία δείχνουμε να μην έχουμε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι τα χειρότερα έρχονται και πρέπει να προετοιμαστούμε, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι θα ζήσουμε πολύ πιο φτωχά. Νομίζουμε ότι όλα όσα ζούμε δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης που θα χαθεί μόλις ξυπνήσουμε και θα είμαστε και πάλι στην προ της καταιγίδας ψεύτικη ευδαιμονία. Επί του παρόντος, τρεφόμαστε εκτός από τις ψευδαισθήσεις, με τα τελευταία αποθέματα «λίπους» που επί δεκαετίες είχαμε συσσωρεύσει, το οποίο όμως τελειώνει.

* Άρθρο από την «Καθημερινή» της 6ης Μαΐου 2011. Θα το βρείτε κι εδώ.