Θα το έφερνα βαρέως αν δεν άγγιζα χιόνι, αν δεν πατούσα χωριό, αν δεν μύριζα ελάτια, αν δεν βρεχόμουν στο ρέμα, αν δεν αγνάντευα το "χάσιμο" απ' το μπαλκόνι, αν δεν αφουγκραζόμουν το κρατσάνισμα που κάνει το παγωμένο χιόνι καθώς υποχωρεί στο βάρος των βημάτων, στον μαγεμένο δρόμο που βγάζει στο ρέμα. Εκεί που το παρόν χάνει το χρόνο του, εκεί που η ρουτίνα συναντά το όνειρο, εκεί που το παραμύθι υποδέχεται την καλή του νεράιδα..
Ναι, λοιπόν, μετά από χρόνια, ξανά με χιόνια στο Χωριό. Με εκλεκτή παρέα, για λίγο έστω. Φτάνει και τόσο. Χωρίς πολύχρωμα χρώματα, χωρίς κελαηδήματα, χωρίς σκιουράκια και μπλούχους, χωρίς ψυχή να πεις καλημέρα. Χωρίς καφέ στην Ελάτη, χωρίς κάστανα στο μπαλκόνι.. Μονάχα βαθύ πράσινο και κάτασπρο απάτητο λευκό, έτσι, να θυμίζει τη νέα σελίδα που γύρισε ο Χρόνος, κενή, λευκή, έτοιμη να γιομίσει με νέες πολύχρωμες εικόνες, νέες πολύπλευρες μνήμες.
Today's Soundtrack:
Eddie Vedder - «Rise»
"I'm gonna rise up,
find my direction magnetically"
Εκεί που θα επιστρέψω την ερχόμενη Άνοιξη. Έστω και χωρίς χιόνια, χωρίς παγωμένα νερά. Χωρίς το ανατριχιαστικό κρατσάνισμα που κάνει το χιόνι στενάζοντας στο βάρος της μπότας. Μα συντροφιά με τα χρώματα, τους ήχους, τα σκιουράκια που ταλαντεύονται στα γερμένα ελάτια. Στον ίδιο δρόμο που βγάζει στο ρέμα, που καθαρίζει απ' το πετσί τα κουρασμένα λέπια της μπουχτισμένης ρουτίνας. Στο δρόμο που το παρόν ξαναποκτά το χρόνο του. Στο δρόμο που η αλήθεια σμίγει με το παραμύθι σαν βγαίνουν συντροφιά οι καλότυχες νεράιδες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου